Εξωγήινη Ζωή (Ανάγκη Ανθρώπινη)

Στο προηγούμενο άρθρο, μιλήσαμε για την εξωγήινη ζωή και αναλύσαμε-στο όριο του δυνατού- τις πιθανότητες ύπαρξής της, αλλά και επικοινωνίας μας μαζί της.

Είχα σκοπό, κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, να δημοσιεύσω ένα συμπληρωματικό άρθρο που θα επιχειρεί μια κοινωνική προσέγγιση της ανάγκης του Ανθρώπου να έρθει σε επαφή με Εξωγήινα όντα. Όμως, το αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον που επέδειξαν οι αναγνώστες, αλλά και τα σχόλια που εξέλαβα από φίλους, με ωθούν στο να το δημοσιεύσω τώρα.

Εύχομαι να σας φανεί χρήσιμο και να σας δώσει τροφή για σχολιασμό.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, από τότε που ο Άνθρωπος άρχισε να παρατηρεί το Σύμπαν με αξιώσεις, προσδοκά στην επικοινωνία του με κάποιο εξωγήινο ον.

Γιατί όμως να το κάνει αυτό;

Γιατί να υπάρχει αυτός ο ενθουσιασμός-ανάμικτος με φόβο- για τη ζωή πέρα από τα όρια του μπλε πλανήτη μας; Γιατί όλη αυτή η περιέργεια;

Οι απαντήσεις σ’αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα, προκύπτουν από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.

Βλέπετε, είμαστε όντα κοινωνικά και περίεργα. Και μάλιστα, αυτή η περιέργεια και η συλλογικότητα είναι που μας ανέδειξε σε κορυφαίο είδος στον πλανήτη. Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν μέσα σε εκείνα που συνέτειναν-εξελικτικά-στο να αναπτυχθεί έτσι ο εγκέφαλός μας, ώστε να μπορέσουμε να δαμάσουμε τις δυνάμεις της φύσης, να επιβληθούμε στα υπόλοιπα είδη(παρά το ότι υστερούμε σε σωματική διάπλαση και δύναμη) και να «κυριαρχήσουμε» πάνω στον πλανήτη (με όσα θετικά κι αρνητικά αυτό συνεπάγεται).

Φτάνοντας, λοιπόν, στο σημείο που πιστέψαμε πως έχουμε κατακτήσει τα πάντα στον Πλανήτη μας, που θεωρήσαμε πως γνωρίζουμε τα πάντα για τη Γη μας, αρχίσαμε να στρέφουμε το «αδηφάγο» βλέμμα μας προς στο Άγνωστο Σύμπαν.

Η περιέργειά μας, για μια ακόμη φορά, καθόριζε τη μοίρα μας.

Όμως ,η περιέργεια ποτέ δεν ήταν μόνη. Είπαμε: πάντα συνοδευόταν από την κοινωνικότητα. Ο Άνθρωπος μισεί να είναι μόνος. Δεν το αντέχει. Μοναδικός θέλει να είναι. Μόνος ποτέ.

Τί να το κάνει που ξέρει πως υπάρχουν 10 τρις Αστέρια στο Γαλαξία του, αν δε γνωρίζει αν αυτά φιλοξενούν κάποια μορφή ζωής; Τι να την κάνει τη γνώση αν δεν έχει με κάποιον να την κοινωνήσει;

Μην ξεγελιέστε. Ο άνθρωπος και η Επιστήμη, εξερευνούν το Σύμπαν για δύο και μόνο βασικούς λόγους:

α) για να μάθουμε από πού προήλθαμε, και

β) για να επικοινωνήσουμε με τυχόντες άλλους Διαστημικούς συνοδοιπόρους.

Μπορεί αυτό να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και είναι αληθινό, γιατί συνδυάζει τα δύο αυτά βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου γένους: την περιέργεια και την κοινωνικότητα. Όλα όσα έχουμε πετύχει τόσα χρόνια με την έρευνα, όλα αυτά τα λαμπρά επιτεύγματα στις Επιστήμες του Διαστήματος, συντείνουν σε αυτούς τους δύο λόγους.

Να λοιπόν η Αιτία, για την οποία μιλήσαμε στο πρώτο άρθρο μας, και η οποία δε λείπει ποτέ από τις πράξεις των Ανθρώπων…

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος που θέλει να παραστήσει το συνήγορο του διαβόλου, να πει το εξής: «Μα οι επιστήμονες δεν ψάχνουν αποκλειστικά για νοήμων ζωή».

Και θα του απαντούσα «Όχι, αλλά σε αυτό ελπίζουν πως θα καταλήξουν κάποτε».

Γιατί βρίσκοντας κάπου στο Διάστημα Ζωή, αυτομάτως γίνεται βέβαιο πως δεν έχει μόνο η Γη ζωοδόχο χαρακτήρα. 

Η απόδειξη ότι υπάρχει εξωγήινη ζωή, θα αναπτέρωνε όλες τις ελπίδες μας για την ύπαρξη εξελιγμένης ζωής στο Διάστημα. Για την ακρίβεια, θα το καθιστούσε βεβαιότητα.

Και τότε ίσως να παύαμε να νιώθουμε μόνοι. Βέβαια, σίγουρα δε θα παύαμε να νιώθουμε και περίεργοι, γι’ αυτό άλλωστε και θα συνεχίζαμε να επιθυμούμε διακαώς να έλθουμε σε επαφή με αυτή τη Ζωή (φυσικά αναφερόμαστε στην περίπτωση νοήμονος ζωής).

Το πρόβλημα θα είναι αν πάψουμε να νιώθουμε και «μοναδικοί». Σε αυτή την περίπτωση ξεφτίζει η χρυσοκέντητη περιβολή του Ανθρώπου, που έχουμε προσπαθήσει να υιοθετήσουμε από την αρχή του άρθρου, και αναδύεται αυτό το υπόγειο ανασφαλές τέρας που μας κατατρέχει διαχρονικά: ο ανταγωνισμός.

Είναι ο ίδιος που μας έχει βάλει να σκοτωνόμαστε επί τόσους αιώνες και που –νομοτελειακά- θα οδηγήσει κάποια στιγμή στον αφανισμό μας.

Ουαί κι αλίμονο σε αυτούς τους δόλιους τους Εξωγήινους που η μαύρη μοίρα τους θα τους οδηγήσει σε τούτο τον τρελό πλανήτη. Για λίγο καιρό θα είμαστε μες στα μέλια και μετά θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να τους αφανίσουμε από προσώπου Γης (και Σελήνης και Άρη και Σύμπαντος γενικότερα). Γιατί; Γιατί είμαστε ανταγωνιστικοί. Δε θα αντέξουμε την απώλεια της μοναδικότητας. Σίγουρα.

Και θα ρωτήσει πάλι αυτός ο κακόβουλος αναγνώστης (και πολύ βολικός, αφού με βοηθάει να προχωράω τις σκέψεις μου) : «Και ποιος μας εγγυείται πως  κι αυτοί δε θα είναι ανταγωνιστικοί;»

Ε λοιπόν, του απαντώ με παρρησία : «Εγώ».

Και είμαι κάθετος σ’αυτό. Η κοινή λογική λέει πως : αν έρθουν αυτοί σε μας, θα σημαίνει πως είναι απείρως πιο ανεπτυγμένοι από μας, άρα δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν ή να ζηλέψουν, οπότε για ποιο λόγο να είναι ανταγωνιστικοί; Επιπρόσθετα, αν ήταν ανταγωνιστικοί θα είχαν ήδη αυτοκαταστραφεί, κάτι που δε θα τους είχε επιτρέψει να φτάσουν ως εμάς. Άρα, όπως και να ‘χει, εμείς δε θα κινδυνεύουμε απ’ αυτούς. Για το αντίστροφο δεν παίρνω κι όρκο…

Ας μην παρασυρόμαστε όμως. Θα ήταν λάθος να καταδικάσουμε έτσι αβασάνιστα το ποιόν της ανθρώπινης ύπαρξης. Ξέρετε, ο Άνθρωπος μπορεί να κουβαλάει πάνω του πολλά κακά, αλλά πάντα φέρει μέσα του το φως της Ελπίδας. Αυτή την Ελπίδα θα επικαλεστώ κι εγώ τώρα, για να πω ότι ίσως κάποια μέρα ο Άνθρωπος ν’ αλλάξει. Να μεγαλώσει, να ωριμάσει. Να δει τα πραγματικά σπουδαία, να εκτιμήσει τα αληθινά δοσμένα. Να συνεχίσει να είναι αυτό το περίεργο και συντροφικό πλασματάκι, αλλά χωρίς φόβο. Γιατί ό,τι άσχημο κατοικεί στις ψυχές μας, το ‘χει γεννήσει ο φόβος. Να βρει πρώτα την κοινωνικότητα στο συνάνθρωπο και έπειτα, ενωμένοι σαν ένα, να προχωρήσουν για να βρουν τη γαλαξιακή τους παρέα.

Μόνο έτσι μπορούμε: μαζί .