Θεός και Επιστήμη (Αιτιοκρατία, Επιστήμη, Θεός και Τυχαιότητα ,Μέρος 2ο)

  -Δημιουργία-

 Συνειρμικά στην αρχή:

Θεός, Φωτιά, Σύννεφο, Αέρας, Αστραπή, Ωκεανός, τερατόμορφο αγαλματίδιο, ανθρωπόμορφο αγαλματίδιο, βωμός , Πνεύμα,  νους, άγνοια, ελπίδα, ψευδαίσθηση.

Η ιστορία της θρησκείας διαχρονικά.

Παρατηρήσατε κάτι;

Ναι… Βρισκόμαστε στο στάδιο «Πνεύμα, νους, άγνοια, ελπίδα, ψευδαίσθηση» .

Μιλάμε για ένα Πνεύμα, που βρίσκεται στο μυαλό του καθενός μας με διαφορετικό τρόπο. Που είναι εκεί  για να αναπληρώσει την άγνοιά μας και να μας δώσει ελπίδα για αυτό που δεν γνωρίζουμε: το μετά.

Και η ψευδαίσθηση;

Είναι το παρακάτω βήμα. Ούτε εγώ, ούτε κανείς (ακόμα κι ο μεγάλος  Stephen Hawking)δεν είναι σε θέση να πει αν κάτι τέτοιο ισχύει ή όχι: αν δηλαδή η έννοια του Θεού αποτελεί την ψευδαίσθηση, τον ευσεβή πόθο του «αδύναμου» και πεπερασμένου ανθρώπου. Απλά είναι το παρακάτω βήμα και είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή του καθενός.

Και η Επιστήμη; Η Επιστήμη πού κολλάει με το Θεό;

Η Επιστήμη δίνει απαντήσεις στην άγνοια. Η άγνοια «τρέφεται» πια με Γνώση και έτσι μικραίνει η ανάγκη για Ελπίδα, οδηγώντας μας νομοτελειακά στο συμπέρασμα της Ψευδαίσθησης.

Έτσι γίνεται. Είναι γεγονός. Δε θα αναλύσω όμως αυτό. Θα αναλύσω το αν θα έπρεπε να γίνεται έτσι.

Θα προβώ εξ’ αρχής σε έναν διαχωρισμό:

Άλλο Επιστήμη, άλλο Θεός.

Είναι δυο γραμμές παράλληλες, που η καθεμία μπορεί να υπάρξει αυτούσια κι ανεπηρέαστη, ανεξάρτητα  από την ύπαρξη της άλλης, αλλά και να συνυπάρξει με αυτή δίχως ποτέ να χρειαστεί να τμηθεί με αυτή. 

Επομένως , από την αρχή διατυπώνω πως :

 Ναι, μπορεί κανείς να πιστεύει στην Επιστήμη και στο Θεό παράλληλα, χωρίς να προδίδει κάτι απ’ τα δύο, με μοναδική προϋπόθεση να μη συγχέει το ένα με το άλλο.

Η Επιστήμη υπάρχει για τη σωτηρία του Νου και ο Θεός για τη σωτηρία της Ψυχής.

Τελεία.

Άρα απαντώ αμέσως-αμέσως στον προβληματισμό  που έθεσα αρχικά : Όχι, δε θα έπρεπε να γίνεται έτσι.

---Να δώσω σε αυτό το σημείο έναν ορισμό, που θα μας χρειαστεί πολύ στη συνέχεια: Ένα ερώτημα αποτελείται πάντα από δύο συνιστώσες: το «Πώς» και το «Γιατί» (όλα τα άλλα, πχ πού, πότε, από ποιόν κτλ εντάσσονται σε αυτά τα δύο)---

Και αφού λοιπόν αναλύσαμε το ΠΩΣ  λειτουργούσε  έως τώρα ο ανθρώπινος εγκέφαλός μας , πάμε να δούμε και το ΓΙΑΤΙ.

Γιατί λοιπόν να έχει συνδεθεί η έννοια του Θεού με την έννοια της Επιστήμης;

 Πάλι απαντώ απ’ ευθείας (με παραγωγικό συλλογισμό το σημερινό, σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί):

Επειδή  επί αιώνες ολόκληρους η έννοια του Θεού και της Θρησκείας ταυτιζόταν με την έννοια της Γνώσης.

Ο άνθρωπος ρωτούσε, ο Θεός (η θρησκεία δηλαδή) απαντούσε (και νομοθετούσε και δίκαζε και αφόριζε και έκαιγε και κρέμαγε).

Η αδυναμία της Επιστήμης τότε να απαντήσει στο ΠΩΣ, άφηνε το περιθώριο στη Θρησκεία να απαντήσει με πάμπολλα (και λανθασμένα) ΕΤΣΙ , ενώ παράλληλα της έδινε πρόσφορο έδαφος να δημιουργήσει  πλασματικά ΕΠΕΙΔΗ στα ΓΙΑΤΙ που διατύπωνε ο άμοιρος κοινός θνητός.

Βλέπετε, η αδυναμία (ακόμα και σημερινή) της Επιστήμης να απαντήσει στα ανθρώπινα ΓΙΑΤΙ εκμεταλλεύθηκε –και εκμεταλλεύεται- δεόντως από τη Θρησκεία.

Το ερώτημα όμως είναι : Άραγε, θα μπορέσει ποτέ η Επιστήμη να απαντήσει στα θεμελιώδη « Γιατί»;

Η Ιστορία μας έχει διδάξει πως ναι.

Τα θεμελιώδη ερωτήματα εξελίσσονται παράλληλα με την εξέλιξη του ανθρώπου.

Αρχικά, θεμελιώδες ερώτημα αποτελούσε  το «Γιατί αστράφτει».

Η θρησκεία απάντησε ευθέως: Γιατί ο Θεός οργίστηκε.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος,αντίθετα, απάντησε αρχικά-με το πείραμα του χαρταετού με το κλειδί- στο πώς και η σύγχρονη μετεωρολογία στο γιατί. (πώς: ηλεκτρικά φορτία στην ατμόσφαιρα δημιουργούν μια ηλεκτρική εκκένωση που δημιουργεί τη φωτεινή λάμψη, γιατί: η συσσώρευση αυτών των φορτίων είναι αποτέλεσμα τριβής μεταξύ των σύννεφων  στην ατμόσφαιρα).

Πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα μπορούν να δοθούν, αλλά για την οικονομία του χώρου και του χρόνου δε θα γίνει (I think you’ve got the picture).

Tο θεμελιώδες ερώτημα σήμερα:  Γιατί υπάρχουμε;

-Θεός (aka Θρησκεία) : Γιατί είμαστε μέρος ενός σχεδίου του Θεού.

-Επιστήμη:   <κενό>

Καλά καταλάβατε: Φτάσαμε στο τέλμα της εποχής.

Η Επιστήμη, όμως, απαντά σε πολλά ΠΩΣ . ΠΩΣ που δεν εξηγούνται καν από το Θεό, ή αναλύονται επιδερμικά-συμβολικά  (βλέπε «Γένεσις» ).

Αν με ρωτάτε, λοιπόν, ποιά πιστεύω πως είναι η πιο αξιόπιστη πηγή, σας απαντώ ευθαρσώς :η Επιστήμη.

Κακώς οι εκάστοτε ιερείς προσπάθησαν να μπλεχτούν στα χωράφια της Γνώσης και της Επιστήμης. Από αυτούς ξεκίνησε το μπέρδεμα και αυτοί ευθύνονται για το διχασμό μεταξύ Θρησκείας και Επιστήμης. Η Θρησκεία δεν είναι Γνώση. Η Θρησκεία είναι θρησκεία. Και η Επιστήμη δεν πρέπει να είναι Θρησκεία. Η Επιστήμη πρέπει να είναι Γνώση.

Όμως η Γνώση είναι Δύναμη. Και όσο μεγαλώνει η Δύναμη του Ανθρώπου, τόσο μειώνεται στα μάτια μας η δύναμη του Θεού. Αυτό ανησυχεί ιδιαίτερα τους θεματοφύλακες των θρησκειών. Γι’ αυτό και η όλη κόντρα.

Αλλά, guys(ιερείς), να σας εξηγήσω κάτι: ποτέ η δύναμη του Ανθρώπου δε θα φτάσει τη Δύναμη του Θεού. Γιατί; Επειδή το Θεό τον έχουμε ορίσει από μόνοι μας ως κάτι ατελεύτητο, ενώ ο άνθρωπος είναι –από την κατασκευή του- κάτι πεπερασμένο. Οπότε, don’t worry pals ,δε μειώνουμε κανέναν Θεό με το να γνωρίζουμε περισσότερα…

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάψουμε να πιστεύουμε στο Θεό. Γι’ αυτό όμως δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα (όσο κι αν προσπαθείτε). 

Ο ορισμός του «θείου» όμως δεν αλλάζει: ο Θεός είναι αΐδιος.  

Θα ρωτήσετε πολλοί (μεταξύ των οποίων και ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ κακόβουλος αναγνώστης μου):

-Εσύ πιστεύεις;

Απαντώ:

- Ναι. (όσο σκληρά κι αν προσπαθούν οι σύγχρονοι ιερείς να με αποστρέψουν από τη θρησκεία και την έννοια του Θεού)

-Γιατί πιστεύεις;

-Γιατί είναι επιλογή μου να ελπίζω.

-Και γιατί να ελπίζεις ;

-Γιατί το έχω ανάγκη.

Άρα, καταλήγουμε σε κάτι πολύ βασικό:

Η Θρησκεία, ή καλύτερα, η Πίστη είναι Επιλογή, και τίποτα άλλο. Μια επιλογή που τρέφεται απ’ την ανάγκη.

Άλλοι το έχουν ανάγκη, άλλοι όχι.

Το σίγουρο είναι ένα:

Κανένας από μας δε θα μάθει ποτέ σε αυτή τη ζωή αν υπάρχει Θεός ή όχι.

Γι’αυτό ας μην προτρέχουν οι άθεοι να χαρακτηρίσουν τους πιστούς «ηλίθιους» και οι πιστοί να χαρακτηρίσουν τους άθεους «απεγνωσμένους».

Οι επιλογές μας είναι πολλές και η πιθανοκρατική προσέγγιση της ντετερμινιστικής πραγματικότητας επιτρέπει τις άπειρες εκδοχές της Πίστης ή της Μη-Πίστης.

Γεια σας!

Υ.Γ: Η εκτεταμένη κι επαναλαμβανόμενη χρήση των λέξεων «Γιατί», «Πως» και «Επειδή» έχει γίνει σκόπιμα. Συγγνώμη αν σας κούρασε, but I wanted to make a point out of it.

(ναι είμαι ψωνάρα, γουστάρω να μιλάω και Αγγλικά άμα λάχει ! )

Chaplin's Time Traveler (στο περίπου...)

Εν αναμονή της δημοσίευσης της συνέχειας του άρθρου Αιτιοκρατία, Επιστήμη, Θεός και Τυχαιότητα (Μέρος 1ο ) σκέφτηκα να σας παρουσιάσω ένα ελαφρώς ελαφρύτερο, διαφορετικό, αλλά πολύ ενδιαφέρον θέμα.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω προσωπικά αυτό το θέμα από τότε που βγήκε στον αέρα του διαδικτύου και προκάλεσε σάλο σε πολλά μπλογκς και φόρουμς παγκοσμίως.
Πρόκειται για τον περιβόητο "Χρονο-ταξιδίωτη του Τσάρλι Τσάπλιν" (Chaplin's Time Traveler).
Τί είναι αυτό;
Ας πάρουμε τα πραγματα από την αρχή.

Ένας τύπος, ονόματι George Clarke (παραγωγός/ηθοποιός της εταιρείας Yellow Fever Productions,με έδρα το Μπέλφαστ της Ιρλανδίας) ανακάλυψε στις extra σκηνές της ταινίας του Charlie Chaplin "The Circus" (1928)  κάτι πολύ περίεργο και εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Συγκεκριμένα, σε ένα πλάνο που αφορούσε την παρουσίαση της -τότε- νέας ταινίας στο Hollywood , παρατήρησε μια ηλικιωμένη γυναίκα να περνάει μπροστά πό το φακό της κάμερας,κρατώντας στο χέρι της ένα "παράξενο" αντικείμενο τοποθετημένο στο αυτί της. Το παράξενο αυτό αντικείμενο του θύμισε τα σημερινά μας κινητά (όπως και σε εκατομμύρια άλλους χρήστες του διαδικτύου που παρακολούθησαν το βίντεο) . Τα ερωτηματικά του πολλαπλασιάστηκαν όταν,κάνοντας ζουμ στην εικόνα, παρατήρησε πως η γυναίκα μιλούσε καθώς το κρατούσε το αυτί της.

Μη μπορώντας να εξηγήσει αυτό που έβλεπε και έχοντας αποκλείσει το προφανές(ότι δηλαδή δεν ήταν κινητό τηλέφωνο,γιατί απλά δεν υπήρχαν τότε), ο Clarke εξέφρασε μια ακραία υπόθεση, που αποτελούσε και τη βασική του πεποίθηση: Η γυναίκα αυτή ήταν ένας χρονοταξιδιώτης (!).

Πιστέυω ότι σας κέντρισα αρκετά το ενδιαφέρον. Να μη σας κρατάω άλλο σε αγωνία. Ιδού το "επίμαχο" βίντεο:

Ο άνθρωπος, επειδή δεν ήταν κάποιος φαντασιόπληκτος τρελάρας,αλλά απλά ένας κοινός τύπος που παρατήρησε κάτι αξιοπερίεργο και -γι'αυτόν-ανεξήγητο, παρακάλεσε τους θεατές του βίντεο να στείλουν τις δικές τους -λογικές- εξηγήσεις για το φαινόμενο.

Πολλοί έσπευσαν να δώσουν τη δική τους ερμηνεία.
Άλλοι μίλησαν για απάτη, άλλοι έκαναν λόγο για "μυστηριώδη συσκευή που δεν είναι κινητό,αλλά δε γνωρίζουμε και τί είναι", ενώ άλλοι ασπάστηκαν την ριζοσπαστική άποψη του Clarke ότι επρόκειτο για χρονο-ταξιδιώτη.
Δε σας κρύβω ότι ακόμα και η αφεντομουτσουνάρα μου μπήκε στον κόπο να δώσει τη δική της εξήγηση (στην οποία φυσικά ανέλυα πως είναι αδύνατον να είναι χρονο-ταξιώτης γιατί: α)δε θα υπήρχαν κεραίες για να υποστηρίξουν την επικοινωνία με κινητό και β) όταν γίνει εφικτή η χρονομεταφορά τα κινητά θα αποτελούν "αρχαία" τεχνολογία.)
Η συζήτηση έδειχνε να μην έβγαζε σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα, ο κόσμος παρέμενε διχασμένος (με τους συνωμοσιολάγνους  να αρχίζουν να στήνουν πάρτι) και το μυστήριο, αντί να λυθεί, να μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Μέχρι να φτάσει στο μπλογκ ένα σχόλιο από έναν τυπά,που έφερε τη λύτρωση:

" hearing.siemens.com/sg/10-about-us/01-our-history/milestones.jsp?year=1924
Check this out, some other guy from my newspaper forum showed me this...

I AM ALMOST 100 % SURE THAT THIS IS WHAT SHE'S HOLDING IN HER HAND UP AGAINT THE FACE!
The Hearing aid system was developed by siemens in 1924, so it seems like a perfect match ;)

Sorry to ruin your great mystery..
and sorry you had to use a full year without knowing about this hearing aid system from the 20's "

Το link στην αρχή τα έλεγε όλα .

Για μένα ,προσωπικά , riddle was solved (ο γρίφος λύθηκε,στα νεοβαρβαρικά).
Για κάποιο διάστημα το μπλογκ "πάγωσε", τα σχόλια στα μάτησαν να ανεβαίνουν και -φαντάζομαι- πως και ο ίδος ο συγγραφέας βρήκε αυτή ως την πιο πιθανή και λογική εξήγηση.
Βέβαια, δεν ήταν αυτό αρκετό για να πειστούν όλοι. Ορισμένοι ακόμα θεωρούν την εξήγηση που δόθηκε ανεπαρκή και συνεχίζουν να φτιάχνουν σενάρια.
Προσωπικά όμως,καλύφθηκα. Και έτσι θα παραμείνω (καλυμμένος, you know?) ,έως ότου δοθεί κάποια άλλη, πιο πειστική εξήγηση.

Βέβαια, η Επιστήμη και η ζωή μας έχουν μμάθει ποτέ να μη βάζουμε ταφόπλακες σε ένα θέμα και ποτέ να μη λέμε ποτέ. Αλλά, όπως αναλύει άρτια και ο φίλος μου ο Ζb, οι πιθανότητες είναι εναντίον του μεταφυσικού στην προκειμένη...

Tα λέμε σύντομα !


Υ.Γ: Για πολλά χρόνια προτιμούσα, εμπιστευόμουν και στήριζα τον Mozilla, αλλά το κακό παράγινε: κολλάει συνέχεια,jamαρει σαν τρελό και όσο για την ασφάλεια..."ξέφραγο αμπέλι"! Το Google Chrome είναι -και επισήμως- η νέα μου αγάπη (aka,ο νέος μου περιηγητής).

Αιτιοκρατία, Επιστήμη, Θεός και Τυχαιότητα (Μέρος 1ο )

Ο τίτλος από μόνος του συνιστά ένα παράδοξο.

Τέσσερις έννοιες που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνισχύσουν. Έννοιες αντιδιαμετρικά αντίθετες: Αιτιοκρατία-Τυχαιότητα, Θεός-Επιστήμη, Τυχαιότητα-Θεός, Επιστήμη-Τυχαιότητα.  Έννοιες παρεξηγημένες, τιμημένες , υπερασπισμένες, κατακεραυνωμένες. Έννοιες ανθρώπινες. Έννοιες συμπαντικές.

Δέστε τη ζώνη σας. Το σημερινό άρθρο θα σας ταξιδέψει σε ένα Σύμπαν  πολύ μακρινό, που βρίσκεται εδώ δίπλα .Και στέκεται μπροστά σας αλλά εσείς βρίσκεστε πολύ μακριά για να το δείτε…

Κυρίες, Κύριοι, καλώς ήλθατε στο Παράδοξο.

(Κάπου εδώ οι μισοί από σας έχετε σταματήσει το διάβασμα κι έχετε ανοίξει νέα καρτέλα, ενώ  οι άλλοι μισοί σκέφτεστε «το ‘καψε ο Φυσικός» .

 Για τους πρώτους δεν μπορώ να κάνω κάτι-τους εύχομαι καλό βόλι . Για τους δεύτερους όμως κάτι θα κάνω: θα επιχειρήσω να τους αποδείξω πως η έννοια του «παράδοξου» ορισμένες φορές είναι η μοναδική που μπορεί να μας βοηθήσει να συνδυάσουμε τα Ανθρώπινα με τα Κοσμικά…)

Η Αιτιοκρατία (Ντετερμινισμός) υποστηρίζει την ύπαρξη της αιτιότητας, την καθολική αιτιώδη και νομοτελειακή συνάφεια όλων των φαινομένων. Με απλά λόγια, αποδέχεται πως όλα γύρω μας συνδέονται με το δόγμα «αίτιο - αποτέλεσμα». Πρωταρχικός  και κύριος άξονας αυτού του μηχανισμού είναι ο χρόνος: Κάτι που έγινε αποτέλεσε την αιτία για κάτι άλλο που ακολούθησε χρονικά. Φυσικά, υπάρχουν πολλά είδη Ντετερμινισμού, όπως κοινωνικός ή Στατιστικός, στα οποία υπεισέρχονται και άλλα κριτήρια, αλλά πάντα η βάση μας είναι ο χρόνος.

Από την άλλη, η Αναιτιοκρατία (τυχαιότητα ή ιντετερμινισμός)  υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο: πως δεν οφείλει να υπάρχει πάντα σχέση μεταξύ του αιτίου και του αιτιατού και ότι ο Άνθρωπος είναι αυτός που έχει επινοήσει αυτή τη διασύνδεση των δυο.

Στη σύγχρονη Φυσική έχουμε (σχεδόν) καθολικά αποδεχθεί την ύπαρξη της τυχαιότητας στο Σύμπαν. Θεμέλιο για αυτή την άποψη αποτέλεσε η  Κβαντομηχανική, η οποία αποκάλυψε πως σε μικροσκοπικό (υποατομικό) επίπεδο δεν υπάρχει βέβαιη συνάφεια μεταξύ δυο διαδοχικών γεγονότων, αλλά αντιθέτως όλα ορίζονται με πιθανότητες. Για την ακρίβεια, είναι αδύνατο να γνωρίζουμε σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη θέση (x)  και την ταχύτητα (u) ενός ηλεκτρονίου γύρω από τον πυρήνα και ,μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι η βεβαιότητα για τη θέση, τόσο μεγαλύτερη είναι η αβεβαιότητα  για την ταχύτητα ( Αρχή της Απροσδιοριστίας).

(Σας κούρασα ,το ξέρω. Δεν είναι σκοπός μου να κάνω εκτενή ανάλυση των όρων, αλλά μια στοιχειώδης επαφή μαζί τους θα βοηθήσει στη μετέπειτα συζήτηση.)

Γενιές και γενιές Επιστημόνων ,όμως, μεγάλωσαν, δημιούργησαν, σκέφτηκαν και έπραξαν με βάση την αρχή της Αιτιοκρατίας. Πολλά σπουδαία μυαλά, μεταξύ των οποίων ο μεγάλος Αϊνστάιν, αρνήθηκαν να πιστέψουν σε έναν τυχαίο, πιθανοκρατικό Κόσμο. Αξέχαστη θα μείνει στην Ιστορία η περίφημη φράση του:  «δεν μπορώ να πιστέψω πως  Θεός παίζει ζάρια», για να  απαντήσει πριν λίγα χρόνια ο Στίβεν Χώκινγκ πως «όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά δεν ξέρει και πού τα ρίχνει».

Η μετάβαση από το ένα δόγμα στο άλλο θα πρέπει να ήταν πραγματικά τρομακτική για τους τότε επιστήμονες. Εξίσου τρομακτική θα έπρεπε να είναι όμως και για τους κοινούς θνητούς. Για σκεφτείτε: Πόσοι από μας πραγματικά έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλα είναι τυχαία; Η  Επιστήμη το έχει αποδείξει. Ξεχάστε τις αμφιβολίες: ζούμε σε έναν πιθανοκρατικό κόσμο. Προσωπικά ανατριχιάζω κάθε φορά που το διανοούμαι.

Όμως, η ανθρώπινη φύση μας επιτρέπει να πάμε ένα βήμα παρακάτω απ’αυτή τη θεώρηση. Βλέπετε, εδώ δε μιλάμε μόνο για τον Κόσμο που δημιουργήθηκε από τις κοσμικές δυνάμεις, αλλά και για τον μικρόκοσμο το δικό μας. Έναν μικρόκοσμο που, αν και  αποτελεί μια μικρή κουκίδα στον πίνακα της Ζωής, είναι το κεντρικό σημείο αναφοράς για μας και τίθεται σε κίνηση μέσω των δικών μας πράξεων και της δικής μα νόησης.

Άρα: Πράγματι, μπορεί το Σύμπαν να είναι αναίτιο, αλλά το δικό μας μικρο-Σύμπαν, αυτό δηλαδή στο οποίο οι πράξεις των ανθρώπων έχουν πρακτικό αντίκρισμα , ορίζεται από απόλυτη Αιτιοκρατία ,καθώς όλες ανεξαιρέτως οι πράξεις μας υπακούουν στους νόμους της.

Κι εδώ ξεπετιέται (ως συνήθως) ο δύσπιστος αναγνώστης μας, ρωτώντας: «Ναι, αλλά αφού βρισκόμαστε σε συνεχή διαδραστικότητα  με το περιβάλλον μας, δεν θα έπρεπε να υπεισέρχονται και πιθανοκρατικοί παράγοντες στην ύπαρξή μας ; »

Και απαντώ: Φυσικά. Τους οποίους όμως τους αντιμετωπίζουμε με τον Αιτιοκρατικό τρόπο σκέψης μας, άρα αμέσως απαλείφονται απ’ την εξίσωση. Με απλά λόγια, τους φέρνουμε στον δικό μας τρόπο νόησης.

Ο κακόβουλος αναγνώστης μας όμως είναι και ιδιαίτερα επίμονος , οπότε επανέρχεται: «Ναι, αλλά αν πάμε σε υποατομικό επίπεδο, το οποίο άλλωστε αποτελεί τη βάση των ατόμων μας, των κυττάρων μας κ.ο.κ , πάλι θα συναντήσουμε την τυχαιότητα. Πώς λοιπόν υποστηρίζεις κύριε Σκληρο-πυρηνικέ ότι η ύπαρξή μας είναι Ντετερμινιστική ; »

Και του λέω:  Εμείς, ως όντα του μακρόκοσμου, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον πιθανοκρατικό χαρακτήρα της Ζωής. Είναι η φύση μας τέτοια, που μας ωθεί στο αίτιο και το αποτέλεσμα. Ακόμα και στο σώμα μας, πάντα υπάρχει αίτιο και αποτέλεσμα, δηλαδή ακόμα και η βιολογία μας υπακούει στον ντετερμινισμό: υπάρχει πάντα αιτία για καθετί που μας συμβαίνει (αρρώστια, γήρας, πείνα, δίψα, συναισθήματα  κλπ). Αν πάμε στο έσχατο κλασματικό ατομικό επίπεδο, τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να δεχθούμε την ίδια την πιθανοκρατία ως Αίτιο. Με άλλα λόγια, η ίδια η Πιθανοκρατία αποτελεί το βασικό, το πρωταρχικό Αίτιο για κάθε επόμενη στιγμή, για κάθε αποτέλεσμα στον μακρόκοσμό μας. Γιατί; Γιατί έτσι είναι αυτός δομημένος και έτσι τον αντιλαμβανόμαστε με τον εγκέφαλό μας. Αυτό δεν αλλάζει. 

Ας φέρω όμως ένα αντιπαράδειγμα:

 Έστω ότι είμαστε ηλεκτρόνια. Έχουμε έναν μικροσκοπικό ηλεκτρονιακό εγκέφαλο και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από το μικροσκοπικό ηλεκτρονιακό μας πρίσμα. Όλα για μας είναι τυχαία. Όλα είναι πιθανοκρατικά. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και τίποτα δεν έχει σχέση αιτίου-αποτελέσματος.Κάθε χρονική στιγμή, άρα και κάθε γεγονός, είναι από μόνη της μια πιθανότητα και δεν έχει καμία συνάφεια με την επόμενη ή την προηγούμενη.

Έστω λοιπόν τώρα εμείς  -το ηλεκτρόνιο- παρατηρούμε έναν άντρα να βάζει ένα πιστόλι στον κρόταφό του και να πατάει τη σκανδάλη. Αμέσως αναλύουμε τις πιθανότητες για το πού θα πάει η σφαίρα. Αλλά δεν ξέρουμε αν θα πεθάνει! Δεν μπορούμε να το πούμε αυτό! Για μας, ο άνθρωπος αυτός είναι  ημιζώντανος και ημιθανής ταυτόχρονα. Και ακόμα κι αν πεθάνει, δε θα είναι αποτέλεσμα της σφαίρας που τρύπησε τον εγκέφαλό του.  Δεν ξέρουμε γιατί πέθανε.  Απλά ξέραμε ότι πέθανε. Και απλά ξέραμε, ένα dt πριν πεθάνει ότι σχεδόν σίγουρα θα πεθάνει.  Είμαστε πολύ ηλίθια για το πριν και για το μετά, αλλά παντογνώστες της στιγμής. Δεν μπορούμε να συνδέσουμε τις στιγμές μεταξύ τους, δεν έχουμε ροή αποτελεσμάτων, αλλά είμαστε διάνοιες στο να αναλύουμε κάθε στιγμή.

Αυτό είναι τα ηλεκτρόνια. Αυτή είναι η τυχαιότητα. Και γι ‘αυτόν ακριβώς το λόγο δεν είμαστε όντα τυχαιότητας. Είμαστε αυστηρά Αιτιοκρατικά πλάσματα και το ίδιο ισχύει και για τον Κόσμο(Σύμπαν)  που μπορούμε να επηρεάσουμε.

( Το δεύτερο μέρος θα δημοσιευθεί σύντομα και θα κάνει λόγο για τη σχέση Τυχαιότητας-Θεού-Επιστήμης. Σε περίπτωση που πελαγώσετε,μην αισθανθείτε μειονεκτικά: κι εγώ πελάγωσα πάμπολλες φορές κατά τη διάρκεια της έρευνας αλλά και της συγγραφής του άρθρου. Είναι ένα θέμα βαθιά φιλοσοφικό και -είμαι σίγουρος- πως έχει πολλές και αλληλοαντικρουόμενες πλευρές. Εννοείται πως η γνώμη σας είναι ευπρόσδεκτη! )

Η "άλλη" Κρίση

Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση.

Αυτό είναι γνωστό. Και πώς να μην είναι, άλλωστε, από τη στιγμή που ολημερίς κι ολονυχτίς μόνο αυτό ακούμε γύρω μας, σε συζητήσεις δημόσιες, αλλά και ιδιωτικές.

Η λέξη «κρίση» μπήκε στο λεξιλόγιό μας απρόσμενα, δυναμικά και βίαια και ,όπως όλα δείχνουν, σκοπεύει να μείνει εκεί για πολύ καιρό ακόμα.

Δε θα αναλύσουμε εδώ την Οικονομική κρίση. Δεν είμαστε ειδικοί γι’ αυτό. Ούτε ηλίθιοι είμαστε για να αναλωθούμε σε μια περί όνου σκιάς συζήτηση. Το αφήνουμε αυτό στα Μέσα Ενημέρωσης, που ως «μαζικά», απευθύνονται σε ανθρώπους που φιλοδοξούν να μετατρέψουν με «μάζα».

Θα αναφερθούμε όμως στην «άλλη κρίση». Αυτή που  οδήγησε στην Πολιτική κρίση, που με τη σειρά της οδήγησε και στην οικονομική.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε πως «Όλα τα ζητήματα ανάγονται σε πολιτικά». Και θα συμφωνήσουμε με τον κορυφαίο φιλόσοφο.

Η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική ,άρα και κοινωνική.

Έχοντας ένα Κράτος αποξενωμένο από τον Πολίτη εδώ και χρόνια, ήταν ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει η μπόρα από τα σύννεφα κοινωνικής παθογένειας που κάλυπταν τον ελληνικό ουρανό.

Στην αρχαία Ελλάδα, ο «πολίτης» ήταν κλάσμα του Κράτους. Έτσι, το σύνολο των πολιτών συγκροτούσε το Κράτος, την εξουσία.

Φυσικά, αυτό το μοντέλο δε δύναται να εφαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα, καθώς οι πληθυσμιακές αναλογίες είναι διαφορετικές , και γι ‘αυτόν ακριβώς το λόγο έχουμε πια αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Όμως αυτός δεν αποτελεί λόγο να πάψει να είναι η Δημοκρατία μας και «συμμετοχική».

Όμως, πώς να συμμετάσχει ο πολίτης σε κάτι που θεωρεί τόσο ξένο και τόσο διαβρωμένο;

Ακούμε συχνά γύρω μας, από άξιους ανθρώπους, να λένε : «Δε θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική. Δεν είναι για μένα» .

Θλίβομαι. Θλίβομαι πραγματικά που φτάσαμε σε αυτό το σημείο να θεωρείται η ενεργός συμμετοχή στα κοινά ως «στίγμα». Παρ’ όλη τη θλίψη μου όμως, κατανοώ αυτή τη στάση. Δεν τη δικαιολογώ όμως. Είναι λάθος.

Μόνο το ακριβώς αντίθετο, η δυναμική συμμετοχή στα κοινά δηλαδή, μπορεί να αντιστρέψει το νοσηρό πολιτικό κλίμα. Η χώρα, και η κάθε χώρα, έχει ανάγκη την αντιπροσώπευσή  από ετερόκλητα άτομα, με κοινή λογική και καθημερινές, λαϊκές απόψεις. Πήξαμε στη φαμφάρα, τον ξύλινο πολιτικό λόγο και τις αοριστολογίες.

 Και κάπου εδώ έρχεται ο κακόβουλος αναγνώστης μας (τον οποίο και καλωσορίζω) και ρωτά: «Μα, πάρα πολλοί που συμμετέχουν στη Βουλή, ήταν κάποτε «παιδιά του λαού». Ήταν απλοί πολίτες που πήραν στα χέρια τους εξουσία και γλυκάθηκαν απ’το μέλι».

Και θα απαντήσω: «Ορθώς».

Και εδώ είναι το ζήτημα αγαπητοί μου αναγνώστες. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η μη συμμετοχή μας στους θεσμούς, αλλά και η αλλοτρίωσή μας όταν τελικά το κάνουμε.

Βλέπετε, το «σύστημα» (αυτή η λέξη που σιχαίνομαι, αλλά στην προκειμένη επιβάλλεται να χρησιμοποιήσω) είναι τόσο ισχυρό που τραβάει κάτω μαζί του ακόμα και τους πιο ηθικούς, ακόμα και τους πιο ειλικρινείς. Έχει αυτή την ακαταμάχητη δύναμη να παρασέρνει, να τυφλώνει, να καθυποτάσσει. Πώς τα καταφέρνει; Χτυπάει στο πιο αδύναμο σημείο μας : τη φιλοδοξία. Και, συνήθως, τα καταφέρνει και τη μετατρέπει τελικά σε ματαιοδοξία.

Τόσοι πολιτικοί, τόσοι πολιτικάντηδες, γλυκάθηκαν από τη ζεστασιά της εξουσίας στα χέρια τους κι απ’ τη γλυκάδα του μελιού στο στόμα τους.

Γιατί;

Γιατί δεν υπήρχαν ποτέ τα εφόδια ώστε να αποφευχθεί αυτό. Πάσχουμε από βάσεις κύριοι. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Κι όταν λείπουν τα θεμέλια, όλο το κοινωνικό οικοδόμημα είναι σαθρό. 

Ένας φαύλος κύκλος, μια συνάρτηση που ,αν ήθελε κάποιος να την παραστήσει μαθηματικά θα ήταν κάπως έτσι:

Αποξένωση από το Κράτος= Μηδαμινή κοινωνική Ευθύνη =Προσωπικό όφελος + Ανήθικη Εξουσία 

Άρα καταλήγουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε (όλα κύκλος είναι, κατά τους αρχαίους ημών, στην προκειμένη φαύλος) : Για όλα ευθύνεται η έλλειψη επαφής του πολίτη με το κράτος, η αποξένωσή του από τους θεσμούς.

Παιδεία, παιδεία, παιδεία. Όλα ξεκινάνε από ‘κει.

Και θα ‘χετε δίκιο αν παραπονεθείτε πως σπαταλήσατε τόσο χρόνο απ’ τη ζωή σας για να σας πω το αυτονόητο, αλλά, στις εποχές που ζούμε, τίποτε δεν είναι πια αυτονόητο.

Υ.Γ: Επειδή ίσως σας θυμίζω τη φράση του Πρωθυπουργού «Πάμε για την επανάσταση του αυτονόητου», να πω ότι εγώ πράγματι εννοώ του «αυτονόητου», κι όχι του «ανόητου» …




Ύστερα από επίμονη προσωπική μου ενασχόληση τις περασμένες εβδομάδες με το Λόγο και το Έργο του διανοητή και φιλόσοφου Κορνήλιου Καστοριάδη, θεωρώ υποχρέωσή μου να δημοσιεύσω και ένα μέρος συνέντευξής του στην Κρατική τηλεόραση,για την εκπομπή "Παρασκήνιο". Δώστε ιδιαίτερη σημασία στο 4.16, όπου αναφέρεται στην άποψή του για το μείζον κοινωνικό πρόβλημα (με την οποία συμφωνει εν πολλοίς και το παρόν άρθρο)

Εξωγήινη Ζωή (Ανάγκη Ανθρώπινη)

Στο προηγούμενο άρθρο, μιλήσαμε για την εξωγήινη ζωή και αναλύσαμε-στο όριο του δυνατού- τις πιθανότητες ύπαρξής της, αλλά και επικοινωνίας μας μαζί της.

Είχα σκοπό, κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, να δημοσιεύσω ένα συμπληρωματικό άρθρο που θα επιχειρεί μια κοινωνική προσέγγιση της ανάγκης του Ανθρώπου να έρθει σε επαφή με Εξωγήινα όντα. Όμως, το αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον που επέδειξαν οι αναγνώστες, αλλά και τα σχόλια που εξέλαβα από φίλους, με ωθούν στο να το δημοσιεύσω τώρα.

Εύχομαι να σας φανεί χρήσιμο και να σας δώσει τροφή για σχολιασμό.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, από τότε που ο Άνθρωπος άρχισε να παρατηρεί το Σύμπαν με αξιώσεις, προσδοκά στην επικοινωνία του με κάποιο εξωγήινο ον.

Γιατί όμως να το κάνει αυτό;

Γιατί να υπάρχει αυτός ο ενθουσιασμός-ανάμικτος με φόβο- για τη ζωή πέρα από τα όρια του μπλε πλανήτη μας; Γιατί όλη αυτή η περιέργεια;

Οι απαντήσεις σ’αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα, προκύπτουν από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.

Βλέπετε, είμαστε όντα κοινωνικά και περίεργα. Και μάλιστα, αυτή η περιέργεια και η συλλογικότητα είναι που μας ανέδειξε σε κορυφαίο είδος στον πλανήτη. Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν μέσα σε εκείνα που συνέτειναν-εξελικτικά-στο να αναπτυχθεί έτσι ο εγκέφαλός μας, ώστε να μπορέσουμε να δαμάσουμε τις δυνάμεις της φύσης, να επιβληθούμε στα υπόλοιπα είδη(παρά το ότι υστερούμε σε σωματική διάπλαση και δύναμη) και να «κυριαρχήσουμε» πάνω στον πλανήτη (με όσα θετικά κι αρνητικά αυτό συνεπάγεται).

Φτάνοντας, λοιπόν, στο σημείο που πιστέψαμε πως έχουμε κατακτήσει τα πάντα στον Πλανήτη μας, που θεωρήσαμε πως γνωρίζουμε τα πάντα για τη Γη μας, αρχίσαμε να στρέφουμε το «αδηφάγο» βλέμμα μας προς στο Άγνωστο Σύμπαν.

Η περιέργειά μας, για μια ακόμη φορά, καθόριζε τη μοίρα μας.

Όμως ,η περιέργεια ποτέ δεν ήταν μόνη. Είπαμε: πάντα συνοδευόταν από την κοινωνικότητα. Ο Άνθρωπος μισεί να είναι μόνος. Δεν το αντέχει. Μοναδικός θέλει να είναι. Μόνος ποτέ.

Τί να το κάνει που ξέρει πως υπάρχουν 10 τρις Αστέρια στο Γαλαξία του, αν δε γνωρίζει αν αυτά φιλοξενούν κάποια μορφή ζωής; Τι να την κάνει τη γνώση αν δεν έχει με κάποιον να την κοινωνήσει;

Μην ξεγελιέστε. Ο άνθρωπος και η Επιστήμη, εξερευνούν το Σύμπαν για δύο και μόνο βασικούς λόγους:

α) για να μάθουμε από πού προήλθαμε, και

β) για να επικοινωνήσουμε με τυχόντες άλλους Διαστημικούς συνοδοιπόρους.

Μπορεί αυτό να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και είναι αληθινό, γιατί συνδυάζει τα δύο αυτά βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου γένους: την περιέργεια και την κοινωνικότητα. Όλα όσα έχουμε πετύχει τόσα χρόνια με την έρευνα, όλα αυτά τα λαμπρά επιτεύγματα στις Επιστήμες του Διαστήματος, συντείνουν σε αυτούς τους δύο λόγους.

Να λοιπόν η Αιτία, για την οποία μιλήσαμε στο πρώτο άρθρο μας, και η οποία δε λείπει ποτέ από τις πράξεις των Ανθρώπων…

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος που θέλει να παραστήσει το συνήγορο του διαβόλου, να πει το εξής: «Μα οι επιστήμονες δεν ψάχνουν αποκλειστικά για νοήμων ζωή».

Και θα του απαντούσα «Όχι, αλλά σε αυτό ελπίζουν πως θα καταλήξουν κάποτε».

Γιατί βρίσκοντας κάπου στο Διάστημα Ζωή, αυτομάτως γίνεται βέβαιο πως δεν έχει μόνο η Γη ζωοδόχο χαρακτήρα. 

Η απόδειξη ότι υπάρχει εξωγήινη ζωή, θα αναπτέρωνε όλες τις ελπίδες μας για την ύπαρξη εξελιγμένης ζωής στο Διάστημα. Για την ακρίβεια, θα το καθιστούσε βεβαιότητα.

Και τότε ίσως να παύαμε να νιώθουμε μόνοι. Βέβαια, σίγουρα δε θα παύαμε να νιώθουμε και περίεργοι, γι’ αυτό άλλωστε και θα συνεχίζαμε να επιθυμούμε διακαώς να έλθουμε σε επαφή με αυτή τη Ζωή (φυσικά αναφερόμαστε στην περίπτωση νοήμονος ζωής).

Το πρόβλημα θα είναι αν πάψουμε να νιώθουμε και «μοναδικοί». Σε αυτή την περίπτωση ξεφτίζει η χρυσοκέντητη περιβολή του Ανθρώπου, που έχουμε προσπαθήσει να υιοθετήσουμε από την αρχή του άρθρου, και αναδύεται αυτό το υπόγειο ανασφαλές τέρας που μας κατατρέχει διαχρονικά: ο ανταγωνισμός.

Είναι ο ίδιος που μας έχει βάλει να σκοτωνόμαστε επί τόσους αιώνες και που –νομοτελειακά- θα οδηγήσει κάποια στιγμή στον αφανισμό μας.

Ουαί κι αλίμονο σε αυτούς τους δόλιους τους Εξωγήινους που η μαύρη μοίρα τους θα τους οδηγήσει σε τούτο τον τρελό πλανήτη. Για λίγο καιρό θα είμαστε μες στα μέλια και μετά θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να τους αφανίσουμε από προσώπου Γης (και Σελήνης και Άρη και Σύμπαντος γενικότερα). Γιατί; Γιατί είμαστε ανταγωνιστικοί. Δε θα αντέξουμε την απώλεια της μοναδικότητας. Σίγουρα.

Και θα ρωτήσει πάλι αυτός ο κακόβουλος αναγνώστης (και πολύ βολικός, αφού με βοηθάει να προχωράω τις σκέψεις μου) : «Και ποιος μας εγγυείται πως  κι αυτοί δε θα είναι ανταγωνιστικοί;»

Ε λοιπόν, του απαντώ με παρρησία : «Εγώ».

Και είμαι κάθετος σ’αυτό. Η κοινή λογική λέει πως : αν έρθουν αυτοί σε μας, θα σημαίνει πως είναι απείρως πιο ανεπτυγμένοι από μας, άρα δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν ή να ζηλέψουν, οπότε για ποιο λόγο να είναι ανταγωνιστικοί; Επιπρόσθετα, αν ήταν ανταγωνιστικοί θα είχαν ήδη αυτοκαταστραφεί, κάτι που δε θα τους είχε επιτρέψει να φτάσουν ως εμάς. Άρα, όπως και να ‘χει, εμείς δε θα κινδυνεύουμε απ’ αυτούς. Για το αντίστροφο δεν παίρνω κι όρκο…

Ας μην παρασυρόμαστε όμως. Θα ήταν λάθος να καταδικάσουμε έτσι αβασάνιστα το ποιόν της ανθρώπινης ύπαρξης. Ξέρετε, ο Άνθρωπος μπορεί να κουβαλάει πάνω του πολλά κακά, αλλά πάντα φέρει μέσα του το φως της Ελπίδας. Αυτή την Ελπίδα θα επικαλεστώ κι εγώ τώρα, για να πω ότι ίσως κάποια μέρα ο Άνθρωπος ν’ αλλάξει. Να μεγαλώσει, να ωριμάσει. Να δει τα πραγματικά σπουδαία, να εκτιμήσει τα αληθινά δοσμένα. Να συνεχίσει να είναι αυτό το περίεργο και συντροφικό πλασματάκι, αλλά χωρίς φόβο. Γιατί ό,τι άσχημο κατοικεί στις ψυχές μας, το ‘χει γεννήσει ο φόβος. Να βρει πρώτα την κοινωνικότητα στο συνάνθρωπο και έπειτα, ενωμένοι σαν ένα, να προχωρήσουν για να βρουν τη γαλαξιακή τους παρέα.

Μόνο έτσι μπορούμε: μαζί .

Εξωγήινη Ζωή (κοντά και μακριά)

Ο άνθρωπος, από τότε που άρχισε να παρατηρεί με αξιώσεις το Σύμπαν, προσδοκά την επαφή με κάποιο είδος εξωγήινης ζωής. Αν αυτή,δε, είναι και νοήμων, ακόμα καλύτερα.

Αρχικά, όλος αυτός ο ιδεασμός έδωσε τροφή για -θρυλικές πλέον- ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, πολλές εκ των οποίων απέκτησαν και κινηματογραφική υπόσταση. Αργότερα, έκανε τον κόσμο να παραληρεί υποστηρίζοντας πως έγινε μάρτυρας εμφάνισης κάποιου Α.Τ.Ι.Α. Ύστερα ήρθαν οι απαγωγές και η επαφή τέταρτου τύπου και ,τέλος, ήρθαν και οι Επιστήμονες που άρχισαν να απεμπολούν το υπεροπτικό "αποκλείεται" που είχαν υιοθετήσει στην αρχή και να δίνουν βάση στα σενάρια ύπαρξης εξωγήινων.

Κάπου εδώ θα πατήσουμε το φρένο (σας βλέπω που αρχίσατε να "ξεφεύγετε" με όλα αυτά!) και θα μιλήσουμε με τη γλώσσα της λογικής και των πιθανοτήτων.

     Στο ηλιακό μας σύστημα υπάρχουν 8 πλανήτες. Στο γαλαξία μας υπάρχουν περίπου 1.000.000.000.000 Ήλιοι (άστρα),εκ των οποίων κάποια έχουν πολλαπλά ηλιακά συστήματα, ενώ σε όλο το (ορατό) σύμπαν υπολογίζεται πως υπάρχουν 100.000.000.000 Γαλαξίες. Σύνολο; 100.000.000.000.000.000.000.000 άστρα τουλάχιστον, άρα (αν πάρουμε μια μέση τιμή των 4 πλανητών ανά άστρο) 400.000.000.000.000.000.000.000 πλανήτες συνολικά σε όλο το Σύμπαν.
Μμμ... Σαν πολλοί να είναι μου φαίνεται. Και,ναι, η σκέψη που κάνετε ακριβώς τώρα,είναι σωστή: Αποκλείεται να μην υπάρχει κάποιο είδος ζωής κάπου αλλού μες στο Σύμπαν.
Για την ακρίβεια, είναι ,πιθανοκρατικά, σχεδόν βέβαιο πως δεν είμαστε η μόνη μορφή ζωής στο Σύμπαν.
Επίσης τεράστια είναι η πιθανότητα να υπάρχει και κάποιο άλλο νοήμων είδος.

Βέβαια, το να πούμε πως δεν είμαστε μόνοι μας,από το ισχυριστούμε πως "ζουν ανάμεσά μας", απέχει πολύ. Πάρα πολύ.

Βλέπετε, έχουμε την ατυχία (ή την ευτυχία,στην περίπτωση που οι εξωγήινοι είναι αυτά τα επεκτατικά τέρατα που θέλουν να κατακτήσουν όλο το Διάστημα...) να ζούμε σε ένα αχανές σύμπαν.
Οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Απαγορευτικές. Είναι σα να φιλοδοξεί ένα μυρμήγκι που ζει σε κάποια φωλιά στην Αθήνα να επισκεφθεί το Άγαλμα της Ελευθερίας.
Θα μου πει κανείς:"Υπάρχουν και αεροπλάνα".
Ναι, αλλά το μυρμήγκι (δηλαδή ο άνθρωπος), έχει εφεύρει μέχρι το φύλλο που επιπλέει στο νερό (δηλαδή τα διαστημόπλοια). Άλλο μέσο πιο εξελιγμένο δεν υπάρχει ακόμα.
Οπότε, για να πάμε εμείς να συναντησουμε τους φίλους μας τους εξωγήινους (και να τους δείξουμε τί εστί βερίκοκο),μάλλον αδύνατο...
Επίσης, με τον Ανθρώπινο τρόπο σκέψης ,είναι επίσης αδύνατο να έχουν έρθει αυτοί εδώ. Ακόμα και με την ταχύτητα του φωτός να ταξιδεύουν (η μεγαλύτερη ταχύτητα που μπορεί να υπάρξει στο τετραδιάστατο γνωστό Σύμπαν), θα τους έπαιρνε χιλιάδες χρόνια να φτάσουν σε μας.

Οπότε, μόνο υπό μια συνθήκη θα μπορούσαν να έχουν επισκεφθεί τη Γη μας:
Επιστημονικά (και όχι μόνο τεχνολογικά) θα πρέπει να είναι αδιανόητα ανώτεροι από μας, σε σημείο που να έχουν καταφέρει να κατανοήσουν το Σύμπαν σε τέτοιο βαθμό που να τους επιτρέπει να το χειριζονται με απίστευτη δεξιοτεχνία (π.χ. να έχουν ανακαλύψει διόδους τύπου "γέφυρας Einstein-Rosen",κοινώς γνωστή και ως "σκουληκότρυπα", και να έχουν καταφέρει να τις χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν).
Επομένως, καταλαβαίνετε πως, όσο μεγάλες είναι οι πιθανότητες να υπάρχουν Εξωγήινοι, άλλο τόσο μικρές είναι να τους συναντήσουμε.
Ειρωνικό,πράγματι.

Όμως, παρόλα αυτά, οφείλουμε ως Άνθρωποι και ως ανήσυχα πνεύματα να κρατάμε ανοιχτό νου και να μην παραιτούμαστε της προσπάθειας. Μπορεί κάποια στιγμή, κάτω από τις πιο εξωφρενικά απίθανες συνθήκες, οι προσπάθειες να έρθουμε σε επαφή με κάποιο άλλο νοήμων είδος (έστω και από μακριά, π.χ. μέσω ραδιοκυμάτων) να αποφέρουν καρπούς.
Ας μην ξεχνάμε πως η διάρκεια της ανθρωπινης ζωής είναι μηδαμινή μπροστά στους συμπαντικούς χρόνους και πως ο Άνθρωπος είναι ένα "νεογνικό" γένος,με ηλικία μικρότερη από 40 χιλιάδες χρόνια. Οπότε, είναι λίγο νωρίς για να τα παρατήσουμε από τώρα...!

Εκ του μηδενός Δημιουργία (Γνωριμία με το Σύμπαν του Ιστολογίου)

Ο τίτλος τα λέει όλα.


Κάπως έτσι,δηλαδή από το "μηδέν", από το τίποτα, δημιουργήθηκε αυτό το ιστολόγιο.
Έρεισμα; Φαινομενικά κανένα.
Μόνον φαινομενικά όμως.
Παντού υπάρχει λόγος. Παντού υπάρχει αιτία. Κι αν όχι για το σύμπαν,που είναι αναίτιο, για εμάς, που δε μας διέπουν μόνον οι φυσικοί νόμοι,αλλά και οι νόμοι των Ανθρώπων και των Αισθημάτων, σίγουρα η Αιτιοκρατία καθορίζει κάθε στιγμή της ύπαρξής μας.
Κάπως "βαρύ" όλο αυτό για αρχή,ε; Συμφωνώ. Γι'αυτό ας μιλήσουμε απλά και ουσιαστικά.Έτσι όπως οφείλει να μιλά η γλώσσα της λογικής και της επιστήμης.


Είμαι Φυσικός. Για την ακρίβεια,είμαι επίδοξος Φυσικός (κάτι σαν τους κλέφτες ένα πράγμα). Βέβαια, οι σπουδές μου πάνω στο αντικείμενο που αγαπώ δεν αρκούν για να εκφράσουν την κοινωνικότητα ενός νέου,δραστήριου και περίεργου ατόμου.
Να λοιπόν το "έρεισμα",για το οποίο κάναμε λόγο παραπάνω. Να η Αιτία: η ανάγκη για κοινωνικοποίηση, για επικοινωνία, για μάθηση και για επίδειξη (ας μη γελιόμαστε) των όποιων ικανοτήτων του υποφαινόμενου.
Όλα κι όλα. Εδώ μέσα θα λέμε πολλά. Αλλά όχι ψέματα.


Είναι ο πρωταρχικός και απαράβατος Κανόνας για να γράφει κανείς στο μπλογκ: Η Αλήθεια.

Φυσικά, ποτέ δε θα μάθει κανείς μας αν πράγματι ο συνομιλητής μας υπήρξε ειλικρινής. Αυτή είναι η φύση του διαδικτύου. Είμαστε όλοι απρόσωποι,μπορώντας να δημιουργήσουμε μια περσόνα κατά το δοκούν. Εκατομμύρια alter ego που ξεπηδούν από blog σε blog και από chat σε chat,προεχόμενα όλα από το ίδιο άτομο. Χίλιοι μύριοι ξένοι μέσα μας και, ύστερα, ανάμεσά μας.
Όμως, ο στόχος του μπλογκ είναι ακριβώς αυτός: Να νιώθει ο καθένας την ελευθερία να είναι ο πραγματικός του εαυτός,αυτός που νιώθει εκείνη τη στιγμή ότι είναι, χωρίς να χρειάζεται να παριστάνει κάποιον άλλο. Πιστέψτε με, η ηθική διακαίωση και ηρεμία που θα νιώσετε θα ανταμοίψει την ειλικρίνειά σας, ειδικά όταν συνειδητοποιήσετε πόσο ξεχωριστός είναι ο καθένας από μας ,απλά με το να είναι ο εαυτός του.


Οι στόχοι βέβαια του Ιστολογίου δεν περιορίζονται εκεί. Πώς να περιορίσεις άλλωστε κάτι τόσο ατελείωτο όσο η ανθρώπινη ψυχή και νόηση.
Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς (είπαμε, απ'αυτό θα είμαστε πάντα), μια ροπή προς τα επιστημονικά,τα κοινωνικά και τα πολιτικά θέματα ,υπάρχει! (τα αθλητικά τα εντάσσω στα "πολιτικά",δυστυχώς)
Πολλάκις θα χρησιμοποιηθούν (χωρίς άδεια,απολογούμαι, αλλά με περίσσεια καλή θέληση) links ,τα οποία θα παραπέμπουν σε χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με την επιστήμη ή την κοινωνία.


Ας μη σας κουράσω άλλο.
Είναι ένα αρκετά φιλόδοξο και απροσδόκητο εγχείρημα αυτό και δε θέλω να σας "χάσω" από τόσο νωρίς!
Εύχομαι το Ιστολόγιο αυτό να προσφέρει κάτι σε κάποιον. Έστω και λίγο. Έστω και σε έναν.




Εις το επανιδείν λοιπόν, ή, στα νεοβαρβαρικά... see ya soon !