Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Έλα μπάρμπα...



Χθες μιλούσα με έναν μπάρμπα μου.
Δεξιός ο μπάρμπας.
Βασικά, απολιτίκ.
Ψηφίζει Νέα Δημοκρατία γιατί έτσι έμαθε, έτσι βολεύτηκε και εκεί έχει τους "γνωστούς" του. Ξέρεις, από αυτούς που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι και ΠΑΣΟΚ.
Τυχερά είναι αυτά.
Κάτι σαν την ομάδα (το αν θα γίνεις Γαύρος,Βάζελος ή Χανούμι εξαρτάται -συνήθως- από το περιβάλλον σου όταν είσαι μικρός). Άρα περισσότερο χουλιγκάνο οπορτουνάκο τον λες, παρά Πολίτη.      Κοντολογίς, ένας μέσος Έλληνας (αν και σιχαίνομαι και τον όρο και τη γενίκευση).
 Είπα, που λες, σε αυτόν τον μπάρμπα ότι ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που τα καθεστωτικά μίντια παρουσίαζαν ως "αγανακτισμένους".
Του είπα ,μάλιστα, πως θα ξαναβγώ στις πλατείες και στους δρόμους με όποιο κίνημα αντισταθεί στην Άρχουσα τάξη και στην Οικονομική χούντα που έχει επιβληθεί.
 Η απάντησή του ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενη, αλά Πάσχος:
  "Σας χαλάει έτσι όπως είστε ε; Που έχετε να φάτε, να πιείτε, τρώτε από τα λεφτά του πατέρα σας, έχετε αμάξι και σπίτι και ξημεροβραδιάζεστε στις καφετέριες και στα μπαρ. Άντε αγόρι μου να βρεις καμιά δουλειά να κάνεις."


 "Γαμώ την Παναγία", ξεστόμισα.
 Θίχτηκε ο μπάρμπας (θρήσκος γαρ).
 Συνέχισα ατάραχος, σχεδόν βυθισμένος στον εσώτερο βρασμό μου:
 "Μου παραδώσατε μια κοινωνία κατακερματισμένη, βουτηγμένη στη ρεμούλα και τον οπορτουνισμό. Γεννήσατε φάρες Ιδιωτών, αντί για ομάδες Πολιτών. Συμβιβαστήκατε με τα αποφάγια των πολιτικών και των εργοδοτών και χρωστάγατε κι ευγνωμοσύνη κι από πάνω. Κλείσατε τα αυτιά σας σε καθετί λαϊκό, γιατί το θεωρήσατε λαϊκίζον και παρωχημένο. Μεγαλοπιαστήκατε με δήθεν Ευρωπαϊκές Ιδέες. Σας έπεισαν ότι μπορούσατε να γίνετε Βασιλείς δουλεύοντας σαν τα σκυλιά και καταναλώνοντας σα δίποδα ζώα. Ονομάσατε Δημοκρατία ένα μίασμα χούντας και ολιγαρχίας. Κρυφτήκατε πίσω από παραβάν για να κρύψετε τη ντροπή της εξαγορασμένης ψήφου σας. Όση ντροπή μπορεί να σας είχε απομείνει.
 Φιλήσατε κατουρημένες ποδιές για να βρουν τα παιδιά σας έναν μισθό πείνας και να μπορούν να επιβιώνουν σα ζώα και όχι σαν Άνθρωποι.
 Μα για ποιον άνθρωπο μιλάω;
 Για αυτόν που εδώ και χρόνια έχει φορτώσει το κεφάλι του με τόσα σκατά που αν τολμήσει κι ανοίξει το στόμα του βρωμάει χειρότερα κι από τον Αχόρταγο;
 Για αυτόν που αναμάσησε κάθε καπιταλιστική και "εκσυγχρονιστική"  προπαγάνδα, ώστε να γίνει "χρήσιμος και παραγωγικός για την κοινωνία" ;
 Για αυτόν που αν συναινέσει στο βιασμό του ίσως ανταμειφθεί αργότερα με ένα βρωμερό χάδι στο κεφάλι, ωσάν ποταπή πόρνη.
 Ναι, μπάρμπα, αυτή η κοινωνία που μου παρέδωσες και που υποστηρίζεις πως πρέπει να είμαι και περήφανος γι'αυτήν, είναι μια πόρνη. Μια θλιβερή τσούλα που πηδιέται ασύστολα για ένα κομμάτι ψωμί παλεύοντας να συντηρήσει με αυτόν τον τρόπο την αξιοθρήνητη ύπαρξή της.
 Αλλά εγώ αυτή την κοινωνία ούτε τη ζήτησα, ούτε την ονειρεύτηκα και ούτε τη θέλω.
 Θα σας γαμήσω την Παναγία, μπάρμπα. Θα σας τα αλλάξω όλα. Θα τα ανατρέψω.
 Και τότε θα ψάχνεις απελπισμένα από κάπου να πιαστείς, γιατί τίποτα από το παλιό σου οικοδόμημα δε θα έχει μείνει όρθιο. Όλα θα είναι για σένα ξένα, εχθρικά και απρόσμενα καθαρά.


 Όχι, δε σε μισώ μπάρμπα.
 Σε αγαπάω.
 Αν σε μισούσα δε θα προσπαθούσα να αλλάξω τον γαμωκόσμο.
 Αν σε μισούσα θα παρέμενα σιωπηλός στον ιδιωτισμό μου και θα κοίταγα να βολευτώ κι εγώ -όπως έκανες κι εσύ- σε κάποια ανήλιαγη και βρωμερή γωνιά αυτού του σαθρού οικοδομήματος που λέτε "κοινωνία".
 Κι επειδή ξέρω πως κι εσύ με αγαπάς, έλα μαζί μου. Έλα με αυτούς που αγαπάνε τους Ανθρώπους - όχι τα λεφτά, όχι τις αβάντζες, όχι τη βολή τους, αλλά τους Ανθρώπους.
 Μην το κάνεις για μένα ρε μπάρμπα. Ούτε για τα παιδιά σου.
 Κάνε το για σένα.


Γιατί αν υπάρχει ο Θεός που πιστεύεις, με όλους αυτούς τους αγώνες που δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα για τον Άνθρωπο, η κόλαση που τρέμεις πως θα πας θα είναι παράδεισος μπροστά σε αυτή που θα αντικρίσουν τα μάτια σου, όταν τελικά κλείσουν.


 Κι επειδή σε ξέρω καλά, είσαι αρκετά ηλίθιος ώστε αυτό να το φοβηθείς...
Έλα λοιπόν. "









*Υ.Γ. : Πολλά θα μπορούσα να πω για τον ερχομό μου στον Παραλληλογράφο. Επειδή όμως δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια, θα αρκεστώ στο εξής: το μπλογκ μόλις έγινε το πιο γαμάτο του διαδικτύου. :P
 Και σοβαρά τώρα: Σας ευχαριστώ όλους που με δεχτήκατε. Είναι, ειλικρινά, τιμή μου. 

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Μια πλατεία-μια χώρα-μια λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ





Γράφει ο Μάριος Αθανασίου 




Δε μιλάω εκ μέρους κανενός και δεν αξιώνω καμία προσωπική προβολή,θέλω μόνο να καταθέσω τις σκέψεις μου ,που μπορεί να είναι και λάθος και να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους που δεν έχουν επαφή με την πλατεία, ηθελημένα ή οχι.
Η πλατεία δεν είναι αγανακτισμένη, πολύ περισσότερο δε,μέσα σε εισαγωγικά. Αγανακτισμένος είσαι όταν δε βρίσκεις να παρκάρεις . Είναι κάτι πολύ περισσότερο-είναι οργισμένη,είναι σκεπτόμενη,είναι πολιτική,είναι αλληλέγγυα,είναι ανθρώπινη. Ο χαρακτηρισμός "Αγανακτισμένοι" είναι πολύ πρόχειρος και ύποπτος
.

Εδώ και 45 ημέρες άνθρωποι όλων των ηλικιών,των φύλων,των τάξεων,των πολιτικών πεποιθήσεων και οτι άλλο μας χώριζε ολα αυτά τα χρόνια συνυπάρχουν αρμονικά βοηθώντας με όλο τους το είναι σ ένα κοινό σκοπό, την Ελευθερία. Την ελευθερία της σκέψης,της γνώμης,της βούλησης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολλά μπορούν αμφισβητήσουν ή να τούς προσάψουν,αλλά ποτέ δε μπόρείς να πείς οτι δεν έχουν όραμα,στόχους,πολιτίκη σκέψη και θέληση.Οι πολίτες της χώρας συμμετέχουν ενεργα στα κοινά και ζητούν επανεγκαθίδρυση της δημοκρατίας,άμεση συμμετοχή με δημοψηφίσματα,ανακλητότητα βουλευτών,άρση βουλευτικής ασηλείας,επιτροπή λογιστικού ελέγχου,απόδοση ευθυνών. Αν ολα αυτά δεν ειναι πολιτική θέση, τι είναι; 
Αυτό που συμβαίνει δεν είναι μονο μια επανάσταση πολιτική αλλά ταυτόχρονα και μια επανάσταση πνεύματος και συνείδησης. Μια ανθρώπινη επανάσταση που τα αποτελέσματα της θα τα δούμε αργότερα.απλώς η πολιτική ηταν η πρώτη και η επείγουσα. Σε μια περίοδο πολιτικής ανυπαρξίας και στο τέλος μιάς εποχής κοινωνικής ασυδωσίας και ατομικισμού,ο λαός της χώρας μαζεύτηκε στις πλατείες για να αναδείξει ανθρώπινες αξίες και να φωνάξει οτι είμαστε όλοι μαζι και είμαστε ένα. Οτι το "εγω" τελείωσε και πάμε στο "εμείς". Αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων κι αν κάποιοι φοβούνται δεν είναι τα παιδιά στις πλατείες. Ειναι όλοι αυτοί που κατέχουν θέσεις ,αξιώματα και συμφέροντα στη καθεστηκυία τάξη που φεύγει και αρνούνται να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν,γι αυτό είτε το πολεμάνε είτε προσπαθούν να το καπηλευτούν για να σε συνεχίσουν να σέρνονται και στη νεα εποχή. Σ' αυτούς θέλω να πώ με σιγουριά οτι δεν ανήκουν εδώ. Γιατί αν ηταν, θα το είχαν κάνει ηδη και δε θα περίμεναν τη σιγουριά των πολλών και αυτά τα ζώα τα μυρίζουμε απο μακρυά.
Αν αυτό είναι ενα παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα ,μην το περιμένετε στη γωνία για να του ασκήσετε κριτική, μην το αφήνετε να το βαράνε και μη περιμένετε να έχει αντιδράσεις ενηλικα και να σας φέρει το φαγήτο στο πιάτο. Καταλάβετέ το και βοηθήστε το. Καταλάβετε ποια είναι η ανάγκη που έσπρωξε τοσο κόσμο στις πλατείες.Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση..
Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στα γεγονότα της 29ης Ιουλίου-αν και θα το ήθελα πολυ-για να μη χαθεί ο πραγματικός μας στόχος. Απλως θα ζητήσω συγνώμη εκ μέρους αυτών που δεν ζήτησαν...
Η νέα τάξη πραγμάτων περνάει πρώτα απο μέσα μας..το πρώτο βήμα εγινε! Καλό μας Ταξίδι...







*Ο Μάριος είναι στην Πλατεία από την αρχή του εγχειρήματος, έχει πιστέψει, έχει μιλήσει, έχει ποτιστεί με χημικά και παραμένει εκεί ως ένας ακόμα που παλεύει, απεκδυόμενος  την όποια φήμη και διασημότητα κουβαλάει από την καριέρα του. Και για όλους αυτούς τους λόγους, τον παραδέχομαι και τον συμπαθώ απεριόριστα.



Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Έσχατα και μικρές εξουσίες (σκατά κι αρχίδια)





Σκατά.


Μία λέξη αντηχεί στα αυτιά μας κάθε μέρα.
Σκατά.


-Πώς πάει η δουλειά;
-Σκατά.


-Ήρθε ο λογαριασμός τη ΔΕΗ;
-Σκατά.


-Ανέβηκε κι άλλο η βενζίνη;
-Σκατά.


-Απολύσανε κι άλλον στο γραφείο;
-Σκατά.


-Πλακώσανε κι άλλον αθώο στο ξύλο τα ΜΑΤ;
-Σκατά.


-Παραιτήθηκε κάνας υπουργός για τη ρεμούλα;
-Σκατά.


-Φάνηκε φως στην άκρη του τούνελ;
-Σκατά.


Βέβαια, η ζωή μας δεν είναι γεμάτη μόνο με "σκατά".
Υπάρχουν και μπόλικα "αρχίδια".


-Πληρώθηκες;
-Αρχίδια.


-Πήρες καμιά άδεια;
-Αρχίδια.


-Βρήκες δουλειά;
-Αρχίδια.


-Πήγες για κάνα μπάνιο;
-Αρχίδια.




Για όποια Κρίση κι αν σας είπαν, ένα είναι το σίγουρο:
Η αστική Δημοκρατία έχει εμπλουτίσει τις ζωές μας με απόβλητα και γεννητικά όργανα.


Αρχίδια βουλευτές και βουλευτές αρχίδια.
Αρχίδια πολίτες και πολίτες μ'αρχίδια.
Σκατά δημοκρατία κι απόσκατα δικαιοσύνη.


Στο ρόλο του Βόθρου, το Ελληνικό Κράτος.
Στο ρόλο του βοθρατζή, ο Τζέφρυ.
Στο ρόλο του βυτιοφόρου, η Τρόικα.
Σκηνοθεσία από τον Νεοφιλελευθερισμό.


Η παράσταση ανεβαίνει καθημερινά στις ζωές σας και -φυσικά- είναι σκατά.
Καλή διασκέδαση.






Υ.Γ. Μιλώντας για σκατά, να μην ξεχάσω:
Σκατά στον τάφο του Παπουτσή.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Έρχεται μπόρα




Μια μπόρα πέρασε.
Μια μεγαλύτερη έρχεται.


Όχι, δεν είναι προφητεία. Ούτε διαίσθηση είναι.
Είναι αυτό το καταραμένο το πράμα, που εμείς οι επιστήμονες το λέμε "νομοτέλεια".


Βλέπετε, εμείς οι άνθρωποι, από τη στιγμή που βγαίνουμε -βρωμεροί κι υγροί- από τη μήτρα της μάνας μας, είμαστε θύματα.
Θύματα της Αιτιοκρατίας.
Αίτιο-αποτέλεσμα.
Δράση-αντίδραση.
Ακόμα κι αν δεν το ξέρουμε, οι επιλογές μας δεν είναι τίποτε άλλο από μια παγίδα της φύσης να μας πείσει για την ελεύθερη βούληση. Είμαστε όμηροι μιας θλιβερής αιτιοκρατικής πραγματικότητας.


Της ίδιας πραγματικότητας που -με μαθηματική ακρίβεια- θα εξωθήσει την κοινωνία στα όριά της.
Στα άκρα που δεν ήξερε ότι έχει και σε απάτητες κορφές που θα κληθεί να πατήσει.
Γιατί, όσοι αγώνες κι αν έγιναν, όσοι πόλεμοι κι αν πέρασαν ,όση πείνα κι αν ήρθε, κάθε φορά η ιστορία παίζει το παιχνίδι της με νέες μεταβλητές και -κυρίως- με νέους πρωταγωνιστές.


Πρωταγωνιστές αυτή τη φορά θα είμαστε εμείς.
Όχι οι ηρωικοί μας πρόγονοι, ούτε ο παππούς μας που πάλεψε στα βουνά της Αλβανίας.


Ο κλοιός στενεύει από όλες τις πλευρές.
Μειώσεις επί μειώσεων, περικοπές επί περικοπών.
Λες και ζεις ζωή σε έκπτωση...
Λες κι όλα έτυχε να τα πετύχεις σε συγκυρία σάπια.


Δε θα αντέξει πολύ ακόμα η βαλβίδα πίεσης.
Όσες Πλατείες κι αν εξεγερθούν, όσες καλοκαιρινές διακοπές κι αν μεσολαβήσουν, η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή που θα σπρώξει με βία το κούμπωμα προς τα πάνω και η βαλβίδα -που μέχρι τώρα κατάφερνε κάπως να ρυθμίζει την πίεση- θα εκτοξευθεί με δύναμη τόση, που θα φτάσει στα σύννεφα.


Στο παιχνίδι μπαίνουν δυναμικά κι άλλες ομάδες.
Το τελειωτικό χτύπημα στην Παιδεία έρχεται.
Για την Παιδεία τελειωτικό, για την κοινωνία όμως εναρκτήριο...
Γιατί η κοινωνία αρχίζει στην Παιδεία.
Είναι ένα προπύργιο στρατηγικής σημασίας.
Αν παρθεί, αν το αφήσουμε να παρθεί, τότε η θέση μας θα είναι δεινή.


Ο νεοφιλελευθερισμός -με τη νέα του έκδοση,αυτή του κοορπορατισμού- βρίσκεται προ των θυρών της Παιδείας. Και ,πλέον, βάσει νόμου. 


Ο μόνος τρόπος να δικαιωθούν οι μάχες που έδωσε το φοιτητικό κίνημα τόσες δεκαετίες ,είναι να κερδηθεί αυτός ο "τελικός".
Ναι, είναι "τελικός", γιατί αν χάσουμε, τότε περνάμε σε μια νέα εποχή - πιο άγρια, πιο άδικη, πιο καπιταλιστική.
Εύχομαι η φοιτητική Αριστερά, παρά τις χρόνιες παθογένειες,αγκυλώσεις και εγωιστικές κόντρες, να ανασυνταχθεί, να ενωθεί και με κοινό μέτωπο να κατέβει ξανά στους δρόμους για τη νίκη.


Και ας μην ξεχνάμε το εξής:
Τις μπόρες τις γεννάμε εμείς.
Εμείς θέλουμε να πέφτει αυτή η λυτρωτική βροχή για να καθαρίζει τη λάσπη που απλώνουν στις ζωές και στις δουλειές μας τα διάφορα ευτραφή γουρούνια του συστήματος.
Εμείς γεννάμε τους ανέμους ,για να σηκώσει ό,τι σάπιο κι άδικο και να το στείλει μακριά.


Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να είμαστε έτοιμοι για την καταιγίδα που φέρνουμε.
Να είμαστε ενωμένοι.
Αλλιώς θα επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά πως ο μόνος μας εχθρός είναι ο κακός μας εαυτός...





Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Πριν την πείνα...



Νομίζω πως σχεδόν κανείς μας δεν έχει ακόμα αντιληφθεί το μέγεθος του βιασμού που επέρχεται.
Δε φτάνει μια ανάγνωση της δανειακής σύμβασης.
Δε φτάνει μία μελέτη των όρων του μεσοπρόθεσμου.
Δε φτάνει ο αγώνας στους δρόμους.

Όταν όλα αυτά θα αρχίσουν να εφαρμόζονται (πράγμα που σύμφωνα με τους "φωστήρες" μας πρέπει να γίνει πολύ σύντομα), τότε θα γίνει αισθητός ο βιασμός σε όλο του το μεγαλείο.
Δεν έχω καμία αμφιβολία πως η προπαγάνδα που θα ασκηθεί από τα πρόθυμα παπαγαλάκια θα είναι λυσσαλέα και καταιγιστική, με σκοπό να ωραιοποιηθεί η όλη κατάσταση και να δοθεί η αίσθηση ότι βαδίζουμε πλέον στον σωστό δρόμο.
Όμως ο κόσμος θα καταλάβει.
Έχει ήδη καταλάβει.
Απλά δεν το έχει νιώσει.

Είναι σαν την ανυπεράσπιστη κορασίδα, που ξέρει πως αυτός που την τράβηξε στην άκρη του δρόμου θέλει να τη βιάσει. Κάθε στιγμή που περνά στα βρωμερά χέρια του, το μυαλό της φτιάχνει εικόνες για το τι θα της συμβεί και πώς θα νιώσει. Αλλά οι εικόνες δε συγκρίνονται στο παραμικρό με την απόκοσμη αηδία που θα νιώσει όταν ,τελικά, ο απαγωγέας θα γίνει βιαστής.

Η πλειοψηφία του λαού φυτοζωεί. Άγχος, στερήσεις, ψυχική καταπίεση, ανασφάλεια, χαμηλό επίπεδο διαβίωσης, κακή ποιότητα ζωής, απλή επιβίωση.
Έρχεται όμως το χειρότερο : η πείνα.

Και δεν εννοώ "φτωχικό φαγητό".
Εννοώ πείνα.
Κι εκεί είναι που τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται επικίνδυνα...

Πριν λίγο καιρό, είχα εκφράσει την άποψη πως "μόνο αν υπάρξει πραγματική πείνα, θα κατέβει όλος ο κόσμος στους δρόμους".
Δυστυχώς, σήμερα μπορώ να πάω τη σκέψη μου ένα βήμα παρακάτω: Αν ο κόσμος κατέβει στους δρόμους πεινασμένος, δε θα έχουμε επανάσταση - θα έχουμε πόλεμο.

Εδώ βέβαια πολλοί θα πουν "μα ήδη έχουμε πόλεμο ρε". Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά έχουμε έναν πόλεμο ταξικό, έναν πόλεμο κοινωνικό.
Αυτός ο πόλεμος ,όμως, στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω , δεν θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Γιατί στον πόλεμο της πείνας, μοναδικός στόχος είναι η επιβίωση. Ειδικά, δε, σε μια κοινωνία με ελλιπέστατη κοινωνική συνείδηση, τα κίνητρα του πολέμου θα είναι καθαρά οπορτουνιστικά.
Με άλλα λόγια : Όταν η πείνα θα κατεβάσει στο δρόμο 5 εκατομμύρια ανθρώπους, τότε κάθε έννοια συλλογικού αγώνα και διεκδίκησης  θα έχει χαθεί. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, το σύνολο της κοινωνίας δεν είναι αρκετά ώριμο ώστε να οργανωθεί σε τέτοιο βαθμό και να καταπολεμήσει κάτι τόσο απαραίτητο, όσο είναι η ανάγκη για βρώση και για επιβίωση, με τρόπο κοινωνικά ωφέλιμο. Καθένας θα θέλει να τραφεί και να θρέψει την οικογένειά του, δίχως να τον νοιάζει αν θα τραφεί και ο διπλανός του.
Ένας ατέλειωτος αγώνας επιβίωσης, δίχως κανένα όριο-  κάτι σαν τον Καπιταλισμό, αλλά με όπλα και χωρίς νόμους.

Θεωρώ, λοιπόν, πως τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να πολιτικοποιηθεί η πλειοψηφία του κόσμου που κατεβαίνει στις πλατείες και όλο αυτό να αποκτήσει τη μορφή κινήματος.
Γιατί, όχι, δεν είναι ακόμα κίνημα. Είναι υπέροχο, είναι ρηξικέλευθο, είναι δημοκρατικό, αλλά κίνημα δεν είναι.
Κίνημα θα γίνει όταν θα σταματήσουν να του χαϊδεύουν τα αυτιά ο Καρατζαφέρης, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος.
Κι αυτό γιατί τότε θα έχει αποκτήσει συγκεκριμένο σκοπό και τρόπο για να τον επιτύχει, επομένως τότε θα αρχίσει πραγματικά να τους απειλεί.

Αν η Πλατεία και η Λαϊκή Συνέλευση επιτύχει να συσπειρώσει ξανά τους πολίτες και να επανασυνδέσει κομμάτια του κοινωνικού ιστού, τότε και μόνο τότε θα μπορέσει η κοινωνία να αντιμετωπίσει προς όφελός της ακόμα και μια εξέγερση για την πείνα.
Αν όχι, τότε πολύ φοβάμαι πως αυτός ο πόλεμος που θα ξεσπάσει θα ανοίξει πολλές κερκόπορτες στην κοινωνία, επιτρέποντας σε επίδοξους "σωτήρες" να σταματήσουν το μαρτύριο της πείνας και της εξαθλίωσης. (ο νοών νοείτω)

Επομένως, η επανασύνδεση της κοινωνίας είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε. Σε κάθε περίπτωση, θα βγούμε πιο ώριμοι και πιο καλά προετοιμασμένοι για οποιαδήποτε μάχη.


-Υ.Γ:  Ίσως κάποιοι θεωρήσουν ότι κινδυνολογώ ή ότι προτρέχω. Μακάρι να έχουν δίκιο...
-Υ.Γ': Ναι, ίσως και να φοβάμαι...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...