Έρχεται μπόρα

Μια μπόρα πέρασε.
Μια μεγαλύτερη έρχεται.


Όχι, δεν είναι προφητεία. Ούτε διαίσθηση είναι.
Είναι αυτό το καταραμένο το πράμα, που εμείς οι επιστήμονες το λέμε "νομοτέλεια".


Βλέπετε, εμείς οι άνθρωποι, από τη στιγμή που βγαίνουμε -βρωμεροί κι υγροί- από τη μήτρα της μάνας μας, είμαστε θύματα.
Θύματα της Αιτιοκρατίας.
Αίτιο-αποτέλεσμα.
Δράση-αντίδραση.
Ακόμα κι αν δεν το ξέρουμε, οι επιλογές μας δεν είναι τίποτε άλλο από μια παγίδα της φύσης να μας πείσει για την ελεύθερη βούληση. Είμαστε όμηροι μιας θλιβερής αιτιοκρατικής πραγματικότητας.


Της ίδιας πραγματικότητας που -με μαθηματική ακρίβεια- θα εξωθήσει την κοινωνία στα όριά της.
Στα άκρα που δεν ήξερε ότι έχει και σε απάτητες κορφές που θα κληθεί να πατήσει.
Γιατί, όσοι αγώνες κι αν έγιναν, όσοι πόλεμοι κι αν πέρασαν ,όση πείνα κι αν ήρθε, κάθε φορά η ιστορία παίζει το παιχνίδι της με νέες μεταβλητές και -κυρίως- με νέους πρωταγωνιστές.


Πρωταγωνιστές αυτή τη φορά θα είμαστε εμείς.
Όχι οι ηρωικοί μας πρόγονοι, ούτε ο παππούς μας που πάλεψε στα βουνά της Αλβανίας.


Ο κλοιός στενεύει από όλες τις πλευρές.
Μειώσεις επί μειώσεων, περικοπές επί περικοπών.
Λες και ζεις ζωή σε έκπτωση...
Λες κι όλα έτυχε να τα πετύχεις σε συγκυρία σάπια.


Δε θα αντέξει πολύ ακόμα η βαλβίδα πίεσης.
Όσες Πλατείες κι αν εξεγερθούν, όσες καλοκαιρινές διακοπές κι αν μεσολαβήσουν, η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή που θα σπρώξει με βία το κούμπωμα προς τα πάνω και η βαλβίδα -που μέχρι τώρα κατάφερνε κάπως να ρυθμίζει την πίεση- θα εκτοξευθεί με δύναμη τόση, που θα φτάσει στα σύννεφα.


Στο παιχνίδι μπαίνουν δυναμικά κι άλλες ομάδες.
Το τελειωτικό χτύπημα στην Παιδεία έρχεται.
Για την Παιδεία τελειωτικό, για την κοινωνία όμως εναρκτήριο...
Γιατί η κοινωνία αρχίζει στην Παιδεία.
Είναι ένα προπύργιο στρατηγικής σημασίας.
Αν παρθεί, αν το αφήσουμε να παρθεί, τότε η θέση μας θα είναι δεινή.


Ο νεοφιλελευθερισμός -με τη νέα του έκδοση,αυτή του κοορπορατισμού- βρίσκεται προ των θυρών της Παιδείας. Και ,πλέον, βάσει νόμου. 


Ο μόνος τρόπος να δικαιωθούν οι μάχες που έδωσε το φοιτητικό κίνημα τόσες δεκαετίες ,είναι να κερδηθεί αυτός ο "τελικός".
Ναι, είναι "τελικός", γιατί αν χάσουμε, τότε περνάμε σε μια νέα εποχή - πιο άγρια, πιο άδικη, πιο καπιταλιστική.
Εύχομαι η φοιτητική Αριστερά, παρά τις χρόνιες παθογένειες,αγκυλώσεις και εγωιστικές κόντρες, να ανασυνταχθεί, να ενωθεί και με κοινό μέτωπο να κατέβει ξανά στους δρόμους για τη νίκη.


Και ας μην ξεχνάμε το εξής:
Τις μπόρες τις γεννάμε εμείς.
Εμείς θέλουμε να πέφτει αυτή η λυτρωτική βροχή για να καθαρίζει τη λάσπη που απλώνουν στις ζωές και στις δουλειές μας τα διάφορα ευτραφή γουρούνια του συστήματος.
Εμείς γεννάμε τους ανέμους ,για να σηκώσει ό,τι σάπιο κι άδικο και να το στείλει μακριά.


Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να είμαστε έτοιμοι για την καταιγίδα που φέρνουμε.
Να είμαστε ενωμένοι.
Αλλιώς θα επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά πως ο μόνος μας εχθρός είναι ο κακός μας εαυτός...