Πριν την πείνα...

Νομίζω πως σχεδόν κανείς μας δεν έχει ακόμα αντιληφθεί το μέγεθος του βιασμού που επέρχεται.

Δε φτάνει μια ανάγνωση της δανειακής σύμβασης.

Δε φτάνει μία μελέτη των όρων του μεσοπρόθεσμου.

Δε φτάνει ο αγώνας στους δρόμους.

Όταν όλα αυτά θα αρχίσουν να εφαρμόζονται (πράγμα που σύμφωνα με τους "φωστήρες" μας πρέπει να γίνει πολύ σύντομα), τότε θα γίνει αισθητός ο βιασμός σε όλο του το μεγαλείο.

Δεν έχω καμία αμφιβολία πως η προπαγάνδα που θα ασκηθεί από τα πρόθυμα παπαγαλάκια θα είναι λυσσαλέα και καταιγιστική, με σκοπό να ωραιοποιηθεί η όλη κατάσταση και να δοθεί η αίσθηση ότι βαδίζουμε πλέον στον σωστό δρόμο.

Όμως ο κόσμος θα καταλάβει.

Έχει ήδη καταλάβει.

Απλά δεν το έχει νιώσει.

Είναι σαν την ανυπεράσπιστη κορασίδα, που ξέρει πως αυτός που την τράβηξε στην άκρη του δρόμου θέλει να τη βιάσει. Κάθε στιγμή που περνά στα βρωμερά χέρια του, το μυαλό της φτιάχνει εικόνες για το τι θα της συμβεί και πώς θα νιώσει. Αλλά οι εικόνες δε συγκρίνονται στο παραμικρό με την απόκοσμη αηδία που θα νιώσει όταν ,τελικά, ο απαγωγέας θα γίνει βιαστής.

Η πλειοψηφία του λαού φυτοζωεί. Άγχος, στερήσεις, ψυχική καταπίεση, ανασφάλεια, χαμηλό επίπεδο διαβίωσης, κακή ποιότητα ζωής, απλή επιβίωση.

Έρχεται όμως το χειρότερο : η πείνα.

Και δεν εννοώ "φτωχικό φαγητό".

Εννοώ πείνα.

Κι εκεί είναι που τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται επικίνδυνα...

Πριν λίγο καιρό, είχα εκφράσει την άποψη πως "μόνο αν υπάρξει πραγματική πείνα, θα κατέβει όλος ο κόσμος στους δρόμους".

Δυστυχώς, σήμερα μπορώ να πάω τη σκέψη μου ένα βήμα παρακάτω: Αν ο κόσμος κατέβει στους δρόμους πεινασμένος, δε θα έχουμε επανάσταση - θα έχουμε πόλεμο.

Εδώ βέβαια πολλοί θα πουν "μα ήδη έχουμε πόλεμο ρε". Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά έχουμε έναν πόλεμο ταξικό, έναν πόλεμο κοινωνικό.

Αυτός ο πόλεμος ,όμως, στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω , δεν θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Γιατί στον πόλεμο της πείνας, μοναδικός στόχος είναι η επιβίωση. Ειδικά, δε, σε μια κοινωνία με ελλιπέστατη κοινωνική συνείδηση, τα κίνητρα του πολέμου θα είναι καθαρά οπορτουνιστικά.

Με άλλα λόγια : Όταν η πείνα θα κατεβάσει στο δρόμο 5 εκατομμύρια ανθρώπους, τότε κάθε έννοια συλλογικού αγώνα και διεκδίκησης  θα έχει χαθεί. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, το σύνολο της κοινωνίας δεν είναι αρκετά ώριμο ώστε να οργανωθεί σε τέτοιο βαθμό και να καταπολεμήσει κάτι τόσο απαραίτητο, όσο είναι η ανάγκη για βρώση και για επιβίωση, με τρόπο κοινωνικά ωφέλιμο. Καθένας θα θέλει να τραφεί και να θρέψει την οικογένειά του, δίχως να τον νοιάζει αν θα τραφεί και ο διπλανός του.

Ένας ατέλειωτος αγώνας επιβίωσης, δίχως κανένα όριο-  κάτι σαν τον Καπιταλισμό, αλλά με όπλα και χωρίς νόμους.

Θεωρώ, λοιπόν, πως τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να πολιτικοποιηθεί η πλειοψηφία του κόσμου που κατεβαίνει στις πλατείες και όλο αυτό να αποκτήσει τη μορφή κινήματος.

Γιατί, όχι, δεν είναι ακόμα κίνημα. Είναι υπέροχο, είναι ρηξικέλευθο, είναι δημοκρατικό, αλλά κίνημα δεν είναι.

Κίνημα θα γίνει όταν θα σταματήσουν να του χαϊδεύουν τα αυτιά ο Καρατζαφέρης, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος.

Κι αυτό γιατί τότε θα έχει αποκτήσει συγκεκριμένο σκοπό και τρόπο για να τον επιτύχει, επομένως τότε θα αρχίσει πραγματικά να τους απειλεί.

Αν η Πλατεία και η Λαϊκή Συνέλευση επιτύχει να συσπειρώσει ξανά τους πολίτες και να επανασυνδέσει κομμάτια του κοινωνικού ιστού, τότε και μόνο τότε θα μπορέσει η κοινωνία να αντιμετωπίσει προς όφελός της ακόμα και μια εξέγερση για την πείνα.

Αν όχι, τότε πολύ φοβάμαι πως αυτός ο πόλεμος που θα ξεσπάσει θα ανοίξει πολλές κερκόπορτες στην κοινωνία, επιτρέποντας σε επίδοξους "σωτήρες" να σταματήσουν το μαρτύριο της πείνας και της εξαθλίωσης. (ο νοών νοείτω)

Επομένως, η επανασύνδεση της κοινωνίας είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε. Σε κάθε περίπτωση, θα βγούμε πιο ώριμοι και πιο καλά προετοιμασμένοι για οποιαδήποτε μάχη.

-Υ.Γ:  Ίσως κάποιοι θεωρήσουν ότι κινδυνολογώ ή ότι προτρέχω. Μακάρι να έχουν δίκιο...

-Υ.Γ': Ναι, ίσως και να φοβάμαι...