Θεός και Επιστήμη (Αιτιοκρατία, Επιστήμη, Θεός και Τυχαιότητα ,Μέρος 2ο)

  -Δημιουργία-

 Συνειρμικά στην αρχή:

Θεός, Φωτιά, Σύννεφο, Αέρας, Αστραπή, Ωκεανός, τερατόμορφο αγαλματίδιο, ανθρωπόμορφο αγαλματίδιο, βωμός , Πνεύμα,  νους, άγνοια, ελπίδα, ψευδαίσθηση.

Η ιστορία της θρησκείας διαχρονικά.

Παρατηρήσατε κάτι;

Ναι… Βρισκόμαστε στο στάδιο «Πνεύμα, νους, άγνοια, ελπίδα, ψευδαίσθηση» .

Μιλάμε για ένα Πνεύμα, που βρίσκεται στο μυαλό του καθενός μας με διαφορετικό τρόπο. Που είναι εκεί  για να αναπληρώσει την άγνοιά μας και να μας δώσει ελπίδα για αυτό που δεν γνωρίζουμε: το μετά.

Και η ψευδαίσθηση;

Είναι το παρακάτω βήμα. Ούτε εγώ, ούτε κανείς (ακόμα κι ο μεγάλος  Stephen Hawking)δεν είναι σε θέση να πει αν κάτι τέτοιο ισχύει ή όχι: αν δηλαδή η έννοια του Θεού αποτελεί την ψευδαίσθηση, τον ευσεβή πόθο του «αδύναμου» και πεπερασμένου ανθρώπου. Απλά είναι το παρακάτω βήμα και είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή του καθενός.

Και η Επιστήμη; Η Επιστήμη πού κολλάει με το Θεό;

Η Επιστήμη δίνει απαντήσεις στην άγνοια. Η άγνοια «τρέφεται» πια με Γνώση και έτσι μικραίνει η ανάγκη για Ελπίδα, οδηγώντας μας νομοτελειακά στο συμπέρασμα της Ψευδαίσθησης.

Έτσι γίνεται. Είναι γεγονός. Δε θα αναλύσω όμως αυτό. Θα αναλύσω το αν θα έπρεπε να γίνεται έτσι.

Θα προβώ εξ’ αρχής σε έναν διαχωρισμό:

Άλλο Επιστήμη, άλλο Θεός.

Είναι δυο γραμμές παράλληλες, που η καθεμία μπορεί να υπάρξει αυτούσια κι ανεπηρέαστη, ανεξάρτητα  από την ύπαρξη της άλλης, αλλά και να συνυπάρξει με αυτή δίχως ποτέ να χρειαστεί να τμηθεί με αυτή. 

Επομένως , από την αρχή διατυπώνω πως :

 Ναι, μπορεί κανείς να πιστεύει στην Επιστήμη και στο Θεό παράλληλα, χωρίς να προδίδει κάτι απ’ τα δύο, με μοναδική προϋπόθεση να μη συγχέει το ένα με το άλλο.

Η Επιστήμη υπάρχει για τη σωτηρία του Νου και ο Θεός για τη σωτηρία της Ψυχής.

Τελεία.

Άρα απαντώ αμέσως-αμέσως στον προβληματισμό  που έθεσα αρχικά : Όχι, δε θα έπρεπε να γίνεται έτσι.

---Να δώσω σε αυτό το σημείο έναν ορισμό, που θα μας χρειαστεί πολύ στη συνέχεια: Ένα ερώτημα αποτελείται πάντα από δύο συνιστώσες: το «Πώς» και το «Γιατί» (όλα τα άλλα, πχ πού, πότε, από ποιόν κτλ εντάσσονται σε αυτά τα δύο)---

Και αφού λοιπόν αναλύσαμε το ΠΩΣ  λειτουργούσε  έως τώρα ο ανθρώπινος εγκέφαλός μας , πάμε να δούμε και το ΓΙΑΤΙ.

Γιατί λοιπόν να έχει συνδεθεί η έννοια του Θεού με την έννοια της Επιστήμης;

 Πάλι απαντώ απ’ ευθείας (με παραγωγικό συλλογισμό το σημερινό, σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί):

Επειδή  επί αιώνες ολόκληρους η έννοια του Θεού και της Θρησκείας ταυτιζόταν με την έννοια της Γνώσης.

Ο άνθρωπος ρωτούσε, ο Θεός (η θρησκεία δηλαδή) απαντούσε (και νομοθετούσε και δίκαζε και αφόριζε και έκαιγε και κρέμαγε).

Η αδυναμία της Επιστήμης τότε να απαντήσει στο ΠΩΣ, άφηνε το περιθώριο στη Θρησκεία να απαντήσει με πάμπολλα (και λανθασμένα) ΕΤΣΙ , ενώ παράλληλα της έδινε πρόσφορο έδαφος να δημιουργήσει  πλασματικά ΕΠΕΙΔΗ στα ΓΙΑΤΙ που διατύπωνε ο άμοιρος κοινός θνητός.

Βλέπετε, η αδυναμία (ακόμα και σημερινή) της Επιστήμης να απαντήσει στα ανθρώπινα ΓΙΑΤΙ εκμεταλλεύθηκε –και εκμεταλλεύεται- δεόντως από τη Θρησκεία.

Το ερώτημα όμως είναι : Άραγε, θα μπορέσει ποτέ η Επιστήμη να απαντήσει στα θεμελιώδη « Γιατί»;

Η Ιστορία μας έχει διδάξει πως ναι.

Τα θεμελιώδη ερωτήματα εξελίσσονται παράλληλα με την εξέλιξη του ανθρώπου.

Αρχικά, θεμελιώδες ερώτημα αποτελούσε  το «Γιατί αστράφτει».

Η θρησκεία απάντησε ευθέως: Γιατί ο Θεός οργίστηκε.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος,αντίθετα, απάντησε αρχικά-με το πείραμα του χαρταετού με το κλειδί- στο πώς και η σύγχρονη μετεωρολογία στο γιατί. (πώς: ηλεκτρικά φορτία στην ατμόσφαιρα δημιουργούν μια ηλεκτρική εκκένωση που δημιουργεί τη φωτεινή λάμψη, γιατί: η συσσώρευση αυτών των φορτίων είναι αποτέλεσμα τριβής μεταξύ των σύννεφων  στην ατμόσφαιρα).

Πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα μπορούν να δοθούν, αλλά για την οικονομία του χώρου και του χρόνου δε θα γίνει (I think you’ve got the picture).

Tο θεμελιώδες ερώτημα σήμερα:  Γιατί υπάρχουμε;

-Θεός (aka Θρησκεία) : Γιατί είμαστε μέρος ενός σχεδίου του Θεού.

-Επιστήμη:   <κενό>

Καλά καταλάβατε: Φτάσαμε στο τέλμα της εποχής.

Η Επιστήμη, όμως, απαντά σε πολλά ΠΩΣ . ΠΩΣ που δεν εξηγούνται καν από το Θεό, ή αναλύονται επιδερμικά-συμβολικά  (βλέπε «Γένεσις» ).

Αν με ρωτάτε, λοιπόν, ποιά πιστεύω πως είναι η πιο αξιόπιστη πηγή, σας απαντώ ευθαρσώς :η Επιστήμη.

Κακώς οι εκάστοτε ιερείς προσπάθησαν να μπλεχτούν στα χωράφια της Γνώσης και της Επιστήμης. Από αυτούς ξεκίνησε το μπέρδεμα και αυτοί ευθύνονται για το διχασμό μεταξύ Θρησκείας και Επιστήμης. Η Θρησκεία δεν είναι Γνώση. Η Θρησκεία είναι θρησκεία. Και η Επιστήμη δεν πρέπει να είναι Θρησκεία. Η Επιστήμη πρέπει να είναι Γνώση.

Όμως η Γνώση είναι Δύναμη. Και όσο μεγαλώνει η Δύναμη του Ανθρώπου, τόσο μειώνεται στα μάτια μας η δύναμη του Θεού. Αυτό ανησυχεί ιδιαίτερα τους θεματοφύλακες των θρησκειών. Γι’ αυτό και η όλη κόντρα.

Αλλά, guys(ιερείς), να σας εξηγήσω κάτι: ποτέ η δύναμη του Ανθρώπου δε θα φτάσει τη Δύναμη του Θεού. Γιατί; Επειδή το Θεό τον έχουμε ορίσει από μόνοι μας ως κάτι ατελεύτητο, ενώ ο άνθρωπος είναι –από την κατασκευή του- κάτι πεπερασμένο. Οπότε, don’t worry pals ,δε μειώνουμε κανέναν Θεό με το να γνωρίζουμε περισσότερα…

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάψουμε να πιστεύουμε στο Θεό. Γι’ αυτό όμως δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα (όσο κι αν προσπαθείτε). 

Ο ορισμός του «θείου» όμως δεν αλλάζει: ο Θεός είναι αΐδιος.  

Θα ρωτήσετε πολλοί (μεταξύ των οποίων και ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ κακόβουλος αναγνώστης μου):

-Εσύ πιστεύεις;

Απαντώ:

- Ναι. (όσο σκληρά κι αν προσπαθούν οι σύγχρονοι ιερείς να με αποστρέψουν από τη θρησκεία και την έννοια του Θεού)

-Γιατί πιστεύεις;

-Γιατί είναι επιλογή μου να ελπίζω.

-Και γιατί να ελπίζεις ;

-Γιατί το έχω ανάγκη.

Άρα, καταλήγουμε σε κάτι πολύ βασικό:

Η Θρησκεία, ή καλύτερα, η Πίστη είναι Επιλογή, και τίποτα άλλο. Μια επιλογή που τρέφεται απ’ την ανάγκη.

Άλλοι το έχουν ανάγκη, άλλοι όχι.

Το σίγουρο είναι ένα:

Κανένας από μας δε θα μάθει ποτέ σε αυτή τη ζωή αν υπάρχει Θεός ή όχι.

Γι’αυτό ας μην προτρέχουν οι άθεοι να χαρακτηρίσουν τους πιστούς «ηλίθιους» και οι πιστοί να χαρακτηρίσουν τους άθεους «απεγνωσμένους».

Οι επιλογές μας είναι πολλές και η πιθανοκρατική προσέγγιση της ντετερμινιστικής πραγματικότητας επιτρέπει τις άπειρες εκδοχές της Πίστης ή της Μη-Πίστης.

Γεια σας!

Υ.Γ: Η εκτεταμένη κι επαναλαμβανόμενη χρήση των λέξεων «Γιατί», «Πως» και «Επειδή» έχει γίνει σκόπιμα. Συγγνώμη αν σας κούρασε, but I wanted to make a point out of it.

(ναι είμαι ψωνάρα, γουστάρω να μιλάω και Αγγλικά άμα λάχει ! )