Όνειρα στα σκουπίδια

Δεν ήμουν φίλος μ’ αυτό το παιδί. Τα λέγαμε στη Σχολή βέβαια, αλλά περισσότερο ως «γνωστό» θα τον χαρακτήριζα.

Σήμερα κανονίσαμε να πάμε για καφέ στην παραλία. Μέναμε κοντά, οπότε θα πηγαίναμε με τα πόδια-πέντε λεπτά δρόμος είναι.

Δε θα αναλύσω τον καφέ τώρα. Δεν είμαι καφετζού άλλωστε (εδώ γελάμε).

Θα μείνω όμως στο περιστατικό μετά τον καφέ:

Στο δρόμο της επιστροφής, είδαμε κάποιον να ψάχνει στα σκουπίδια. Ηταν σκαρφαλωμένος στον πράσινο κάδο και φαινόταν να προσπαθεί να ξεχωρίσει τα αποφάγια από τα υπόλοιπα σκουπίδια. Η εικόνα είναι πάντα θλιβερή. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή τη φορά με έθλιψε ακόμα περισσότερο. Πήγα κοντά του, έβγαλα από την τσέπη μου ένα δεκάευρω που είχα από τα ρέστα του καφέ, και του το έδωσα. Σχεδόν ντράπηκα-μάλλον από τύψεις που εγώ μπόρεσα σήμερα να πιώ καφέ και να διασκεδάσω, ενώ αυτός όχι. Ο άνθρωπος ήξερε τη μαγική λέξη: Ευχαριστώ.  Η ανάγκη τον είχε κάνει να τη μάθει. Δεν ήταν από εδώ. Ήταν μία ακόμα σμπαραλιασμένη ύπαρξη που –το δίχως άλλο- είχε πέσει θύμα εκμετάλλευσης λαθρεμπόρων και έψαχνε τρόπο επιβίωσης σ’ αυτή την εχθρική χώρα που παρεμβαλλόταν μεταξύ του νόστου και της Ιθάκης του. Ένας ακόμα που έβλεπε τα όνειρά του να πνίγονται σιγά-σιγά μέσα σε ένα σωρό από σκουπίδια.

Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Ένιωσα περισσότερο «άνθρωπος».

Όταν γύρισα στο γνωστό μου, εκείνος μου είπε: «Μάγκας. Μπράβο ρε συ.» Δε μίλησα, δε χρειαζόταν άλλωστε.  Αυτός αμέσως εκμεταλλεύθηκε τη σιωπή μου και συνέχισε: «Ρε μαλάκα, δε βρώμαγε όμως;».

Και τότε ένιωσα εκείνο το περίεργο συναίσθημα. Μια δόση τρομακτικής οργής-ανεξήγητης σχεδόν- ανέβηκε από τα σωθικά μου στο κεφάλι και έκανε τους κροτάφους μου να χτυπάνε ρυθμικά στο τέμπο της καρδιάς. Συγκρατήθηκα μια στιγμη.Δύο.Τρεις. Δεν υπήρξε τέταρτη:

«Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα; Ο άνθρωπος ψάχνει φαγητό μες στα σκουπίδια. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, το τζακούζι του δουλέμπορα έχει βουλώσει και δεν μπόρεσε να πλυθεί χθες βράδυ. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, έκανε πολύ κρύο χθες για να κάνει μπάνιο στην ολυμπιακή πισίνα του καταυλισμού. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, του τέλειωσε η “Aqua di Gio” και δεν είχε άλλη καβάτζα να βάλει. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, έφτασε αργά για το δείπνο και τα ψαροκόκαλα  βρώμισαν μέχρι σήμερα το μεσημέρι που τα έφαγε. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, τσακώθηκε με τον κολλητό του και δεν του έδωσε να βάλει AXE. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, αφού πρέπει να προσαρμοστεί σε μια ακόμα πιο βρώμικη κωλοκοινωνία, που δε βρωμάει απλά: ζεύει.

Και ποιος τον ρώτησε αυτόν τον έρμο αν εμείς δεν του βρωμάμε χειρότερα; Που ξέρεις ρε μαλάκα αν εσύ αποτελείς μεγαλύτερη «μόλυνση» για την κοινωνία, παρά αυτός ; Αυτός δεν  περνάει με κόκκινο, αυτός δεν έχει να πληρώσει φόρους για να κλέψει, αυτός δε χρειάζεται να γλύφει τον κώλο κάθε πολιτικάντη για να τον διορίσει Γενικό Γραμματέα στα αρχίδια του, αυτός δε λέει ψέματα στην γκόμενά του ότι πάει για ύπνο ενώ ξενοπηδάει τη Μαρίτσα, αυτός δε ζει με 15 πλασματικά επιδόματα, αυτός δε ζητάει από το γέρο του λεφτά για να λέει ότι σπουδάζει. Αυτός... Αυτός… »

Η έκρηξη που γινόταν εντός μου πρέπει να άφησε το στίγμα της στο πρόσωπο και στα μάτια μου.

-«Είσαι καλά ρε συ; Φαίνεσαι κάπως…» ,με ρώτησε ο γνωστός μου.

-Καλά είμαι ρε μαλάκα. Καλά είμαι…

Και ένα τραγουδάκι στο κλιμα της εποχής. Αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν-μάταια-να εγκλωβίσουν τα όνειρά μας στο κεφάλι μας...