Παραλόγου Χώρα (ή αλλιώς, Το Γουδί το Γουδοχέρι...)

-Με όλη αυτή την πολιτική επικαιρότητα να «τρέχει», δεν μπορώ παρά να αναβάλω την στοχαστικού-επιστημονικού τύπου δημοσίευση περί  «Χρόνου», και να καταπιαστώ με την παραδοξότητα της Ελλάδας-

Σήμερα ο Σκληρο-Πυρηνικός είναι τσατισμένος και, όπως πολύ καλά καταλάβατε, θα ξεσπάσει στο μπλογκ και σε σας.

Καλή σας διασκέδαση…

Θα ξεκινήσω το άρθρο με μια δήλωση:

Οι Θεωρίες Συνωμοσίας έπαψαν να με ενθουσιάζουν στα 15 μου.

Μέχρι εκείνη την ηλικία οι νευρώνες του –τότε- μικροσκοπικού μου εγκεφάλου αντιδρούσαν πολύ έντονα σε καθετί «αποκρυφιστικό» , όπως  κάνουν τα γεννητικά όργανα εφήβου στο άγγιγμα της πόρνης.

Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος είχε τη μοναδική ψυχαναγκαστικο-αυθυποβολική ιδιότητα να πιστεύει ό,τι  θέλει να πιστέψει και να βρίσκει χιλιάδες αιτιάσεις για να δικαιολογήσει την πίστη του στο διαφορετικό και το «παράξενο». Και κάπου εκεί τα παράτησα (όλως τυχαίως συνέπεσε με τη χρονική περίοδο που έπαψε να με διεγείρει το «επί χρήμασι» άγγιγμα ).

Βέβαια, στη συνέχεια παρατηρείς πως κάποιες Θεωρίες  Συνωμοσίας παύουν να είναι και «θεωρίες», αλλά και «συνωμοσίας», και μετατρέπονται σε ωμή πραγματικότητα. Μπροστά στα  τσακίρικα μάτια σου (τα δικά μου είναι, ρωτήστε όποια πρώην μου θέλετε), βλέπεις τις  πιο διεστραμμένες/απίστευτες σκέψεις σου να παίρνουν σάρκα και οστά.

-Οκ, πού το πάει ο Φυσικός; -

Μάγκες (αλά Γεωργίου, με το σίγμα σκοροφαγωμένο στο τέλος), δεν το πάω εγώ. Μόνο του με πάει:

Με κάτι μας ψεκάζουν!

(Ουφ, το ΄πα και ησύχασα…)

Και να σας πω και κάτι; Μπορεί να μας το ρίχνουν και στο νερό!

(Ουφ, ξαναησύχασα, αλλά αυτή τη φορά αερίστηκα απλώς)

Γιατί με το φτωχό μου το μυαλό (τα ’χουμε ξαναπεί περί αυτού του θέματος) μόνο έτσι δικαιολογώ το ότι υπάρχουν τόσα ΓΟΥΔΙΑ ανάμεσά μας.

Τι έγινε ρε διάολε, αλλού σπέρνανε μπαμπακόσπορο και εδώ σπείρανε μόνο μαλακόσπορο ;

Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι:

-Οι πλέον άχρηστοι είναι και οι πλέον διάσημοι.

-Η τηλεόραση, αντί να γνωστοποιεί ειδήσεις, διαμορφώνει συνειδήσεις.

-Οι δημοσιογράφοι, αν και είναι οι πιο άσχετοι σε όλα, παριστάνουν τους ειδήμονες  επί πάντων.

-Το STAR κάνει θραύση στα νεανικά κοινά.

-Η Τρέμη έχει κεντρικό δελτίο.

-Μαζί με την Τρέμη στο κεντρικό δελτίο είναι και ο Πρετεντέρης (epic FAIL)

-Πρωθυπουργός της χώρας είναι ένας (ακόμα) Παπανδρέου (ο πιο βλαξ απ’ όλους)

-Πρωθυπουργός της χώρας επί 7 συναπτά έτη διετέλεσε ο «Mr Hot Dog –βαριέμαι να κυβερνήσω-Νατάσα πάρε τηλέφωνο στο «Μπαρμπαλιά» για τα πιτόγυρα»

-Οι πολιτικοί, από  «αξιότιμοι», έχουν γίνει σκέτο «άτιμοι».

-Ο Καρατζαφέρης έχει αφίσα του Τσε στο γραφείο του. (Παναγία μου…-Α,ναι,και απ’αυτό έχει στο γραφείο του!)

-Ο Άδωνις  Γεωργιάδης πουλάει βιβλία ανθρώπων που ήταν φιλόξενοι με τους αλλοδαπούς (βλέπε Αρχαίοι Αθηναίοι)

-Ο Άδωνις Γεωργιάδης έριξε το πιπίνι «Μανωλίδου».

-Ο Άδωνις Γεωργιάδης έριξε το πιπίνι «Μανωλίδου» και της έκανε και παιδί! (epic WIN)

-Ο Κακλαμάνης συμπεριφέρεται σα να έχει πιάσει τον απαυτόν από τα αρχίδια (κυριολεκτικά στην περίπτωσή του…)

-Η Βουλή –κέντρο της νόησης- έχει μετατραπεί σε κέντρο της ανοησίας.

- Η Αθήνα –πόλη του Φωτός-βυθίζεται στο σκοτάδι των συμφερόντων και τη βρωμιά του περιθωρίου.

-Η Ελλάδα –γενέτειρα της Δημοκρατίας- έχει εγκλωβιστεί στην ολιγαρχία δέκα οικογενειών.

-Τα όνειρα, που άλλοτε φάνταζαν άπιαστα, τώρα μοιάζουν αστεία.

-Οι κόποι γενεών πάνε χαμένοι.

-Το χαμόγελο αποτελεί πορσελάνινο είδος πολυτελείας.

-Το γέλιο είναι μόνο μέσο εκτόνωσης (συνήθως αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα).

-Οι θολές σκέψεις γίνονται πράξεις, ενώ οι λαμπρές πράξεις θολώνουν τη σκέψη.

-Οι νέοι μοιάζουν (και νιώθουν) πιο κουρασμένοι από τους γέρους.

- Η αδιαφορία πατάει πάνω στο άψυχο κουφάρι της πάλης.

-Τα ψηφία κι οι αριθμοί σώζουν ψυχές, λαούς και κυβερνήσεις.

Όποιος άντεξε να φτάσει μέχρι εδώ, έχει μπόλικη τροφή για σκέψη. Μην ψάξετε πολύ για το «τι ήθελε να πει ο ποιητής». Βασανιστείτε περισσότερο για το «πόσα πολλά θα μπορούσε να εννοεί ο ποιητής».

Καλή σας μέρα. Ξανά...

-Υ.Γ.: Η ευχή μου παραμένει η ίδια με αυτή που είχα εκφράσει ακριβώς πριν μια βδομάδα. Ελπίζω αυτή τη φορά να πιάσει τόπο...

Και, ως συνήθως, ένα κομμάτι σχετικό με τη δημοσίευση. Ένα από τα αγαπημένα μου. Σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Τους ευχαριστώ θερμά και τους δύο που δημιουργούν διαμάντια σε καιρούς τόσο "φτωχούς"...