Διάβασα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (τα Νέα εννοώ καλέ) ότι με τον Λουκά Παπαδήμο επετεύχθη ο στόχος: οι κοινωνικές διαμαρτυρίες καταλάγιασαν και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ κοινωνίας-κυβέρνησης αμβλύνθηκαν. Βλέπετε, το μούδιασμα θεωρείται “καταλάγιασμα”.
Για να σου βάλω εγώ ένα αγγούρι βολιώτικο (ξέρεις,από τα νταβραντισμένα) στον κώλο και θα σου πω μετά αν θα’σαι μουδιασμένος για κάνα μήνα.
Δεν είχε όμως και απόλυτο άδικο ο συγγραφέας του κειμένου. Το μαύρο μέτωπο της Συγκυβέρνησης Παπαδήμου πράγματι πέτυχε τον πρώτο και κυρίαρχο σκοπό του: να βάλει την κοινωνία σε mode γενικευμένου σοκ.
Φυσικά, τα θεμέλια της συγκυβέρνησης και της συναίνεσης είναι πιο σαθρά κι από το στοιχειωμένο του Πικερμίου. Οι βαθιές της αντιθέσεις φαίνονται από χιλιόμετρα και οι τριβές που δημιουργούνται κάθε λίγο και λιγάκι στο εσωτερικό της (συνήθως και για ανούσια θέματα) το μαρτυρούν. Βέβαια, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα αφού εξ αρχής στόχος της ήταν να αγοράσει χρόνο και να φέρει σε πέρας τη “βρώμικη δουλειά”: την καρατόμηση του λαϊκών μαζών και ειδικά της εργατικής τάξης.
Όχι, δεν μπορώ να πω, είναι τίμια αυτή η Κυβέρνηση: κάπου ανάμεσα στους φιλελεύθερους, τους αστούς και τους φασίστες ,βρήκε την ισορροπία της, η οποία δεν είναι άλλη από την ποδοπάτηση κάθε εργατικού κεκτημένου των τελευταίων δεκαετιών. Και όλα αυτά, με την πολύτιμη αρωγή του ιμπεριαλιστικού ευρωμετώπου και μέσω της ντόπας προς τις τράπεζες.
Βλέπετε, συνήθως κάνουμε το λάθος και αντιμετωπίζουμε τον Καπιταλισμό ως κάτι το γραμμικό (φιλελευθερισμός-κεϊνσιανισμός-νεοφιλελευθερισμός κλπ).
Η αλήθεια απέχει πολύ από αυτό το μοτίβο.
Πρωταρχικός στόχος του Καπιταλιστικού Συστήματος είναι ο μετασχηματισμός του ανάλογα με τα δεδομένα και τις ανάγκες της εποχής, ώστε το Κεφάλαιο να επιβιώνει και να συνεχίζει να κερδοφορεί.
Ο νεοφιλελευθερισμός έκαψε το καύσιμό του, το έχω ξαναπεί.
Γιατί, αν πιστεύουμε ότι αυτό που βιώνουμε είναι νεοφιλελευθερισμός, τότε μάλλον κάπου το έχουμε χάσει. Κι αυτό γιατί στον νεοφιλελευθερισμό δεν τρέχουν τα κράτη σαν πουτάνες να καλύψουν χρέη Τραπεζών. Στην περίπτωσή μας όμως το Κρατικό χρήμα είναι πάντα διαθέσιμο και πρόθυμο να καλύψει τρύπες δισεκατομμυρίων. Λεφτών που παράχθηκαν μέσω του μόχθου της εργατιάς, χάθηκαν κάπου (το “πού” σηκώνει πολλή κουβέντα και χρειάζεται ξεχωριστό ποστ από μόνο του – σίγουρα πάντως δεν πήγαν προς συμφέρον του λαού) και τώρα επιστρέφουν στις Τράπεζες πάλι μέσω των μισθών των εργαζομένων. Επομένως διαβλέπω να έρχεται μία ανανεωμένη βερσιόν του κεϊνσιανισμού ,γιατί αυτή συμφέρει σε αυτή τη χρονική συγκυρία το Σύστημα (υπόθεση που γίνεται ακόμα ισχυρότερη αν λάβουμε υπ’όψιν μας τα εγκωμιαστικά σχόλια από σοσιαλδημοκράτες για τον Κεϊνσιανισμό ,καθώς και το ότι τα περισσότερα think tank της αστικής τάξης τον παρουσιάζουν ως λύση σωτηρίας).
Κάποιοι λένε πως στο σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για προλετάριους.
Μπα; Αλήθεια; Οκ, αλλάξτε πλευρό και προσέξτε μην σκουντήσετε στον φρεσκοβαμμένο τοίχο.
Γιατί αν δεν είναι προλετάριος αυτός που δεν κατέχει παραγωγικά μέσα, που αντλείται υπεραξία από την εργασία του, που έχει φτάσει σε σημείο να μην μπορεί να καλύψει ακόμα και τις βασικές του ανάγκες, που το βιωτικό του επίπεδο φτάνει τις αναγγελίες ΓΑΠ περί Ινδίας, τότε ποιος είναι ρε μάγκες;
Εντάξει, δε χρειάζεται να παραθέσω τους 4 παράγοντες του Λένιν για να πείσω. Νομίζω κάνει νιάου νιάου και έχει χρώμα κεραμιδί.
Βέβαια, θα έρθει τώρα κάποιος και θα ρωτήσει: Και γιατί ρε γατάκι δεν πλημμύρισε χθες η Αθήνα στην πανεργατική; Γιατί ο κόσμος δεν είναι κάθε μέρα στους δρόμους να ρίξει τους κερατάδες που μας κυβερνάνε;
Και θα απαντήσω: επειδή η μάχη πλέον έχει μεταφερθεί στον τόπο εργασίας, αφενός, και επειδή αφετέρου οι διαχρονικά μη-αγωνιστικές μάζες (που ένα προηγούμενο χρονικό διάστημα είχαν πλημμυρίσει τις πλατείες) βρίσκονται σε κατάσταση σοκ.
Φυσικά μπορώ κι εγώ να επιβεβαιώσω πως είναι πολύ περισσότεροι από παλιά (1-2 χρόνια πριν) αυτοί που έχουν καταλάβει ποιο είναι το ταξικό τους συμφέρον και έχουν ενταχθεί σε ποιο ριζοσπαστικές μορφές αγώνα. Είναι όμως αρκετοί;
Απάντηση: Όχι.
Είναι η Αριστερά όσο ριζοσπαστική θα έπρεπε να είναι;
Και πάλι, όχι.
Όταν η ριζοσπαστική Αριστερά ξεχνά τον σκοπό της, ο οποίος είναι η Κοινωνική Ανατροπή, και παθαίνει ονειρώξεις με δημοσκοπικούς όρους , τότε προφανώς και δεν είναι όσο “ριζοσπαστική” χρειάζεται.
Πράγματι, το ΚΚΕ θα πάρει ένα μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Και ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης. So what? Θέλουμε ,δηλαδή, να ανατρέψουμε το σύστημα με αστικοδημοκρατικούς όρους;
Γιούχου! ,πάω να φορέσω τη ρεφορμιστική φανέλα μου και επανέρχομαι δριμύτερος.
Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα ρεφορμιστικό κόμμα είναι (ο δε Αρχηγός του ονειρεύεται να το κάνει σαν το “μεγάλο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα” – πάρε και κατάλαβε). Το να επικεντρώνεται όμως το ΚΚΕ τόσο πολύ σε μια αστικοδημοκρατική διαδικασία, είναι τουλάχιστον επικίνδυνο και επιβεβαιώνει όλους αυτούς που λένε πως πλέον έχει καταντήσει αστικό κόμμα (προσωπικά δεν ασπάζομαι αυτή την άποψη, θεωρώ όμως πως κινείται εν μέσω αστικής νομιμότητας). Και όλα αυτά χωρίς να διαγράφω τους αγώνες που δίνει στους χώρους δουλειάς, την παρέμβαση που κάνει κλπ κλπ. Αλλά νομίζω πως και η ίδια του η βάση είναι εξαιρετικά μπερδεμένη και απογοητευμένη από τη στάση της ηγεσίας. Και δικαιολογημένα.
Τέλος πάντων. Νομίζω πως αρκετά ζάλισα και ζαλίστηκα.
Πολλές μικρές και μεγάλες μάχες είναι στην κορύφωσή τους και από τη δική τους έκβαση θα κριθεί -εν πολλοίς- και το μέλλον των εργαζομένων γενικά στη χώρα. Θα ήθελα να κάνω ένα εντυπωσιακό αγκιτατόρικο κλείσιμο εν είδει ντόπας, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχω και πολλά αποθέματα. Ας κρατάμε ,καλύτερα, την ενέργειά μας για την πραγματική μάχη εκεί έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου