Ανάγκη, Ζύμωση, Εξέγερση

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος κάθε ιδεολόγου είναι το φαντασιακό του.

Πολλές φορές ξεχνάμε κι εμείς οι ίδιοι γιατί γίνονται οι Επαναστάσεις κι οι Εξεγέρσεις.

Οι Επαναστάσεις και οι Εξεγέρσεις γίνονται επειδή υπάρχει Ανάγκη. Η ανάγκη είναι αυτή που γεννά τον αγώνα, τη σύγκρουση, την εναντίωση, την πάλη, την εξέγερση, την επανάσταση. Αν δεν υπήρχε ανάγκη, όλα αυτά δε θα υπήρχε λόγος να γίνουν καθότι δεν είναι μέρος κάποιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Άρα, αυτό που πρέπει να μελετήσουμε είναι αν πράγματι υπάρχει Ανάγκη. Η απάντηση είναι πολύ εύκολη στην παρούσα χρονική συγκυρία: Ναι.

Μεγάλο μέρος του λαού έχει φτάσει στο όριο της εξαθλίωσης (ή το έχει ξεπεράσει), το πρόβλημα είναι πλέον βιοποριστικό και η ίδια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει κλονιστεί σε μεγάλο βαθμό.

Επομένως είναι προφανές πως η εξέγερση δεν είναι κάτι που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό κάποιων “επαναστατών” ,αλλά βρίσκεται επίσης και στο σκεπτικό του καθημερινού ανθρώπου, του απλού πολίτη. Δε χρειάζεται να είσαι πολιτικά ώριμος για να νιώσεις στο πετσί σου την ανάγκη ανατροπής ενός συστήματος που σε συνθλίβει, καθώς η ίδια η ανάγκη της επιβίωσης σε ωθεί στο να αντιταχθείς σε αυτό που επιχειρεί να σε καρατομήσει. Αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε ο συνδικαλισμός, αυτός είναι ο λόγος που οδήγησε τον Μαρξ στο να αντιπροτάξει ένα σοσιαλιστικό Σύστημα έναντι του Καπιταλιστικού, αυτός είναι ο λόγος που βάζει τους ανθρώπους να σκεφτούν πολιτικά και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αυτός είναι και ο λόγος που έβγαλε χιλιάδες κόσμου στις πλατείες το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Πρώτιστο καθήκον των επαναστατικών συλλογικοτήτων (πρέπει να) είναι να αφουγκράζονται την κοινωνία. Καμία κοινωνία που δε νιώθει την ανάγκη να αλλάξει δεν πρόκειται να αλλάξει. Η δε Αριστερά οφείλει να αποτελεί εργαλείο για τις μάζες (και όχι το αντίστροφο). Η αφ’υψηλού αντιμετώπιση των αυθόρμητων (ενίοτε και σπασμωδικών) αντιδράσεων της κοινωνίας στην επίθεση που δέχεται ,είναι τουλάχιστον ιταμή και βαθιά ανώριμη πολιτικά. Η a priori απόρριψη οποιουδήποτε εγχειρήματος που είναι “έξω από τα μέτρα μας” ή που κρίνουμε πως δεν έχει την πολιτική εμβάθυνση που θεωρούμε πως έχουμε εμείς, αποτελεί πολιτικό και κοινωνικό σνομπισμό . Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως εμείς που έχουμε μια κάποια πολιτική εμβάθυνση στην αριστερά  είμαστε πολύ λίγοι για να κάνουμε μόνοι μας την αλλαγή(το αυτό ισχύει και για την Αναρχία)Και δεν έχει και κάποιο νόημα να κάνουμε οποιαδήποτε αλλαγή μόνοι μας,χωρίς την ίδια την κοινωνία. Αυτό που επίσης είναι σίγουρο είναι πως κανείς εξ ημών δε γεννήθηκε Αριστερός,Κομμουνιστής ή Αναρχικός. Όλοι γίναμε κάπου στην πορεία. Και ο λόγος που γίναμε δεν ήταν μόνο μια δική μας απόφαση που ξεπήδησε από το πουθενά, αλλά ένα σύνθετο αποτέλεσμα συνειδητοποίησης , ερεθισμάτων και μετατοπίσεων. Άρα το να κρίνουμε εμείς ως “αυθεντίες” αυτούς που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί το ταξικό τους συμφέρον, αυτούς που δεν έχουν ακόμα καταλάβει “τι παίζει”, αυτούς που έχουν πλανευτεί από την αστική προπαγάνδα ή από μισαλλόδοξες ιδεολογίες όπως ο εθνικισμός , είναι μάλλον χαζό. Και είναι χαζό μόνο αν πράγματι θέλουμε κάποια στιγμή να έρθει η ανατροπή, ειδάλλως ας κάτσουμε να φαντασιωνόμαστε αιώνια ,ο καθένας μόνος του, την εξέγερση και τη νέα κοινωνία που θέλει να φέρει.

Ο Λένιν έλεγε πως κάθε στιγμή πρέπει να είσαι ένα βήμα μπροστά από το λαό, όχι δέκα. Όσο απλό κι αν ακούγεται αυτό, στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο. Ακόμα και στην παρέμβασή μας στον κόσμο, είναι καθήκον μας να μιλάμε με γλώσσα κατανοητή,με παραδείγματα καθημερινά, με πράγματα που απαντούν στην καθημερινότητα και τις ανάγκες του λαού. Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις στην επαναστατική μας ρητορική, απλά θεωρώ πως είναι απαραίτητο να ξέρεις να ελίσσεσαι μέσα στο πλήθος, να βαθαίνεις το πολιτικό νόημα σταδιακά, να μην παύεις στιγμή να είσαι δίπλα του και όχι από πάνω του.

Επομένως, την επόμενη φορά που θα βγει κάποιο αυθόρμητο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας (όπως το χθεσινοβραδινό για το Σύνταγμα με αφορμή τη συνδιάσκεψη των πόλων του Μαύρου Μετώπου για τα νέα βάναυσα αντιλαϊκά μέτρα), ας μη σταθούμε στο “πάλι μία απ’τα ίδια θα είναι”, ούτε στο “με ποιους μωρέ να πάω, με τους πατριδόκαυλους και τους αγανακτισμένους πασοκονεοδημοκράτες; ” . Συνήθως αποφεύγω τα τσιτάτα, αλλά τούτη τη φορά  θα χρησιμοποιήσω ένα -κατά τη γνώμη μου- πολύ σοφό: “Να μάθετε να κινείστε μέσα στις μάζες όπως το ψάρι μες στο νερό”, έλεγε ο Μάο. Πράγματι, αν δε ριχτείς στη μάχη της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αν δεν προκαλέσεις την ιδεολογική αφύπνιση, αν δεν λογομαχήσεις με πολιτικά επιχειρήματα , πώς θα καταφέρεις να μετατρέψεις το ταξικό ένστικτο αυτού του κόσμου (αυτό που τον έβγαλε στο δρόμο) σε ταξική συνείδηση; Πώς θα μπορέσεις να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι μιαν άλλη κοινωνία δίχως τη συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας;

Μπορεί να φταίει που είμαι σχετικά νέος, αλλά εγώ δεν έχω κουραστεί ακόμα. Ούτε έχω απογοητευθεί. Κι αυτό γιατί δεν πιστεύω πως η ιδεολογική ζύμωση που λαμβάνει χώρα σήμερα αφορά μόνο στο φούρνισμα του μέλλοντος. Ξέρω πως η μαγιά φουσκώνει γρήγορα.  Και ένας λαός λαβωμένος είναι πολύ δυνατή μαγιά. Ας ριχτούμε στη μάχη της ζύμωσης προτού μας κόψουν ακόμα και το ψωμί…