Το ξύπνημα των βλάχων ...

Είναι γνωστό πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει βίαιος.
Είναι επίσης γνωστό πως ο άνθρωπος τείνει να γίνεται βίαιος όταν νιώθει πως απειλείται. 


Η Κυβέρνηση απειλείται.


Ναι, φυσικά : η Κυβέρνηση δεν είναι άνθρωπος.


Απευθύνεται όμως σε ανθρώπους, και αυτό την αναγκάζει να υιοθετεί ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.
Είναι το στίγμα της, η νοοτροπία της.
Όχι απαραίτητα τα πιστεύω της. 
Είναι ,όμως, η τακτική της.


Η ρητορεία και οι πράξεις της είναι το πρόσωπό της στην κοινωνία.


Αφού λοιπόν είναι πρόσωπο, μπορεί να αντιμετωπιστεί -χωρίς βλάβη της γενικότητας- ως μονάδα. Ως άτομο. Ως ένας Άνθρωπος.

Είναι ένας καλοντυμένος παλαιόπλουτος Άνθρωπος , με το κλασικό σμόκιν -δανεισμένο από το βεστιάριο του πρώην βασιλικού θεάτρου- να μοιάζει πλέον μοντέρνο, έτσι όπως κατάντησε ξεσκισμένο και ξεχειλωμένο από την ανελλιπή χρήση και τη φθορά.


Οι βλάχοι του χωριού, οι εβρισκόμενοι δηλαδή εντός των συνόρων της μιζέριας του Ανθρώπου αυτού, θαμπώνονται -τα κουτορνίθια- με το σικ κοστούμι και τις τρέντι ατέλειες που το κάνουν ακόμα πιο μεταμοντέρνο στα απαίδευτα μάτια τους. Το παίρνουν στα σοβαρά αυτό το κοστούμι, και ονειρεύονται μια μέρα να μπορέσουν κι αυτοί να το φορέσουν. Κι αφού το κοστούμι είναι σπουδαίο, άλλο τόσο σπουδαίος πρέπει να είναι κι ο Άνθρωπος που το φοράει.


Οι κοσμοπολίτες του εξωτερικού, αυτοί που δάνειζαν τα ξεπεσμένα και παλιά τους ρούχα στο βεστιάριο του πρώην βασιλικού θεάτρου, αναγνωρίζουν την ευτέλεια και την κατάντια του ρούχου, άρα και του Ανθρώπου. Και τον σνομπάρουν γι' αυτό. Δεν τον θεωρούν άξιο συνοδοιπόρο και συνομιλητή. Είναι τόσο μπανάλ, τόσο "λίγος" και "μικρός".


Όλα αυτά τα ξέρει ο Άνθρωπος, γι'αυτό και φροντίζει να συμπεριφέρεται ανάλογα στους μεν και στους δε.
Στους βλάχους του χωριού (του οποίου "ετύγχανε" να διατελεί και Δήμαρχος) , εμφανίζεται ως καμπόσος και δικτάτορας. Φτιάχνει νόμους -συχνά παράλογους - και εξαναγκάζει τους βλάχους υπηκόους του να υπακούνε σε αυτούς. Αυτοί, δε, βυθισμένοι μέσα στην άγνοιά τους, δε φέρουν κάποια αντίσταση - είναι απλώς ευχαριστημένοι που καταφέρνουν να ζουν μέσα στη νομιμότητα (κι ας κατακλέβουν τις προμήθειες του χωριού όταν δεν τους βλέπει κανείς).


Στους κοσμοπολίτες του εξωτερικού, γνωρίζει πως δεν τον παίρνει να κάνει και πολλές φιοριτούρες. Σκύβει το κεφάλι και διαπραγματεύεται με αυτούς με πενιχρά μέσα : τους εκβιάζει πως θα πάψει να νομοθετεί προς συμφέρον τους. Βέβαια η απάντηση που λαμβάνει είναι πως αν συνεχίσει να αυθαδιάζει ,θα βρούνε άλλον να βάλουν στη θέση του.
Και τότε, ξανασκύβει το κεφάλι και συνεχίζει ατάραχος να δέχεται φάπες από τους υπολοίπους,που τον λοιδορούν.


Στα εντός δυνάστης, στα εκτός γελωτοποιός.


Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι χωριανοί που "βλέπουν" την πραγματική του ένδεια. Είναι αυτοί που δεν ξεγελιούνται από τις ραφές του κοστουμιού του, που έχουν βγει -έστω μια φορά στη ζωή τους- έξω από το χωριό και γνωρίζουν πώς είναι τα πραγματικά ωραία και μοντέρνα σμόκιν. Κι έτσι ,τον περιφρονούν. Κι όχι μόνο τον περιφρονούν, αλλά φροντίζουν να ενημερώσουν και τους άλλους για τη φτώχεια και την υποκρισία αυτού που τους κυβερνάει. Κι έπειτα τον καταγγέλλουν, γιατί φτιάχνει νόμους που εξυπηρετούν τους εργοδότες του στο εξωτερικό, και όχι αυτούς που ζούνε κι αναπνέουν μέσα στο χωριό τόσα χρόνια.


Και τότε αυτός ο Άνθρωπος, ο Δήμαρχος , γίνεται βίαιος. Πολύ βίαιος. Θέλει να δείξει πως έχει δύναμη, πως μόνο αυτός έχει τη δύναμη. Να δείξει πως δεν είναι ο γελωτοποιός που νομίζουν, αλλά ένας ισχυρός και αποφασιστικός τύπος.
  
Διατάζει τους υπαλλήλους του να γίνουν βίαιοι και σκληροί με όσους ισχυρίζονται το αντίθετο. Δε θέλει να μαθευτεί πως είναι -για όλους τους υπόλοιπους κοσμοπολίτες- το παιδί της φάπας.
Κι έτσι, ρίχνει φάπες.
Κι άλλες φάπες.
Και χημικά, πολλά χημικά.
Και διαλύει το πλήθος που τον αμφισβητεί.
Και τρομοκρατεί.
Και βαφτίζει τρομοκράτες αυτούς που εναντιώνονται στο κάλπικο μεγαλείο του.
Και προκαλεί δέος στους υπολοίπους που παρακολουθούν τις θηριωδίες και τους πείθει πως είναι ισχυρός πολύ.


Ελπίζει να πείσει και τους ξένους κοσμοπολίτες εργοδότες του ,ότι είναι σκληρός και ότι έχει δύναμη. 
Αλλά αυτοί γελάνε τόσο πολύ μαζί του. Γελάνε ακόμα περισσότερο ,τώρα που κάνει όλα αυτά για να εντυπωσιάσει αυτούς και να εκφοβίσει τους χωριανούς του. 
Γελάνε με αυτόν, γελάνε και με όλους τους χωριανούς, τους βλάχους.


Και τότε οι βλάχοι ,από το τράνταγμα που δημιουργούν τα γέλια στη Γη, καταλαβαίνουν πως ΟΛΟΙ αυτοί, τους εμπαίζουν.
Όλοι τους αποκαλούν ,πίσω από τις πλάτες τους, "βλάχους".
Και θύματα. 
Και ζώα.


Και ξυπνάνε οι βλάχοι.


Καταλαβαίνουν οι βλάχοι -πια- πως όλα αυτά τα χρόνια ήταν τα υποχείρια των κοσμοπολιτών. Πως όλα αυτά τα χρόνια ήτανε γρανάζια στη δική τους μηχανή. Πως όλα αυτά τα χρόνια έτρεφαν με το αίμα τους ,τον ιδρώτα τους και τις ανησυχίες τους αυτούς που -κρυφά- τους λοιδορούσαν.
Πως τόσα χρόνια πείναγαν, για να τρώνε οι υπόλοιποι καλά.


Τυφλωμένοι από θυμό και οργή, οι βλάχοι κινούνται πρώτα ενάντια στο Δήμαρχο, που τόσα χρόνια ήξερε αλλά δεν τους έλεγε. Που τους έβαζε νόμους , μόνο και μόνο για να κρατήσει τη θέση του Δημάρχου και ένα ξεφτισμένο σμόκιν που του πέταξαν από τα αποφάγια τους οι κοσμοπολίτες -πόσο φτηνιάρικο τους έμοιαζε πλέον αυτό το κοστούμι!


Τον σηκώνουν στα χέρια τους και τον πηγαίνουν στο βεστιάριο, εκεί όπου πάνε όλοι οι καθωσπρέπει Δήμαρχοι των υπολοίπων βλαχοχωριών και, αφού τον κλειδώσουν μέσα μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους του, βάζουν φωτιά στο κτήριο και κάθονται εκεί να δουν όλα τα άχρηστα ρούχα να καίγονται, μέχρι το πρωί.


Την επόμενη μέρα, όντες σίγουροι πως κανένα τόπι ύφασμα δεν είχε μείνει άκαφτο, αρχίζουν μόνοι τους να δημιουργούν τα δικά τους όμορφα ρούχα και να ξηλώνουν τους νόμους που τόσα χρόνια τους είχαν στην υποτέλεια. 


Φτιάχνουν το χωριό τους από την αρχή, αρχίζουν να αυτοαποκαλούνται "βλάχοι" και γελάνε -αυτοί πλέον- με τους κοσμοπολίτες που σκάνε από την κακία τους ,επειδή δεν μπορούν πια να βρουν έστω και ΕΝΑΝ να τον κάνουν Δήμαρχο και να νομοθετεί προς συμφέρον τους.


Κι έτσι, το Βλαχοχώρι (έτσι αποφάσισαν να το πούνε το χωριό τους) γίνεται το πρώτο χωριό στην Ιστορία των χωριών που δε χρειάζεται πλέον Δήμαρχο για να επιβιώσει.


Η συνέχεια βρίσκεται στα χέρια τους...