Τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές από τη Μεταπολίτευση και ύστερα, με μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις άνευ προηγουμένου υπό το πρόσταγμα (και με το πρόσχημα) της τρόικας και του ΔΝΤ, ένα ακόμα κοινωνικό μέτωπο έχει ανοίξει για τα καλά: η μάχη για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το Υπουργείο Παιδείας και η ίδια η υπουργός, συνέταξαν ένα νομοσχέδιο έκτρωμα, ένα νόμο-πλαίσιο που εμμέσως καταργεί το δημόσιο χαρακτήρα της τροτοβάθμιας εκπαίδευσης εισάγοντας σε αυτή το ιδιωτικό κεφάλαιο , κατατέμνει τα πτυχία δημιουργώντας αποφοίτους δύο και τριών ταχυτήτων, μειώνει ακόμα περισσότερο την ισχύ των Πτυχίων, δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες φοίτησης, επιχειρεί να παραγάγει μια ακόμα πιο πειθήνια κι υπάκουη γενιά εργαζόμενων-γραναζιών για την κρεατομηχανή της ελεύθερης αγοράς. Ένα νόμο-πλαίσιο που ψηφίστηκε πραξικοπηματικά, με την αγαστή και ένοχη συνεργασία ΝΔ-ΛάΟΣ-ΔΗΣΥ .
Μπορεί κανείς να πει πως η Παιδεία είναι το κερασάκι στην τούρτα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται.
Το φοιτητικό κίνημα,όμως, ανέκαθεν ήταν το πιο δυναμικό, το πιο ριζοσπαστικό και, εντέλει, το πλέον ανατρεπτικό κομμάτι της κοινωνίας.
Επομένως, ήταν σχεδόν νομοτελειακή η έντονη αντίδραση των φοιτητών.
Η αλήθεια είναι πως ξεκινήσαμε ανάποδα: έχουμε έναν ήδη ψηφισμένο νόμο και σκοπός μας είναι να ανατραπεί.
Το ότι βρεθήκαμε τέλη Αυγούστου με πάνω από 200 σχολές πανελλαδικά κλειστές, ήταν κάτι που ούτε το ίδιο το Κίνημα το φανταζόταν.
Το ότι βρισκόμαστε στην 3η εβδομάδα καταλήψεων και περισσότερες από 300 σχολές τελούν υπό κατάληψη είναι επίσης ένα θετικό σημάδι.
Όπως όμως έχει αποδειχθεί περίτρανα και κατά το παρελθόν, εχθρός του κινήματος μπορεί να είναι μόνο ο κακός του εαυτός. Σε αυτές τις κρίσιμες και ιστορικές συγκυρίες, όλοι οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Πρώτη και καλύτερη η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ, το Μέτωπο Αγώνας Σπουδαστών (ΜΑΣ).
Κινήσεις και ενέργειες που αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση από το βασικό δίπολο “ανατροπή ή απλή διαμαρτυρία” και τη μετατοπίζουν στο επίπλαστο δίλημμα “κατάληψη ή μη-κατάληψη”, μόνο άστοχες και διασπαστικές μπορεί να είναι.
Πλαίσια τα οποία χωρίζονται σε πολιτικό πλαίσιο και αγωνιστικό πλαίσιο (τα οποία τίθενται ξεχωριστά προς ψήφιση!), είναι πέρα για πέρα άτοπα και στρεβλά, αφού το πολιτικό πλαίσιο συνδέεται άρρηκτα με τις μορφές πάλης.
Επίσης, το καπέλωμα του κινήματος και η δημιουργία εντυπώσεων μέσα σε ένα κλίμα “ποιος την έχει μεγαλύτερη”, έχουν ως μοναδικό στόχο τη διεύρυνση του κομματικού “μαγαζιού”. Όλη αυτή η καπήλευση του κινήματος καταντά φαιδρή αν αναλογιστούμε πως αυτοί που την επιχειρούν είναι οι ίδιοι που αρνούνται πεισματικά να συμμετάσχουν στον αγώνα κάτω από ένα κοινό κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που είναι αναγκαιότητα στις παρούσες συνθήκες. Κοντολογίς, “τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου”.
Αλλά έτσι είναι τα μεγάλα κόμματα. Δεν μπορούν να δεχτούν πως υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν επαναστάτες.
Δεν νοείται να υπάρχουν άλλοι κομμουνιστές πέρα από αυτούς.
Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε λούμπεν.
Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε οπορτουνιστές.
Αυτά λέει το Κόμμα.
Το μόνο που διαφεύγει από το Κόμμα είναι πως εδώ και κάποια χρόνια έχει πέσει σε Κώμα.
Και μάλλον είναι βαθύ…
* Το κείμενο εκφράζει αυστηρά τις προσωπικές μου απόψεις. Θα προτιμούσα να μη χρειαστεί να πω τίποτα κακό για οποιαδήποτε αριστερή κομμουνιστική πολιτική δύναμη, αλλά οι συνθήκες είναι τέτοιες που επιβάλλεται να λέμε τα πράγματα ως έχουν και να πάψουμε να θάβουμε πράγματα κάτω από το χαλί. Όσοι διασπούν το φοιτητικό κίνημα , ηθελημένα η μη, αυτόματα γίνονται εχθροί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου