Ξανά Πολίτες...

"Το 1921, ο Ελβετός φιλλέληνας Πάουλ Αμαντέους Ντήναχ, μετά από ένα ατύχημα πέφτει σε ληθαργικό ύπνο (κλινικά νεκρός για 15 λεπτά). Η συνείδηση του διολισθαίνει μπροστά στον χρόνο. Βρίσκεται στο έτος 3906 μ.χ. διατηρώντας, όμως, τη συνείδηση του εαυτού του. Επιστρέφοντας από το ληθαργικό ύπνο καταγράφει αυτά που έζησε και μας μεταφέρει τα ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα από το 2000 εώς το 4000 μ.Χ. Όπως τα «είδε» στα μουσεία ιστορίας του τότε, που είναι μουσεία κινούμενων εικόνων.

Οι καταγραφές που έγιναν σε τετράδια στα γερμανικά που αργότερα ένας μαθητής του, ο πρύτανης Παντείου Γιώργος Παπαχατζής τα μετέφρασε και εκδόθηκαν στα ελληνικά σε βιβλίο με τίτλο «Η κοιλάδα των ρόδων» που «περιέργως» δύσκολα το βρίσκει κανείς ακόμα και σήμερα…
Σ’αυτούς τους καιρούς 2.000 χρόνια μετά τη χρονολογία μας, η Γη κυβερνάται από μια οικουμενική κοινότητα 6.000.000 ανθρώπων, οι οποίοι είναι το απαύγασμα του πνευματικού κόσμου της υδρογείου που είναι επιστήμονες, μεγάλοι φιλόσοφοι, σπουδαίοι καλλιτέχνες και βεβαίως δεν υπάρχουν πολιτικοί.Η ιδιότητα των πολιτικών κατά τον Ντήναχ εγκαταλείπεται από τον 24^ο αιώνα και τη θέση τους παίρνουν κορυφαίοι από τον κλάδο των Φυσικών Επιστημών που, μαζί με τους μεγάλους τεχνικούς, αναλαμβάνουν τις κυβερνητικές ευθύνες και τον χειρισμό της πολιτικής εξουσίας σ’ όλη την υδρόγειο, στην αρχή ως εντολοδόχοι των πολιτικών με πανεθνική ακτινοβολία και στη συνέχεια η ιδιότητα του πολιτικού δεν ξαναεμφανίζεται. "

Μέτα από χρόνια κοπιώδους διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και έπειτα από βίαιες προπαγάνδες οι οποίες γέννησαν οπορτουνιστικές βιοσοφίες, είναι άτοπο ακόμα και το να χρησιμοποιούμε τη λέξη "πολιτικός".

Δεν υπάρχουν πια "Πολίτες", άρα δεν υπάρχουν και "πολιτικοί".

Υπάρχουν μόνο υπήκοοι και ταγοί.

Οι σχέσεις έχουν διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό, που έχουν δημιουργήσει κυκεώνες διαπλεκόμενων συμφερόντων . Και όλα αυτά, κάτω από τη "δημοκρατική" ομπρέλα του παγκόσμιου καπιταλιστικού Συστήματος.

Η αλήθεια είναι πως ο Άνθρωπος έπαψε να είναι Πολίτης από τότε που το προσωπικό συμφέρον (το Κέρδος στις μέρες μας) έγινε οδηγός για τις πράξεις του.

Την αθηναϊκή δημοκρατία δεν πρέπει να την ατενίζουμε με δέος ή ως θέσφατο, αλλά με πολλή σκέψη και κριτική ματιά, καθώς ήταν η πιο αγνή και πρώιμη μορφή Δημοκρατίας. Αυτή της η απλότητα σε συνδυασμό με τις κοινωνικές της ευαισθησίες (αλλά και τις ατομικές της σκληρότητες,σε περιπτώσεις όπου ένας πολίτης έθιγε το συλλογικό συμφέρον) την καθιστούν ως το ιδανικό μοντέλο ώστε να μπορέσει ο σύγχρονος άνθρωπος να επαναξιολογήσει τις αξίες του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και να έρθει πιο κοντά σε εκείνη την πρωταρχική και ειλικρινή μορφή της.

 Είναι προφανές πως και μόνο το ότι η ιδιότητα του πολιτικού έχει χαρακτηριστεί ως "επάγγελμα", αρκεί για να καταδείξει τη φαυλότητα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Μα δεν είναι μόνο το Σύστημα που πάσχει.

Πρωτίστως πάσχουν οι μονάδες που το αποτελούν. Βλέπετε,η κονσερβοποιημένη "Παιδεία" που παράσχεται σήμερα αθρόα έχει γεννήσει λεγεώνες κοινωνικά ανάλγητων/αστοιχείωτων υπο-πολιτών.

Το Σύστημα έχει φτάσει σε κόρο και μπροστά μας απλώνονται δυο επιλογές:

1. Θα το αφήσουμε να ανατιναχθεί

2. Θα το τερματίσουμε και θα ξεκινήσουμε καινούριο.

Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αλλά το μείζων πρόβλημα είναι πως σήμερα δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς Δημοκρατία.

Στις πλατείες γίνεται μια προσπάθεια.

Ενίοτε λίγο αδέξια.

Ενίοτε λίγο ανούσια.

Ενίοτε λίγο βερμπαλιστική.

Ίσως και ψυχαναλυτική.

Αλλά, ως Φυσικός, ξέρω πως ακόμα και ένα αποτυχημένο πείραμα είναι καλύτερο από ένα μη-πείραμα. Γιατί η αποτυχία είναι ο μόνος τρόπος για να οδηγηθείς στην επιτυχία.

Αργά ή γρήγορα. Αρκεί να ξεκινήσεις την προσπάθεια.

Και η προσπάθεια έχει ξεκινήσει.

Μέρος του πειράματος είμαστε όλοι μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε συμμετέχουμε είτε όχι, είτε το επικροτούμε είτε όχι.

Το διακύβευμα είναι μέσω αυτού του πειράματος να αναστήσουμε τη χαμένη ιδιότητά μας: αυτή του Πολίτη.

Υ.Γ: Ως επιστήμων, έχω μάθει να είμαι αγνωστικιστής. Δεν μπορώ να ξέρω αν ο Ντήναχ πράγματι βίωσε τα όσα περιγράφει στο βιβλίο του. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είναι θεωρητικά απίθανο (σύμφωνα και με τη Σύγχρονη Φυσική). Όμως αυτό που έχει αξία ,δεν είναι τόσο το βίωμα που περιγράφει, αλλά η ιδέα που γεννήθηκε μέσω αυτού. Γιατί το "βίωμα" είναι κάτι απολύτως σχετικό. Ακόμα και μες στα όνειρά μας βιώνουμε κάτι αληθινό,κάτι που κανένας άλλος δεν μπορεί να βιώσει. Οι ιδέες όμως μένουν. Και η ιδέα που φέρει ο Ντήναχ είναι αυτή που πρέπει να μας φωτίζει: οι άνθρωποι-Πολίτες.


* H παράθεση στην αρχή είναι παρμένη από τον ιστότοπο aixmi.gr και το άρθρο του Γιάννη Σμαραγδή "Όταν το μέλλον μιλάει για το σήμερα"