Ο αυταρχισμός ως βίωμα και η ιδεολογική αντεπίθεση των αστών

Υπό το φως και των τελευταίων εξελίξεων, είναι ξεκάθαρο πλέον πως πρέπει να μιλάμε για μια μεταδημοκρατική συνθήκη, για ένα αστικό κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης όπου στο βωμό της «σωτηρίας της χώρας» η σωματική και ιδεολογική καταστολή εντείνονται σε βαθμό που να συγκρίνεται με τις μαύρες περιόδους της  χούντας.

Δεν είναι μόνο η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία, η μιζέρια, η πείνα. Πλέον επιχειρείται να εντυπωθεί ως βίωμα ο αυταρχισμός. Όλα αυτά, όπως έχω γράψει και παλιότερα, αποτελούν αναγκαίες συνθήκες για να μπορέσει να επιβιώσει αυτή η τρισάθλια και αντιλαϊκή κυβέρνηση. Δίχως την προπαγάνδα και χωρίς την καταστολή, δίχως αυτή τη σιδερόφραχτη δημοκρατία, ο Σαμαράς κι οι θλιβεροί ακολουθητές του δε θα άντεχαν ούτε για δυο λεπτά μπροστά στην πίεση της κοινωνίας.

Οι ανακαταλήψεις από το Κράτος των κατειλημμένων κοινωνικών χώρων,  οι μαζικές προσαγωγές αγωνιστών, το ξυλοκόπημα εργατών, η λυσσαλέα καταστολή οποιασδήποτε προβαλλόμενης αντίστασης από συλλογικότητες απέναντι στον κοινωνικό θάνατο, οι «αντιτρομοκρατικές» φιέστες με τη σύλληψη δεκαοχτάχρονων παιδιών, όλα αυτά δεν αποτελούν στοιχεία «αποπροσανατολισμού» από τα σημαντικά προβλήματα, όπως έσπευσαν να δηλώσουν ορισμένοι όψιμα «θεσμικοί» αριστεροί. Αντιθέτως, αποτελούν τη νέα πραγματικότητα για το λαό και το κίνημα, αποτελούν την πραγματική δήλωση του Κράτους, το οποίο σε κάθε τόνο σπεύδει να δηλώσει πως από δω και μπρος η Βία θα είναι η απάντηση στην αντίσταση. Η Βία θα είναι το μέσο για την επιβολή της νομιμότητας. Κι η νομιμότητα θα είναι αυτή που λένε αυτοί, όχι αυτό που αντιλαμβάνεται ο λαός ως δίκαιο κι ως αναγκαίο. Το αστικό κράτος θα υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων το μονοπώλιό του στη «νόμιμη βία»…

Τα προσχήματα έχουν καταρρεύσει προ πολλού. Όποιος έχει βρεθεί έστω και μια φορά στο δρόμο τα τελευταία δυο χρόνια ξέρει. Δε στοιχηματίζει εκεί όμως η Κυβέρνηση. Δεν δείχνει να την ενοχλεί κιόλας. Η Κυβέρνηση –μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ αλλά και του λόγου της-  δείχνει πλέον να απευθύνεται σε έναν πολύ συγκεκριμένο και ιδεολογικά σκληρό πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. Ο πυρήνας αυτός περιλαμβάνει μάζες που διαχρονικά ενσωμάτωναν μεγάλο μέρος της  κυρίαρχης ιδεολογίας ,είναι έντονα ιδεολογικά μετατοπισμένες προς το φιλελευθερισμό, την ακροδεξιά, τον αυταρχισμό ή και το φασισμό. Διεγείρει, έτσι, συγκεκριμένα συντηρητικά αντανακλαστικά θέλοντας να δημιουργήσει ένα νέο ιστορικό μπλοκ ένθερμων υποστηρικτών της «νομιμότητας» , μια νέα φουρνιά «νοικοκυραίων» που απεχθάνονται το « χάος» που θα φέρει στον τόπο η Αριστερά. Κι ενώ στο στόχαστρο φαίνεται να μπαίνει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος μάλιστα κάθε άλλο παρά ριζοσπαστικός είναι, έχοντας ταράξει τους πάντες στη νομιμότητα –όπως υποσχέθηκε άλλωστε) , στην ουσία η μπάλα παίρνει όλο το φάσμα αγωνιζόμενων δυνάμεων (από ριζοσπαστική αριστερά μέχρι αναρχία). Δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι διαρκείς κι επίμονες αναφορές της ΝΔ στον εμφύλιο, μέσω του ίδιου του εκπροσώπου τύπου του κόμματος, αλλά και οι ακόμα πιο τολμηρές αντικομμουνιστικές αναφορές  του στενού συνεργάτη του Σαμαρά και ιδεολογικού ινστρούχτορα της ακροδεξιάς, Φαήλου Κρανιδιώτη, ο οποίος φαίνεται να βρίσκεται σε απολύτως γνωστά νερά εντός της ΝΔ ,μεταφέροντας την εμπειρία του από  τη ακροδεξιά παρακρατική οργάνωση της οποίας πρωτοστατούσε (Δίκτυο 21). 

Όλη αυτή η ιδεολογική αντεπίθεση της ακροδεξιάς  ήρθε να μετουσιωθεί σε ένα γεγονός: στη δημοσίευση από την ίδια την αστυνομία φανερώς ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των τεσσάρων συλληφθέντων της Κοζάνης. Θα ‘θελα να γράψω πολλά για τη συγκεκριμένη κίνηση του Κράτους, αλλά νομίζω πως θα ήταν στο πλαίσιο της αυτοεκτόνωσης  -μιας και θεωρώ ως δεδομένο πως αυτές τις γραμμές τις διαβάζουν άτομα που δεν έχουν κάποια ιδεολογική διαστροφή. Γι’ αυτό θα περιοριστώ σε ένα μόνο συμπέρασμα, το οποίο συνάδει με τα όσα γράφτηκαν παραπάνω: Η δημοσίευση αυτών των φωτογραφιών κατά τέτοιο τρόπο ,ώστε να είναι ευδιάκριτη και η παρέμβαση της αστυνομίας αλλά και τα χτυπήματα των συλληφθέντων, αποτελεί δείγμα απύθμενου ταξικού ιδεολογικού θράσους και μνημείο αναφοράς για την ανάκτηση της ταξικής αυτοπεποίθησης των αστών. Δεν πρόκειται για ταξική «αποκοτιά» ,μήτε για απροσεξία ή ηλιθιότητα, όπως  κάποιοι υποστήριξαν. Πρόκειται για ξεκάθαρη δήλωση πως μπορούν να διαχειριστούν ακόμα και μια τόσο ακραία περίπτωση βίας , βάζοντάς της ιδεολογικό φορτίο και ξεκαθαρίζοντας μια και καλή πως από δω και πέρα θα μιλάμε για πολιτικούς κρατουμένους.

Το κερασάκι σε όλα αυτά; Την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, η αστυνομία –σε μια επίδειξη απίστευτου κυνισμού- εξέδωσε και άλλες φωτογραφίες, μη ρετουσαρισμένες, οι οποίες καταμαρτυρούν όλο το εύρος της κακοποίησης και των βασανιστηρίων που υπέστησαν οι συλληφθέντες. Οι αιτιάσεις περί «τραυματισμών κατά την ώρα της σύλληψης» δε λέγονται καν για να πείσουν και ούτε χρειάζεται να πείσουν. Αυτό για το οποίο χρειάζεται να πείσουν είναι το εξής απλό: «Καλά κάναμε και τους σακατέψαμε». Αυτό θέλουν να πει ο κάθε νοικοκυραίος μόλις δει αυτές τις φωτογραφίες. Και  κατ’ επέκταση, να απαιτήσει ο ίδιος ο νοικοκυραίος κι άλλο αίμα απέναντι στους πάσης φύσης «τρομοκράτες» που αποσταθεροποιούν τη χώρα. Χθες οι πιτσιρικάδες, σήμερα οι ναυτεργάτες κι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, αύριο όλο το λαϊκό κίνημα.

Αντικειμενικά όμως, εμείς, οι δυνάμεις της αντίστασης και της ανατροπής, έχουμε ένα πλεονέκτημα: κατεβαίνουμε στους δρόμους να πολεμήσουμε για το δίκιο και το ψωμί μας, σε αντίθεση με τον νοικοκυραίο που πάντα θα κάθεται στα κατουρημένα του βρακιά. Και με τόσο κόσμο να έχει πλέον αντιληφθεί ότι ο εχθρός δεν είναι οι οποιοιδήποτε «τρομοκράτες», αλλά οι πολιτικές εξαθλίωσης κι υποταγής  που η ίδια η Κυβέρνηση μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ φέρνει , είναι σίγουρο πως εμείς είμαστε περισσότεροι. Περισσότεροι απ’τα ΜΑΤ, περισσότεροι από τους κυβερνώντες, περισσότεροι απ’τους εκμεταλλευτές. Κάθε μέρα, όμως, που περνάει ο λαός κάτω από αυτή τη σύγχρονη χούντα, ο λάκκος γίνεται όλο και πιο βαθύς και το χώμα πέφτει όλο και περισσότερο από πάνω του. Η ανατροπή τους τώρα είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας.