Παρατηρείται, τελευταία, μια έντονη δυσαρέσκεια για τον ΣΥΡΙΖΑ από ανθρώπους που τον στήριξαν στις περασμένες εκλογές. Κάτι οι δηλώσεις περί "υπεύθυνης αντιπολίτευσης", κάτι η απουσία από τους δρόμους και τα κινήματα καθ'όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάτι η πορεία δίπλα στους χρυσαυγίτες στις κινητοποιήσεις των ένστολων, κάτι τα άρθρα τύπου Ρένας Δούρου , έχει δημιουργηθεί μια -δικαιολογημένη- απογοήτευση στις τάξεις των ψηφοφόρων που του χάρισαν το αξιοπρόσεχτο ποσοστό του 27%.
Χωρίς να θέλω να επιδείξω κάποιου είδους οίηση, όλα αυτά ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένα. Ακολουθεί μια μικρή -πλην απαραίτητη- ανάλυση/αναδρομή:
Ο ΣΥΡΙΖΑ -κι ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά- είχε αρχίσει πριν ακόμη από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση να στρογγυλεύει το λόγο του, να μακιγιάρει τις ιδέες που μπορεί να φάνταζαν υπέρ του δέοντος "επαναστατικές" ή "ριζοσπαστικές", να δίνει διαπιστευτήρια στην ευρωπαϊκή ελίτ πως μια μπορεί να προσφέρει μια "εναλλακτική" λύση διαχείρισης της κρίσης, με σαφώς πιο αριστερό και φιλολαϊκό χαρακτήρα. Συμπτύσσωντας -ευφυώς,αλλά και στρεβλώς συνάμα- την πολιτική ατζέντα στο δίλημμα "μνημόνιο ή όχι" ,κατάφερε να ψηλαφίσει τις ανησυχίες του κόσμου που υποφέρει από τις απάνθρωπες μνημονιακές πολιτικές και να τον εκφράσει μέσα από μια φιλολαϊκή ρητορική και τακτική χάραξη. Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε ένα ρεύμα το οποίο με τη σειρά του έδωσε στην Αριστερά τα μεγαλύτερα ποσοστά που είχε ποτέ και διαμόρφωσε ένα εν δυνάμει ιστορικό μπλοκ.
Πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις είχα πει πολλάκις πως το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το ότι δε μιλούσε για επανάσταση , αλλά το ότι δεν τόλμησε ούτε για μια στιγμή να αρθρώσει τον αναγκαίο ριζοσπαστικό λόγο, δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει τις απαραίτητες τομές που η συγκυρία απαιτεί για να ανασάνει ο λαός. Η εμμονική ,σχεδόν, προσκόλληση στην ΕΕ και στο Ευρώ, η αδυναμία του να αποταχθεί την ΕΕ ως μια ιμπεριαλιστική ένωση, οι παλινωδίες του περί διαγραφής του χρέους, οι αλληλοαντικρουόμενες δηλώσεις στελεχών του αναφορικά με τη ριζοσπαστικότητα του προγράμματός του,ήταν σαφείς ενδείξεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να ισορροπήσει πάνω σε δύο βάρκες που ,έτσι κι αλλιώς, εν μέσω ταξικής πόλωσης τραβούν ολοένα και πιο διαφορετικές πορείες.
Υπάρχει όμως κι άλλο ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε με αυτή την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ:
Άρχισε να αποχασματώνεται το κενό εκπροσώπησης το οποίο είχε δημιουργηθεί στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Έπειτα από 2 χρόνια τεράστιων κινητοποιήσεων, έπειτα από ένα συνεχές αγώνων -αυθόρμητων,όπως οι πλατείες, ή οργανωμένων- ο ΣΥΡΙΖΑ υποδήλωσε εξόχως φωναχτά "κάντε με Κυβέρνηση να λύσω εγώ τα προβλήματά σας". Και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι προσδοκίες σε μια μεγάλη μάζα ανθρώπων , που πρόσφατα είχαν απαγκιστρωθεί από το νοσηρό αστικό δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, πως πλέον βρήκαν το λιμάνι τους, ένα λιμάνι που θα τους οδηγούσε ξανά σε ήρεμα νερά. Αυτές ακριβώς ήταν οι προσδοκίες που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ το εντυπωσιακό 27%. Κι αυτές ακριβώς οι προσδοκίες είναι που μέρα με τη μέρα αρχίζουν να καταρρέουν.
Βλέπετε, φαίνεται πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ) έχει ήδη διαλέξει βάρκα, και δεν είναι αυτή που πλέει προς την κατεύθυνση της ανατροπής του συστήματος, των ανυποχώρητων κοινωνικών αγώνων και της επαναστατικής προοπτικής. Η βάρκα του ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει ρότα για να γίνει η επόμενη Κυβέρνηση, χωρίς να υπάρχει καμία συζήτηση και κανένας προβληματισμός σχετικά με την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας (βασικά, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαχωρίσουν την κυβερνητική από την πολιτική εξουσία). Κοντολογίς, έχει βάλει ρότα για να γίνει μια ακόμα αστική κυβέρνηση, με πιο αριστερά χαρακτηριστικά. Ο παραλληλισμός του με το ΠΑΣΟΚ του '81 δεν είναι ανυπόστατος, αν και προσωπικά δεν υποπίπτω σε αυτό το ολίσθημα, αφενός επειδή ο λόγος του Α.Παπανδρέου ήταν σε ορισμένα ζητήματα πιο ριζοσπαστικός από αυτόν του Α.Τσίπρα και αφετέρου επειδή η συγκυρία είναι πολύ διαφορετική.
Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ίδια: Κάντε με Κυβέρνηση. Αν μαζί με αυτό λάβουμε υπ'όψιν και το ότι η γραμμή βγαίνει από μια "φωτισμένη" ηγεσία και διαχέεται προς τα κάτω, πως η βάση δεν παίζει κανένα ρόλο στη λήψη αποφάσεων και χάραξης τακτικής, και πως επιδίωξη του κόμματος (οσονούπω) είναι η δημιουργία ενός ευρέως στρώματος οπαδών, τότε οδηγούμαστε αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως η ρότα -για την οποία μίλησα και πιο πάνω- οδηγεί στα γνωστά λημέρια της σοσιαλδημοκρατίας όπως αυτή έχει επιχειρηθεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, δηλαδή σε μια αμιγώς αστική διαχείριση της κρίσης.
Αν με ρωτούσατε πριν δυο μήνες σχετικά με την πορεία που θα τραβήξει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σας έλεγα πως δεν έχει ακόμα καθοριστεί κι είναι υπό διακύβευση. Αν με ρωτήσετε σήμερα, θα σας πω ότι εν πολλοίς έχει κριθεί το μέλλον του εγχειρήματος.
Όπως και να'χει, η ανάγκη διεμβόλισης κόσμου που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ στις περασμένες εκλογές παραμένει επιτακτική. Αν κάτι κρίνω ως εξαιρετικης σημασίας, είναι να αντιληφθεί αυτός ο κόσμος πως δίχως τις αναγκαίες ρήξεις, δίχως τον δικό του αγώνα, δίχως τη χάραξη πολιτικής από τα κάτω, δίχως την ταξική του αλληλεγγύη ,κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρόκειται να τον σώσει. Είναι μια σκληρή μάχη, μια μάχη με τη λογική της εκπροσώπησης που είχε καλλιεργηθεί τόσα χρόνια, είναι μια μάχη για την απόχτηση ταξικής συνείδησης, είναι όμως και μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί από τα λαϊκά στρώματα. Η ταξική πόλωση εντείνεται κι αργά ή γρήγορα ο καθένας θα πρέπει να διαλέξει πλευρά. Και μαζί με τον κόσμο θα πρέπει κι η Αριστερά να αναμετρηθεί με τον εαυτό της και τις παθογένειές της, μακριά από σεχταριστικές πολιτικές "μαγαζιού",μακριά από το σύνδρομο του "αλάθητου", μακριά από το στρογγύλεμα του λόγου της, μακριά από ανούσιους και υπερεπαναστατικούς αριστερισμούς, και κοντά σε ένα -απαραίτητο όσο ποτέ- μέτωπο ρήξης κι ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος. Μόνο έτσι, με μια Αριστερά εργαλείο στα χέρια των μαζών, μπορεί το λαϊκό κίνημα να γιγαντωθεί και να συντρίψει τους εκμεταλλευτές του και την ολοένα κι αυξανόμενη φασιστική απειλή. Μόνο μια τέτοια Αριστερά αρμόζει στις σημερινές συνθήκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου