Οι πιο περίεργες εκλογές από το '74 πέρασαν στο παρελθόν. Μέχρι τις επόμενες φυσικά...
Εκλογές-τραβεστί, τις χαρακτήρισε ένας φίλος. Δε θα διαφωνήσω και πολύ.
Ο λαός κλήθηκε να πάει στο παραβάν εν μέσω ασφυκτικών πιέσεων από την κυρίαρχη τάξη, εκπεφρασμένων υπό τη μορφή των αισχρών τρομοκρατικών διλημμάτων τύπου "Ευρώπη ή χάος".
Το έχει αυτό η πουτάνα η ιστορία: Ανακυκλώνεται. Κάθε φορά που η κυρίαρχη τάξη πιέζεται πραγματικά από τον λαϊκό παράγοντα, παίζει το χαρτί της τρομοκρατίας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
31 Οκτώβρη 2011. Ο τότε Πρωθυπουργός ΓΑΠ ρίχνει στο εγχώριο -αλλά και στο ευρωπαϊκό- τραπέζι την εξής ιδέα : Να αποφασίσει ο λαός για το αν θέλει η Ελλάδα να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση. Το ερώτημα γρήγορα αναβαθμίζεται στο "Μέσα ή έξω απ΄το Ευρώ".
Οι εξελίξεις μετά απ'αυτό, ραγδαίες.
Τα αστικά κόμματα του έως τότε Μνημονίου 1 καταδικάζουν σε όλους τους τόνους την τρομακτική απόφαση του Πρωθυπουργού να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός για την τύχη του.
Όχι, ο ΓΑΠ δεν ήταν τρελός, ούτε σοσιαλιστής βεβαίως βεβαίως. Ο ΓΑΠ με αυτή την κίνηση έκανε αυτό που έπρεπε ώστε να δημιουργηθεί το Μαύρο Μέτωπο της συγκυβέρνησης, το οποίο ήταν αναγκαίο ώστε να περαστούν να έξτρα μέτρα εξαθλίωσης του λαού, αφού το ΠΑΣΟΚ με ισχνή πλειοψηφία και με έντονη κοινωνική απονομιμοποίηση, ήταν απολύτως βέβαιο πως αδυνατούσε να διαχειριστεί ένα τόσο "βαρβάτο" θέμα, όπως ήταν το νέο Μνημόνιο.
Η κίνηση του ΓΑΠ πέτυχε και ο αστικός συνασπισμός εξουσίας κατάφερε να κυβερνήσει για κάτι παραπάνω από 6 μήνες, περνώντας με απίστευτη ταχύτητα και μεθοδικότητα τα πιο βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα που γνώρισε τούτη η χώρα.
Το θέατρο είχε πιάσει τόπο. Οι κραυγές των "υπεύθυνων" φωνών της αστικής Δημοκρατίας είχαν κάνει στην άκρη για να φανούν επιτέλους τα μειδιάματα των ευρωπαίων και εγχώριων εκφραστών της πολιτικής του Κεφαλαίου έναντι στην εργασία.
Και η Αριστερά;
Η Αριστερά έχασε τότε την ιστορική ευκαιρία να σηκώσει το γάντι. Οι άναρθρες κραυγές του ΚΚΕ και οι πανικόβλητες αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσαν για "τρομοκρατικό δίλημμα" δεν είχαν τα κότσια να σηκώσουν το γάντι και να δώσουν μια μάχη, στην οποία μάλιστα θα ξεκινούσαν και με αβαντάζ (54% του λαού τότε ήταν θετικό για έξοδο από την ΕΕ, 45% ήταν θετικό για έξοδο από το Ευρώ).
Από τότε φάνηκε πως το ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει τη στρατηγική επιλογή να μην απαγκιστρωθεί από τις φιλοευρωπαϊκές του τάσεις και να θέσει ένα άλλο -σαφώς πιο εύπεπτο- δίπολο: Μνημόνιο ή Όχι Μνημόνιο.
Αυτό το δίπολο - αν και χωράει μέσα του από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον Καμμένο και τον...Μιχαλολιάκο! - αποδείχθηκε πως του βγήκε πολύ καλά.
Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα εκκωφαντικά υψηλό ποσοστό στις εκλογές και είναι θετικό το ότι τουλάχιστον ο κόσμος δείχνει να έχει κατανοήσει πως το Μνημόνιο μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει για αυτόν και τη χώρα του.
Και τώρα φτάσαμε στην κρίσιμη στιγμή: Οι εκλογές είναι ξανά προ των πυλών και ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ικανός να κερδίσει αυτή τη φορά. Ο κόσμος που τον ψήφισε -και ο ακόμα περισσότερος που θα τον ψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές- περιμένει από αυτόν να κάνει πράξη αυτό γαι το οποίο έχει δεσμευτεί: Να παραμείνει στο € και να απαγκιστρωθεί από το Μνημόνιο.
Οκ, εδώ ξεκινάει το ζουμί.
Προφανώς και αυτό δεν μπορεί να γίνει. Όχι μόνο επειδή οι εταίροι μας είναι παράλληλα και πιστωτές μας, αλλά επειδή η ίδια η ΕΕ είναι ένας ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσει "φιλανθρωπικό ίδρυμα", ακόμα κι αν η "φιλανθρωπική" της δράση αφορά στη σωτηρία μιας ολόκληρης χώρας.
Από το Μάαστριχτ ακόμα, έχουν μπει υπογραφές (μαζί και αυτή του Συνασπισμού) σε μια συνθήκη η οποία ορίζει πολύ συγκεκριμένα ποια είναι η ΕΕ και τι σκοπό έχει. Το να λες τώρα πως "θα τους εκβιάσω με έξοδο ώστε να συμφωνήσουν σε κάτι καλύτερο" είναι σα να λες σε ελέφαντα "μη με πατήσεις γιατί θα σου τραβήξω μια τρίχα". Οι αυταπάτες ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη είναι πλέον πιο φαιδρές από ποτέ. Και δεν τα λέω εγώ αυτά - οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τα λένε, και μάλιστα σε όλους τους τόνους.
Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα θα βρεθεί μπροστά σε μια ορισμένη κατάσταση: Να αποχωρήσει από το Ευρώ και να ακυρωθούν έτσι τα Μνημόνια ή να παραμείνει και να "κρεμάσει" όλους αυτούς που τον στήριξαν.
Εκτιμώ πως το δεύτερο θα ήταν δολοφονικό να το κάνει. Και δε βλέπω να έχει τάσεις αυτοκτονίας...
Άρα, αργά ή γρήγορα θα έρθει αντιμέτωπος με την έξοδο από το Ευρώ.
Γιατί, λοιπόν, δεν ανοίγει το θέμα από τώρα; Τίμια και παντελονάτα.
Κάποιος θα πει "Επειδή αν το ανοίξει, δε θα κερδίσει τις εκλογές". Άλλος θα πει "Επειδή ο λαός δεν είναι έτοιμος ακόμα". Οκ, το καταλαβαίνω. Αλλά εμείς -η Αριστερά δηλαδή- τι κάνουμε εδώ ρε παιδιά;
Αυτός δεν είναι ο ρόλος μας; Να θέτουμε στο λαό ερωτήματα, να ωριμάζουμε τη σκέψη του και να δρέπουμε τη συνείδησή του μέσα από το κίνημα; Αν πράγματι θέλουμε μια Αριστερά η οποία θα είναι εργαλείο για τις μάζες (και όχι το αντίστροφο...) ,τότε θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να πούμε την Αλήθεια στο λαό: Η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική ένωση, δεν έχει καμία σχέση με το μύθευμα της "Ευρώπης των λαών", δεν αλλάζει, δε μεταρρυθμίζεται, δεν είναι προς το συμφέρων των λαών, οι πολιτικές της οδήγησαν και οδηγούν ακόμα τη χώρα στη χρεωκοπία και το μαρασμό.
Ναι, πράγματι, η ΕΕ είναι ο διάβολος.
Και η ΕΕ, και το Καπιταλιστικό Σύστημα, και η αστική τάξη (ναι, υπάρχει αστική τάξη, τραβεστί, αλλά υπάρχει και βασιλεύει κιόλας).
Όλα αυτά είναι ο διάβολος.
Και για έναν λαό ο οποίος όλο το προηγούμενο διάστημα κατέκλυζε τις πλατείες, συμμετείχε στις πιο μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις από τη Μεταπολίτευση, έβρισκε διαρκώς ρηξικέλευθους τρόπους αυτοοργάνωσης και πάλης, μετουσίωνε το ταξικό του ένστικτο σε ταξική συνείδηση, ε, νομίζω πως δε θα ήταν πολύ δύσκολο να κάνει κτήμα του αυτά τα ερωτήματα. Εκτός κι αν έχουμε χάσει πια εντελώς την πίστη μας στο λαό και στις δυνατότητές του να αντιλαμβάνεται ποιος πραγματικά είναι ο εχθρός του, οπότε πάμε όλοι στα σπίτια μας σαν καλοί νοικοκυραίοι (σικ).
Ο Σαμαράς είπε κάτι πολύ σωστό: Ο λαός ψήφισε ναι στο Ευρώ.
Ό,τι και να λέμε, έχει δίκιο.
Αλλά ψήφισε "ναι" στο Ευρώ γιατί κανένας (ή σχεδόν κανένας, αν εξαιρέσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν η μόνη δύναμη που επιτακτικά έθετε το ερώτημα και μιλούσε για τον "αλλο δρόμο έξω από ΕΕ-€-Μνημόνια") δεν του έθεσε το ερώτημα καίρια.
Εκτιμώ, λοιπόν, πως ήρθε η ώρα να γίνει.
Γιατί με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε εκτός Ευρώ, one way or the other, που λένε και οι αμερικάνοι. Προσοχή όμως: είναι διαφορετικό να αποχωρήσεις και διαφορετικό να σε διώξουν (με το δεύτερο σενάριο να είναι σαφώς χειρότερο για τον λαό). Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μιλήσει ποτέ για το ενδεχόμενο να βγούμε από το € σοβαρά, όταν δεν έχει πρόγραμμα για το τι θα κάνει σε μια τέτοια περίπτωση, όταν δεν έχει από κάτω λαϊκό κίνημα το οποίο να πιστεύει και να στηρίζει ότι "υπάρχει άλλος δρόμος", τότε η κατάσταση αρχίζει και γίνεται σαφώς επικίνδυνη... Ουσιαστικά, ό,τι και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καταδικασμένος να "κρεμάσει" τον κόσμο που τον ψήφισε, είτε επιλέξει να μείνει στο € και να κάνει κι άλλες θυσίες, είτε επιλέξει να το πάει στα άκρα μέχρι να μας διώξουν. (υπενθυμίζω ότι η προγραμματική του δήλωση ήταν ότι θα παλέψει για να μείνει στο € και να ακυρώσει τα Μνημόνια)
Είναι καιρός πια να γίνει κτήμα του κόσμου η άποψη πως τα Μνημόνια δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την ΕΕ και τις πολιτικές της, αλλά στην ουσία είναι τα εχέγγυα, αυτά που εξασφαλίζουν, την παραμονή στο Ευρώ! Αυτός είναι ο ρόλος τους, μαζί με το να να καρατομήσουν τα εργατικά κεκτημένα δεκαετιών του λαού και να μειώσουν δραματικά το εργατικό κόστος (πράγματα τα οποία ήδη πέτυχαν). Το να λέμε πως η ΕΕ θα αλλάξει στρατηγική μόνο και μόνο επειδή εμείς θα απειλήσουμε με έξοδο, είναι τουλάχιστον ανεδαφικό αυτή τη στιγμή. Ειδικά όταν η ίδια η Ευρωζώνη διαφαίνεται πως έχει πολύ κοντό μέλλον (δεν της δίνω πάνω από δυο χρόνια ζωής).
Άρα, για να το κλείνω σιγά-σιγά, είναι απαραίτητο για την Αριστερά - για την ανατρεπτική,τη ριζοσπαστική,την επαναστατική Αριστερά- να συσπειρωθεί κάτω από ένα πολιτικό πλαίσιο στο οποίο να δηλώνεται ξεκάθαρα ότι η ΕΕ δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο λαό, ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος των εργαζομένων είναι ζωτικής σημασίας, ότι επιβάλλεται να γίνει ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων και των αδυνάτων, ότι η εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο και η άγρια φορολόγηση του μεγάλου Κεφαλαίου είναι απαραίτητη, ότι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η παύση πληρωμών είναι είναι ένα δίκαιο αίτημα και συνάμα μονόδρομος για να ανασάνει επιτέλους ο πληττόμενος λαός . Το "έξω από την ΕΕ κι από το €" δεν είναι πολιτική θέση. Είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να ανασάνει επιτέλους αυτός ο λαός και να απεμπλακούμε από την ιμπεριαλιστική πολιτική της, την πολιτική δηλαδή της λιτότητας, της φτώχειας, της αδικίας και του κοινωνικού μαρασμού.
Αν δε γίνουν αυτά, τότε καμία κυβέρνηση, όσο "Αριστερή" και όσο "προοδευτική" και να'ναι δεν πρόκειται να ωφελήσει το λαό. Τουλάχιστον όχι μεσομακροπρόθεσμα. Αν δε γίνουν αυτά, τότε ο κίνδυνος ενσωμάτωσης στο ήδη υπάρχον Σύστημα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αυτό που χρειάζεται τώρα -ειδικά τώρα, που ο λαός έχει ήδη κάνει αριστερή στροφή- είναι να ξεριζώσουμε αυτό το Σύστημα, όχι να το διαχειριστούμε.
Κι επειδή ο χρόνος πιέζει και το αντίπαλο στρατόπεδο έχει ήδη αρχίσει να ανασυντάσσεται (πέραν της νεοφιλελεύθερης συμμαχίας Μάνου-Ντόρας-Δημιουργίας Ξανά ,συζητιέται πολύ έντονα και ένας νέος κεντροδεξιός συνασπισμός στον οποία θα μετέχουν όλες οι "φιλομνημονιακές δυνάμεις" ) , νομίζω πως δεν μας παίρνει να αναβάλλουμε άλλο τα πράγματα.
Η Ιστορία ποτέ της δεν μας περίμενε. Ούτε τώρα θα μας περιμένει...
Υ.Γ: Σκοπίμως απέφυγα να αναφερθώ στο κείμενο σε ένα πολύ σημαντικό -ίσως το σημαντικότερο- ζήτημα ,αυτό της Εξουσίας, καθώς από μόνο του αξίζει πολλές σελίδες ανάλυσης. Κοντολογίς θα πω ότι είναι πια η ώρα για την Αριστερά να μιλήσει σοβαρά για αυτό το ζήτημα , τώρα περισσότερο από ποτέ. Όχι απλά μια επιφανειακή ανάλυση της "αριστερής Κυβέρνησης", αλλά της ίδιας της Εξουσίας και αν και με ποιο τρόπο θα μπορούσε αυτή να περάσει στα χέρια της Αριστεράς. Ιδού η καυτή πατάτα. Καλή όρεξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου