Η Κυβέρνηση κατάλαβε ,ύστερα από 5 μήνες παράλογης αντιμετώπισης, πως το ζήτημα της Κερατέας είναι πολιτικό και όχι αστυνομικό.
Βέβαια, αυτό ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο.
Ή αυτό θα συνέβαινε, ή θα κατέβαζε τα στρατά στο Λαύριο.
Ευτυχώς για όλους, επέλεξε να κάνει το πρώτο.
Βέβαια, είναι ν'απορεί κάποιος πώς μια δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση (εδώ γελάμε λίγο) χρειάστηκε πέντε ολόκληρους μήνες να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο. Μάλλον φταίει το δόγμα Παπανδρέου "Πάμε για την επανάσταση του αυτονόητου" (εδώ γελάμε πολύ).
Άμεση ήταν και η ταύτιση του Κυβερνητικού Τηλεοπτικού σταθμού (το MEGA εννοώ,όχι τη ΝΕΤ- μην μπερδεύεστε).
Οι αξιόπιστοι και αμερόληπτοι εκατομμυριούχοι δημοσιογράφοι του έσπευσαν να καταλογίσουν ευθύνες (με καθυστέρηση5 μηνών,αλλά δεν πα στο γέρο-διάολο) στην Κυβέρνηση που τόσο καιρό δεν έκανε το αυτονόητο (το οποίο οι ίδιοι δεν είχαν ούτε μια φορά επισημάνει,αλλά δεν πα στο γέρο-διάολο).
Ξαφνικά, το ΠαΣοΚ έγινε αυτό το δημοκρατικό κόμμα που όλοι αγαπήσαμε.
Επιτέλους συνετίστηκε, άκουσε τις εύλογες φωνές διαμαρτυρίας των κατοίκων Λαυρεωτικής και ξανά προς τη δόξα τραβά. (το σκηνικό μυρίζει εκλογές και άμβλυνση της αντίδρασης στην καταστολή που έχει αναπτύξει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου,αλλά δε θα το σχολιάσω περαιτέρω - καιρός γαρ εγγύς)
Φυσικά,μου είναι λίγο δύσκολο να ξεχάσω τα δακρυγόνα που έφαγα στο Σύνταγμα (παραλίγο να μείνω στον τόπο από ασφυξία) και το ξύλο που μας κερνάνε οι ειρηνικές δυνάμεις καταστολής του "Δημοκρατικού" ΠαΣοΚ.
Επίσης δύσκολο μου είναι να ξεχάσω τη μια ζωή που χάθηκε στον αγώνα της Κερατέας ,καθώς και τον καρκίνο που μοίρασαν αθρόα στους κατοίκους της κωμόπολης (αλήθεια,γνωρίζετε ότι τα δακρυγόνα στον πόλεμο θεωρούνται απαγορευμένα σύμφωνα με τη Συνθήκη για τα Χημικά Όπλα, της Σύμβασης του Παρισιού του 1993, και του Πρωτοκόλλου της Γενεύης του ΟΗΕ ; )
Μα ακόμα πιο δύσκολο μου είναι να ξεχάσω εκείνες τις περιβόητες φρουρές γύρω από μια μπουλντόζα.
Γιατί περισσότερο από την έλλειψη δημοκρατίας, με ενοχλεί η βασιλεία της βλακείας. Και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Δε θα ξεχάσω, λοιπόν, πως όλους αυτούς τους μήνες, η δημοκρατική κυβέρνηση της πρώην-Ελλάδας σκόρπισε ξύλο και αρρώστια προκειμένου να διαφυλάξει τα συμφέροντα ορισμένων εργολάβων-εργοδοτών (οι ρόλοι είναι δυσδιάκριτοι, αφού ουσιαστικά τύποι όπως ο Μπόμπολας μπορούν να ρίξουν την Κυβέρνηση αυτή μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα μέσω της τηλεοπτικής τους προπαγάνδας).
Και τώρα που το ανέφερα, μήπως η κριτική που ασκείται προς την Κυβέρνηση από το έγκριτο αυτό σταθμό είναι μια μικρή υπενθύμιση;
"Προσέξτε, γιατί άμα γουστάρουμε σας ρίχνουμε αύριο το πρωί".
Δεν ξέρω... Εικασίες κάνω.
Αλλά δε μου φαντάζει αδύνατο. Τουναντίον, μου φαίνεται πολύ πιθανό.
Σίγουρα όμως, αυτό που πραγματικά μετράει είναι πως άλλος ένας κοινωνικός αγώνας δικαιώθηκε και -προς ώρας- κερδήθηκε.
Με θυσίες, με μια ανθρώπινη ζωή χαμένη, με ώρες αγωνίας για τους κατοίκους, με μίσος που αναπόφευκτα αναπτύχθηκε από και προς τα δύο στρατόπεδα.
Αλλά η μάχη κερδήθηκε.
Και σίγουρα άξιζε...
Οπότε, δεν τσιμπάμε πια σε τσιτάτα του στυλ "έλα μωρέ,τίποτα δε θα αλλάξει, ό,τι και να κάνουμε εμείς θα περάσει τελικά το δικό τους".
Στην Κερατέα δεν πέρασε.
Στο χέρι μας είναι να μην τους περάσει. Τίποτα που να μας αδικεί. Τίποτα που να μας σκλαβώνει.
Στο χέρι μας είναι...
