Ταξίδι στο Χρόνο, μέρος Ι

 «Αργά, βασανιστικά ο χρόνος κυλά

αφήνοντας  πίσω του μόνο νεκρούς και χώμα… »

*Προτού ξεκινήσετε την ανάγνωση του άρθρου, σας συμβουλεύω το εξής: Μην πατάτε πάνω στα links την πρώτη φορά που θα το διαβάσετε- θα κουραστείτε και θα χάνετε διαρκώς το νόημα. Μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωση  του άρθρου μεταβείτε σε όποια links σας φαίνονται πιο ενδιαφέροντα-  εκεί θα βρείτε επιπλέον πληροφορίες.
Και, τέλος, ακόμα κι αν κουραστείτε, σας προτρέπω να μην σταματήσετε την ανάγνωση. Αξίζει να διαβάσετε ως το τέλος, σας το υπόσχομαι... *

Χρόνος: σχετικός όσο τίποτε άλλο, αλλά συνάμα κι ο απόλυτος χρονομέτρης.

Από τη μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων, μέχρι τη ρουτίνα του 21^ου αιώνα, ο χρόνος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές μας. Τις ορίζει, τις καθορίζει, τις ντύνει κάθε στιγμή με το πέπλο του, τις πνίγει τελικά μέσα στην ανυπαρξία.

-Κρατηθείτε γερά. Ένα ταξίδι στο χρόνο ξεκινά… Είσαστε, άραγε, έτοιμοι ;  

 

Εν αρχή, πρέπει να γίνει ένας πολύ σημαντικός διαχωρισμός:

Άλλο ο βιοψυχολογικός Χρόνος και άλλο ο Φυσικός (διαστατικός)  Χρόνος.

Ο πρώτος, αναφέρεται στο πώς αισθανόμαστε εμείς το χρόνο κάθε στιγμή.

Όλοι έχουμε παρατηρήσει πως ορισμένες φορές ο χρόνος μάς φαίνεται να κυλά πολύ γρήγορα, ενώ κάποιες άλλες περνά βασανιστικά αργά.

Ο Einstein είχε πει: «Βάλε έναν άντρα για ένα λεπτό δίπλα σε μια όμορφη γυναίκα, και θα του φανεί πως κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Βάλε τον για ένα λεπτό πάνω στο καυτό μάτι της κουζίνας και θα του φανεί σαν αιώνας»

Ο βιοψυχολογικός χρόνος λοιπόν, εξαρτάται (όπως μαρτυρά και το όνομά του) από την ψυχολογία μας σε μια ορισμένη στιγμή (πχ, όταν βιαζόμαστε στο δρόμο, νιώθουμε το χρόνο να τρέχει σαν τρελός, ενώ όταν βαριόμαστε ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα) .

Αντίθετα, ο Φυσικός Χρόνος, αδιαφορεί για την ψυχολογική μας κατάσταση. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η ταχύτητά μας.

Σας φαίνεται περίεργο ε;

Είναι!

Κάπου εδώ έρχεται μια –σύντομη ,σας το υπόσχομαι- ιστορική αναδρομή :

Μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα, είχε επικρατήσει η Νευτωνική άποψη για το χρόνο: «Ο χρόνος είναι απόλυτος και υπάρχει ένας Παγκόσμιος Χρόνος».

Είναι ο χρόνος που έχουμε στα ρολόγια μας, ο χρόνος που ρυθμίζει τα ραντεβού μας, ο χρόνος που ορίζει πόση ώρα θα κάνουμε διάλειμμα για τσιγάρο στη δουλειά, ο χρόνος που χρησιμοποιούσαμε στο Λύκειο για να λύσουμε διάφορα προβλήματα Μηχανικής.

Με απλά λόγια, ο οικείος σε μας χρόνος, όπου ένα δευτερόλεπτο είναι πάντα το ίδιο και κρατάει ακριβώς ένα δευτερόλεπτο.

Αυτή η άποψη περί χρόνου άλλαξε άρδην με τη διατύπωση της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, στα 1905, όπου ο Einstein εισήγαγε πλέον το χρόνο ως διάσταση (στην ουσία ο Minkowski ανάπτυξε το μοντέλο του τετραδιάστατου σύμπαντος) και είπε πως και ο φυσικός χρόνος είναι σχετικός:

Ο χρόνος εξαρτάται από την ταχύτητα( και την επιτάχυνση) του αντικειμένου.

Απέδειξε δηλαδή πως ο χρόνος κυλά διαφορετικά για έναν επιβάτη ενός τρένου που κινείται με 300χλμ/ώρα και διαφορετικά για κάποιον πεζό που κινείται με 3χλμ/ώρα. Ο ελαστικός αυτός  χρόνος (ιδιοχρόνος) δε γίνεται αντιληπτός με τις ανθρώπινες αισθήσεις ,εξ’ ου και η δυσπιστία που υπήρξε στην αρχή από τους υπόλοιπους επιστήμονες . Έχει όμως  επιβεβαιωθεί με διάφορα πειράματα πλέον,  πως πράγματι ο χρόνος είναι σχετικός και ελαστικός. (πχ πείραμα των Χάφελε-Κήτινγκ  με υψηλής ακρίβειας ατομικά ρολόγια , 1971)

Η επανάσταση που έφερε αυτή η ανακάλυψη ήταν πρωτόγνωρη.

Ο ακρογωνιαίος λίθος της Φυσικής, η Νευτώνιος Μηχανική, είχε μετατραπεί σε λιθαράκι και τη θέση της έπαιρνε πλέον η Σχετικότητα ( η οποία, παρεμπιπτόντως,  αν κάποια μέρα διαψευσθεί, θα έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα, καθώς θα αναθεωρήσουμε όσα πιστεύουμε για το εύρος των γνώσεών μας πάνω στα φυσικά-συμπαντικά φαινόμενα) .

Η ιστορική αναδρομή τελείωσε και τώρα ,οι περισσότεροι απορείτε: so what?

Κοινώς: «Και τι με κόφτει εμένα για τον ιδιοχρόνο και για τη Σχετικότητα ρε μάστορα, από τη στιγμή που δεν τα αντιλαμβάνομαι  αυτά με τις αισθήσεις μου;»

 (οκ, ξέρω, δε θα το πείτε αυτό, αλλά μ’ αρέσει να φαντάζομαι πως έχω αντιρρησίες-μπούφους αναγνώστες)

Μα, είναι προφανές: Τώρα ,λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι, ανοίγει και «με τη βούλα» ο δρόμος για  το ταξίδι στο χρόνο. Δεν πρόκειται πλέον για «Επιστημονική Φαντασία» ,πρόκειται απλά για «τεχνική δυσκολία». Και, πιστέψτε με, είναι τεράστια η διαφορά μεταξύ των δύο…

Ας παραποιήσουμε λίγο το «Παράδοξο των Διδύμων».

Ας υποθέσουμε πως σε 1000 χρόνια από τώρα, το 3010μΧ, θα έχει κατασκευαστεί ένα διαστημικό μέσο το οποίο μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα 296.000 χλμ/δευτερόλεπτο (το 99% της ταχύτητας του φωτός).

Ο μελλοντικός αστροναύτης θα πάει μια βόλτα μέχρι ένα κοντινό άστρο που απέχει 10 έτη φωτός. Όταν φτάσει στο άστρο, κάνει αμέσως αναστροφή και οδεύει ξανά προς τη Γη. Φτάνοντας στη Γη, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πάρει μια εφημερίδα (ακόμα βάζουν DVD μέσα…) και να δει την ημερομηνία. Έντρομος συνειδητοποιεί πως βρίσκεται στο έτος 3031μΧ ! Μα πώς είναι δυνατό; Το ρολόι που είχε μαζί στο διαστημόπλοιο έδειχνε πως είχαν περάσει μόνο 3 χρόνια!

Αυτό σημαίνει πως ο αστροναύτης μας είχε ταξιδέψει 17 χρόνια μπροστά στο μέλλον της Γης!

- Όσοι δεν ξέρατε το Παράδοξο των Διδύμων κλείστε τα στόματα και σκουπίστε τα σάλια. Θα εξηγήσω ευθύς αμέσως –

Ο μελλοντικός αστροναύτης βίωσε μέσα στον πύραυλο αυτό που χαρακτηρίζουμε ως «διαστολή του χρόνου».

Κινούμενος με τόσο μεγάλη ταχύτητα, κατάφερε να στρεβλώσει το χωρόχρονο γύρω του, όπως μια τορπίλη δημιουργεί περιδινισμούς  γύρω της όταν ταξιδεύει με ταχύτητα μέσα στο νερό. Ο χρόνος για τον αστροναύτη μας κυλούσε πολύ πιο αργά απ’  ότι για έναν ακίνητο παρατηρητή. Αν είχαμε, δε, τη δυνατότητα να τον ακούμε να μιλάει μέσα από την άκατο, δε θα καταλαβαίναμε λέξη από όσα θα έλεγε, καθώς θα ήταν σα να ακούμε μια κασέτα παιγμένη σε fast forward !

 

Όμως, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, όλοι μας κάνουμε μικρά ταξίδια στο χρόνο και μάλιστα καθημερινά!

Όταν οδηγούμε το αυτοκίνητό μας με 80χλμ/ώρα (ελπίζω εκτός κατοικημένης περιοχής, γιατί αλλιώς είστε και παράνομοι και επικίνδυνοι) , ο χρόνος περνάει για μας απειροελάχιστα πιο αργά απ’ ότι για τον πεζό που περιμένει στη στάση του λεωφορείου. Αυτή η διαφορά, αν και ανεπαίσθητη, υπάρχει! Και, αν ήμασταν ηλεκτρόνια (μια παρομοίωση που έχω ξανακάνει στο παρελθόν) , πιστέψτε με πως η διαφορά θα μας φαινόταν τεράστια!

Επομένως, όλοι μας έχουμε υπάρξει «μικροί ταξιδευτές στο μέλλον».

Το ερώτημα που γεννάται (ελπίζω) σε αυτό το σημείο είναι το εξής:

-«Εντάξει, στο μέλλον μπορεί κάποια στιγμή να ταξιδέψουμε, αφού ξέρουμε τον τρόπο. Στο παρελθόν όμως; »

Και εδώ ξεκινάει το περιπετειώδες ταξίδι μας στο μαγικό κόσμο της Αστροφυσικής, των μαθηματικών, της Γενικής Σχετικότητας αλλά και της Φαντασίας!

Για το ταξίδι στο παρελθόν θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από έναν πύραυλο που κινείται με την ταχύτητα του φωτός. Κι αυτό γιατί ,προς οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν ταξιδέψουμε, πάντα το μόνο που θα καταφέρνουμε θα είναι μικρά ταξίδια στο μέλλον.

Πώς λοιπόν να γυρίσεις πίσω, σε αυτό που (θεωρητικά) έχει ήδη συμβεί;

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναθεωρήσουμε τον ορισμό του «χρόνου» στο μυαλό μας. Ο χρόνος δεν πρέπει πια να αντιμετωπίζεται ως μια ευθεία γραμμή που κυλά επ’ άπειρον, χωρίς να υπάρχει γυρισμός, αλλά ως ακόμα μια διάσταση, όπου  μπορούμε να κινηθούμε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση (χωρόχρονος). Όπως, δηλαδή, μπορούμε να πάμε από το καθιστικό μέχρι την κουζίνα και πάλι πίσω ,διαγράφοντας δηλαδή έναν κλειστό βρόχο διαδρομής, έτσι να θεωρήσουμε πως μπορούμε να περιπλανηθούμε και στο χώρο.

Όπως και στο ταξίδι στο μέλλον, κρίσιμο ρόλο παίζει η ταχύτητα. Μόνο που εδώ υπάρχει και μια δύναμη που είναι ακόμα πιο σημαντική: η βαρύτητα.

Στη Θεωρία της Σχετικότητας υπάρχει ένα αξίωμα (δηλαδή μια πρόταση που τη δεχόμαστε απριόρι -χωρίς απόδειξη) :

"Η μεγαλύτερη ταχύτητα στο τετραδιάστατο Σύμπαν είναι αυτή του φωτός και δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη."

Άρα αυτή η ταχύτητα (300.000χλμ/δευτερόλεπτο) είναι ουσιαστικά και ο φραγμός μας για τη μετάδοση οποιασδήποτε πληροφορίας. Αν μπορούσαμε να πετύχουμε μια ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ αυτή του φωτός, τότε ,ουσιαστικά, θα μεταφερόμασταν στο παρελθόν, δηλαδή στο «πριν». Για την ακρίβεια, αν καταφέρναμε να επιτύχουμε  μια τέτοια ταχύτητα θα επικρατούσε ένα αιτιακό χάος: θα μπορούσε να αντιστραφεί η σειρά μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, θα ήταν δυνατή η κίνηση κατά τρόπο ώστε, για κάποια ζεύγη χωρικά διακριτών γεγονότων, να υπάρξει αντιστροφή της σειράς μεταξύ του «πριν» και του «μετά». Ουσιαστικά αυτή η αντιστροφή του χρόνου απέχει μόλις ένα μικρό βήμα από το ταξίδι στο παρελθόν. Με άλλα λόγια, «ταχύτερα από το φως» μπορεί να σημαίνει και «πίσω στο χρόνο».

Υπάρχει όμως αυτή η δυνατότητα; Αφού είπαμε πως το αξίωμα της Θεωρίας της Σχετικότητας «απαγορεύει» ταχύτητες μεγαλύτερες απ’ αυτές του φωτός.

Η απάντηση είναι πως, ναι, υπάρχει. Και η βαρύτητα είναι αυτή που το επιτρέπει.

Το 1937, ο  (σχετικά άγνωστος και τότε, αλλά και τώρα) Ολλανδός φυσικός  Β.Γ. βαν Στόκουμ, εξέδωσε μια εργασία του που στηριζόταν πάνω στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας και η οποία εξέταζε το τι θα συνέβαινε αν ένας παρατηρητής βρισκόταν σε τροχιά γύρω από έναν πολύ γρήγορα περιστρεφόμενο κύλινδρο. Το συμπέρασμά του ήταν ότι, αν η ταχύτητα περιστροφής του κυλίνδρου ήταν εξαιρετικά μεγάλη, τότε ο παρατηρητής επέστρεφε στο αφετηριακό του σημείο πριν καν ξεκινήσει. Με άλλα λόγια, ένας κλειστός βρόχος στο χώρο μετατρεπόταν επίσης σε έναν κλειστό βρόχο στο χρόνο.

Εκείνη την περίοδο, κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη βάση στα λεγόμενα του Βαν Στόκουμ, καθώς είχε υποθέσει ,για την απλοποίηση των μαθηματικών στην εργασία του, ότι ο κύλινδρος αυτός είχε άπειρο μήκος. 

Όμως η εργασία αυτή είχε τεράστια σημασία: Έδειξε ότι η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας δεν απαγορεύει ρητά ένα ταξίδι στο παρελθόν.

Σκεπτόμενος με παρόμοιο τρόπο και βασιζόμενος κι αυτός στη Γενική Σχετικότητα,  ο Κουρτ Γκέντελ ,μια δεκαετία αργότερα, εξήγαγε από τις λύσεις των μαθηματικών της Γενικής Σχετικότητας πως  αν μπορέσουμε να κατασκευάσουμε μια δίνη, που να περιστρέφεται τόσο γρήγορα ώστε να φυλακίζει με την βαρύτητά της ακόμα και το φως, τότε μπορούν να προκύψουν τροχιές, οι οποίες θα επέστρεφαν σπειροειδώς στο παρελθόν.

Την εποχή εκείνη, ιδέες σαν κι αυτές αντιμετωπίζονταν ως «τρελές» από τον επιστημονικό κόσμο.

Έπρεπε να περάσουν κοντά πενήντα χρόνια , για να διαπιστωθεί πως υπάρχει φυσική βάση σε όλα αυτά τα μαθηματικά τερτίπια των παραπάνω επιστημόνων.

Συγκεκριμένα, η ανακάλυψη της ύπαρξης  μαύρων τρυπών, πυροδότησε εκ νέου τη ζωηρή φαντασία των φυσικών. Σύντομα όμως έγινε σαφές πως είναι αδύνατο κάτι να διέλθει από μια μαύρη τρύπα. Στις μαύρες τρύπες δεν υπάρχει έξοδος, μόνο είσοδος. Επιπρόσθετα, τίποτα δε θα μπορούσε να επιβιώσει μέσα σε μια μαύρη τρύπα. Όλα συνθλίβονται κάτω από την τρομακτική δύναμη της βαρύτητας.

Το 1980 όμως, γράφθηκε ένα βιβλίο επιστημονική φαντασίας, που έμελε να αλλάξει για πάντα τον τρόπο σκέψης των θεωρητικών φυσικών.

Ο Καρλ Σάγκαν,  διάσημος αστροφυσικός , έγραψε το μυθιστόρημα «Επαφή», το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνίστρια τη Τζόντι Φόστερ. Μέσα σε αυτό, ο Σάγκαν γράφει πως ένας εξωγήινος πολιτισμός έστειλε μέσω ραδιομηνύματος,  τα σχέδια κατασκευής μιας «σκουληκότρυπας» που ενώνει τη Γη με τον αστέρα Βέγα, που βρίσκεται 26 έτη φωτός μακριά από μας. Η σκουληκότρυπα αυτή δεν αποτελούσε δίοδο προς ένα άλλο Σύμπαν, αλλά μια σήραγγα που συνδέει δυο σημεία στο ίδιο σύμπαν!

Εντυπωσιασμένος από τη σύλληψη του Σάγκαν, o εξέχων θεωρητικός φυσικός  Κιπ Θορν, βάλθηκε να  ελέγξει τι θα χρειαζόταν για να κατασκευαστεί μια τέτοια σκουληκότρυπα.

 

Το σχέδιό του ήταν να σχεδιάσει μια «φιλική» σκουληκότρυπα, η οποία όχι μόνο δε θα κατέρρεε κάτω από την ίδια της τη βαρύτητα, αλλά θα επέτρεπε και τη μεταφορά πληροφορίας, ακόμα και ανθρώπου.

Σύντομα αντιλήφθηκε πως το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν αυτό που αφορούσε το υλικό κατασκευής  της σκουληκότρυπας. Οποιαδήποτε μορφή γνωστής ύλης (νερό,διαμάντι,φως, νετρίνα κτλ)θα ανάγκαζαν το λαιμό της σκουληκότρυπας να κλείσει προτού καλά-καλά δημιουργηθεί.

Το υλικό που χρειαζόταν ήταν μια μορφή Αντιβαρυτικής Ύλης. Υπάρχει όμως αντιβαρύτητα;

Λοιπόν, ναι, υπάρχει.

Αν κατασκευάσουμε μια φυσική κατάσταση στην οποία η ενέργεια θα είναι μικρότερη από την κατάσταση μηδενικής ενέργειας (σ.σ. η μηδενική ενέργεια αντιστοιχεί σε μια κατάσταση χωρίς κανενός είδους βαρυτικό πεδίο, άρα μηδεικές στρεβλώσεις στο χωρόχρονο-απόλυτα επίπεδος χωρόχρονος), τότε η ενέργεια θα είναι αρνητική και η κατάσταση θα διαθέτει αντιβαρύτητα.

Έτσι λοιπόν, θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε το «λαιμό» της σκουληκότρυπας ανοιχτό και να ενώσουμε δυο σημεία πολύ μακρινά στο Σύμπαν, μέσω μια χρονική σήραγγας.

-Προσοχή! Η ύλη μέσα σε αυτή τη σήραγγα θα συνεχίζει να έχει την κανονική της μορφή χωρίς να στρεβλώνεται. Κοινώς, θα είναι εφικτό να ταξιδέψει ένας άνθρωπος χωρίς να διαμελίζεται ή να συνθλίβεται από τις δυνάμεις. Η στρέβλωση αφορά μόνο στο χρόνο. Εκεί εντοπίζεται και η σπουδαιότητα της όλης ιδέας!

Ορίστε λοιπόν! Έχετε πλέον τη χρονομηχανή σας.

Ναι, ναι… Ξέρω…

Όλα αυτά ίσως μοιάζουν λίγο τρελά, λίγο μακρινά, αλλά σίγουρα δεν είναι απίθανα: 

απλά προσεχώς ανέφικτα…

-Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα ασχοληθούμε με διάφορα παράδοξα του ταξιδιού στο παρελθόν. Πώς άραγε θα επηρέαζε αυτό το παρόν ή το μέλλον μας; Θα ήμασταν ακόμα οι ίδιοι ή θα είχαμε αλλάξει επιστρέφοντας στο παρόν; Ο Κόσμος γύρω μας θα ήταν ακόμα ο ίδιος; Εντέλει, θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το παρόν από το παρελθόν και το μέλλον;

 Όλα αυτά τα ερωτήματα θα μας βασανίσουν στην επόμενη δημοσίευση.

Ως τότε, εύχομαι να είστε καλά και να εκτιμήσετε την προσπάθεια (και το διάβασμα) που έκανα για να παρουσιάσω –όσο πιο απλά μπορούσα- ένα ιντριγκαδόρικο,δύσπεπτο, αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα.

               

Κυκλική Κοσμολογία

 -Ο "γκουρού" της Κοσμολογίας και πολυβραβευμένος φυσικός Ρότζερ Ρόουζ, εξέφρασε μια πολύ ενδιαφέρουσα Θεωρία, απ'αυτές που αξίζουν να αναρτηθούν έστω και σε μορφή "κονσέρβας". Εγώ έχω παρέμβει σε ελάχιστα σημεία και οι διορθώσεις που έκανα αφορούν περισσότερο στη σύνταξη του κειμένου.

Η είδηση έχει ήδη κάνει το γύρο του κόσμου και έχει προκαλέσει έντονο προβληματισμό σε όσους ασχολούνται με αυτόν τον τομέα της Φυσικής. Τολμώ να πω ότι , κατά τη γνώμη μου, είναι μια από τις εγκυρότερες Θεωρίες που αντικρούουν την επικρατούσα θεωρία του Πληθωριστικού Σύμπαντος (κάθε μήνα δημοσιεύονται πολλές εναλλακτικές-ριζοσπαστικές Θεωρίες, αλλά λίγες έχουν το απαραίτητο παρατηρησιακό υπόβαθρο για να αποτελέσουν μομφή για την επικρατούσα θεωρία). 

Το φιλοσοφικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης θεωρίας είναι τεράστιο και σημαντικότατο. Αναμένουμε νέα αποτελέσματα από τις παρατηρήσεις για να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα.

Εύχομαι να το βρείτε ενδιαφέρον!

(Αύριο, 24/11 ,θα δημοσιευθεί και το πρώτο μέρος του πολυδιαφημισμένου -απο μένα! - άρθρο περί Χρόνου. Μέχρι τότε, συντηρούμαστε με θρεπτική κονσέρβα! )

Σε αντίθεση με το σημερινό μοντέλο ερμηνείας του σύμπαντος έρχεται η θεωρία του πολυβραβευμένου επιστήμονα Ρότζερ Ρόους, ο οποίος εντόπισε τον απόηχο του Μπιγκ Μπανγκ. Κάνει λόγο για κυκλική κοσμολογία

Ο χώρος και ο χρόνος δεν δημιουργήθηκαν μαζί με την αρχική "μεγάλη έκρηξη" του σύμπαντος, το γνωστό "Μπιγκ Μπανγκ", αλλά στην πραγματικότητα το σύμπαν μας κάνει συνεχείς κύκλους "γέννησης" και "θανάτου", μέσα από μια αιώνια διαδοχή φάσεων.

Αυτό υποστηρίζει ο διάσημος και πολυβραβευμένος βρετανός φυσικός και μαθηματικός Ρότζερ Πενρόουζ, καθηγητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ο οποίος ισχυρίζεται, σε νέα μελέτη του, ότι εντόπισε στην κοσμική ακτινοβολία μικροκυμάτων, που αποτελεί τον "απόηχο" μέχρι σήμερα του Μπιγκ Μπανγκ, κυκλικά μοτίβα τα οποία παραπέμπουν ακριβώς σε μια "κυκλική" κοσμολογία.

Ο Roger Penrose, σύμφωνα με το Physics World, παρουσίασε νέες επιστημονικές εκτιμήσεις που βασίζονται στις παρατηρήσεις του δορυφόρου WMAP της NASA, ο οποίος μελετά τη διάχυτη μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου στο σύμπαν.

Η θεωρία του Πενρόουζ έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο του "κοσμικού πληθωρισμού", το οποίο δέχεται ότι το σύμπαν "φούσκωσε" απότομα αμέσως μετά τη δημιουργία του. Σύμφωνα με την κυρίαρχη "πληθωριστική θεωρία", το σύμπαν ξεκίνησε από ένα σημείο άπειρης πυκνότητας πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, επεκτάθηκε υπερβολικά γρήγορα μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και σήμερα συνεχίζει ακόμα την αδιάκοπη επέκτασή του, αν και με πολύ βραδύτερο ρυθμό σε σχέση με το αρχικό "φούσκωμα", ώσπου να καταλήξει κάποτε σε ένα ομοιόμορφο και παγωμένο διάστημα.

Όμως ο Πενρόουζ δεν συμφωνεί, υποστηρίζοντας ότι η ανωτέρω εικόνα δεν εξηγεί το πολύ χαμηλό βαθμό εντροπίας από τον οποίο πιστεύεται ότι γεννήθηκε το σύμπαν, κάτι που επέτρεψε να υπάρξει πολύ γρήγορα ένας υπερβολικά υψηλός βαθμός "τάξης", από όπου σταδιακά ξεπήδησαν τα άστρα, οι γαλαξίες και η ζωή (του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου). Έτσι, ο βρετανός κοσμολόγος δεν πιστεύει ότι ο χώρος και ο χρόνος πρωτοεμφανίστηκαν τη στιγμή του Μπιγκ Μπανγκ, αλλά θεωρεί ότι ουσιαστικά προϋπήρχαν, επειδή το Μπιγκ Μπανγκ δεν ήταν ένα και μοναδικό, αλλά υπήρξαν πολλά στη σειρά στην ιστορία του σύμπαντος και κάθε φορά ένας νέος "αιώνας" ξεκινούσε.

Ο βρετανός φυσικός πιστεύει ότι κάθε φορά, στο τέλος ενός "αιώνα", το σύμπαν, μετά τη συνεχή επέκτασή του, γίνεται άπειρα μεγάλο, ώσπου τελικά κάνει την "μετάβαση" στην επόμενη φάση, οπότε γίνεται ξανά άπειρα μικρό, εκρήγνυται και πάλι με ένα νέο Μπιγκ Μπανγκ, αρχίσει ξανά να επεκτείνεται κ.ο.κ., σε μια κυκλική διαδοχή συμπάντων. Μεταξύ άλλων, θεωρεί ότι στο μεταβατικό στάδιο η εντροπία πέφτει σε πολύ χαμηλό επίπεδο, επειδή οι μαύρες τρύπες, που καταστρέφουν κάθε πληροφορία την οποία απορροφούν, εξατμίζονται καθώς το σύμπαν επεκτείνονται κι έτσι μειώνεται η συνολική εντροπία.

Ο Πενρόουζ ισχυρίζεται τώρα ότι βρήκε ενδείξεις που στηρίζουν την γοητευτική αλλά και επίμαχη θεωρία του, η οποία θυμίζει ανατολική φιλοσοφία. Σε συνεργασία με τον Βάχε Γκουρζατνιάν του Ινστιτούτου Φυσικής του Ερεβάν στην Αρμενία, ανέλυσε στοιχεία επτά ετών από το δορυφόρο WMAP που κατέγραψε την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου, η οποία πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε περίπου 300.000 χρόνια μετά το Μπιγκ Μπανγκ και έκτοτε παρέχει πληροφορίες για την κατάσταση του πρωτογενούς σύμπαντος.

Οι δύο επιστήμονες -που επίσης χρησιμοποίησαν στοιχεία από το πείραμα Boomerang στην Ανταρκτική- λένε ότι εντόπισαν σαφείς ομόκεντρους κύκλους μέσα στα δεδομένα, δηλαδή περιοχές στον "ουρανό των μικροκυμάτων", όπου η θερμοκρασία της ακτινοβολίας είναι σαφώς μικρότερη από τις άλλες περιοχές. Σύμφωνα με τους Πενρόουζ και Γκουρζαντιάν, αυτοί οι κύκλοι μας επιτρέπουν να "δούμε" πίσω από το Μπιγκ Μπανγκ και να "διακρίνουμε" τον "αιώνα" που προϋπήρξε στο προηγούμενο σύμπαν. Οι κύκλοι, όπως ισχυρίζονται, αποτελούν απομεινάρια στο δικό μας "αιώνα", τα οποία άφησαν οι σφαιρικοί κυματισμοί των βαρυτικών κυμάτων, που δημιουργήθηκαν όταν οι μαύρες τρύπες συγκρούονταν στον προηγούμενο "αιώνα".

Όπως αναφέρουν, αυτοί οι κύκλοι θέτουν σε αμφισβήτηση την θεωρία του "κοσμικού πληθωρισμού", η οποία θεωρεί ότι η κατανομή των αποκλίσεων της θερμοκρασίας στο σύμπαν θα έπρεπε να είναι απολύτως τυχαία και όχι να ακολουθεί κάποια πρότυπα. Όμως είναι βέβαιο ότι άλλοι κοσμολόγοι θα βάλουν στο "μικροσκόπιο" τις νέες εκτιμήσεις του Πενρόουζ, με κριτική διάθεση.

Και κάτι διαφορετικό...

- Οι πολλές υποχρεώσεις έχουν αφήσει πίσω τη συγγραφή του άρθρου που σας έχω υποσχεθεί περί Χρόνου, όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού...
Για του λόγου το αληθές, δημοσιεύω σήμερα ένα ποίημα που ,απ' όπου κι αν το πιάσεις, ξεχειλίζει από "μηνύματα".
Δε σας αποκαλύπτω το συγγραφέα. Είμαι σίγουρος πως ,όσοι ενθουσιαστείτε, θα  ψάξετε και θα τον βρείτε. 

* Αφιερωμένο στους "ψαγμένους" αναγνώστες.

Ιδέες: οι Άφθαρτες

Της καρδιάς το δηλητήριο

Της ψυχής βασανιστήριο

Της ζωής το ελιξίριο

Ειν’ της τρέλας το εισιτήριο

Δώσε δύο, δώσε τρεις

Δώσε εφτά και θα καείς

Απ’ τις μέρες που θα ζεις

Ποια να αποχωριστείς ;

Ειν’ αστείο μεγάλο η τρέλα

Δύο πας και μία έλα

Άλλο δε γυρνάει η προπέλα

Μείνε κι όσο θέλεις γέλα

Επανάσταση το λένε

Κι όσοι τη γνωρίζουν καίνε

Μόνο στα κρυφά πια κλαίνε

Στη μεριά σου πάντα μένε

Μάσκες πλέον δεν φορούν

Κάθε φόβο αψηφούν

Σαν τον Φωκς θε να γενούν

Τον Νοέμβρη καρτερούν

Όλες οι περιβολές

Και του χρόνου οι φθορές

Πέφτουν κάτω αδειανές

Από χέρια με φωνές

Όραμα ξεσηκωμένο

Άναμα προϊδωμένο

Σύστημα ξεπερασμένο

Ποίημα χιλιοειπωμένο

Δώσε δυο δώσε τρεις

Δώσε εφτά και θα καείς

Απ’ τις μέρες που θα ζεις

Ποια να αποχωριστείς ;

Παραλόγου Χώρα (ή αλλιώς, Το Γουδί το Γουδοχέρι...)

-Με όλη αυτή την πολιτική επικαιρότητα να «τρέχει», δεν μπορώ παρά να αναβάλω την στοχαστικού-επιστημονικού τύπου δημοσίευση περί  «Χρόνου», και να καταπιαστώ με την παραδοξότητα της Ελλάδας-

Σήμερα ο Σκληρο-Πυρηνικός είναι τσατισμένος και, όπως πολύ καλά καταλάβατε, θα ξεσπάσει στο μπλογκ και σε σας.

Καλή σας διασκέδαση…

Θα ξεκινήσω το άρθρο με μια δήλωση:

Οι Θεωρίες Συνωμοσίας έπαψαν να με ενθουσιάζουν στα 15 μου.

Μέχρι εκείνη την ηλικία οι νευρώνες του –τότε- μικροσκοπικού μου εγκεφάλου αντιδρούσαν πολύ έντονα σε καθετί «αποκρυφιστικό» , όπως  κάνουν τα γεννητικά όργανα εφήβου στο άγγιγμα της πόρνης.

Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος είχε τη μοναδική ψυχαναγκαστικο-αυθυποβολική ιδιότητα να πιστεύει ό,τι  θέλει να πιστέψει και να βρίσκει χιλιάδες αιτιάσεις για να δικαιολογήσει την πίστη του στο διαφορετικό και το «παράξενο». Και κάπου εκεί τα παράτησα (όλως τυχαίως συνέπεσε με τη χρονική περίοδο που έπαψε να με διεγείρει το «επί χρήμασι» άγγιγμα ).

Βέβαια, στη συνέχεια παρατηρείς πως κάποιες Θεωρίες  Συνωμοσίας παύουν να είναι και «θεωρίες», αλλά και «συνωμοσίας», και μετατρέπονται σε ωμή πραγματικότητα. Μπροστά στα  τσακίρικα μάτια σου (τα δικά μου είναι, ρωτήστε όποια πρώην μου θέλετε), βλέπεις τις  πιο διεστραμμένες/απίστευτες σκέψεις σου να παίρνουν σάρκα και οστά.

-Οκ, πού το πάει ο Φυσικός; -

Μάγκες (αλά Γεωργίου, με το σίγμα σκοροφαγωμένο στο τέλος), δεν το πάω εγώ. Μόνο του με πάει:

Με κάτι μας ψεκάζουν!

(Ουφ, το ΄πα και ησύχασα…)

Και να σας πω και κάτι; Μπορεί να μας το ρίχνουν και στο νερό!

(Ουφ, ξαναησύχασα, αλλά αυτή τη φορά αερίστηκα απλώς)

Γιατί με το φτωχό μου το μυαλό (τα ’χουμε ξαναπεί περί αυτού του θέματος) μόνο έτσι δικαιολογώ το ότι υπάρχουν τόσα ΓΟΥΔΙΑ ανάμεσά μας.

Τι έγινε ρε διάολε, αλλού σπέρνανε μπαμπακόσπορο και εδώ σπείρανε μόνο μαλακόσπορο ;

Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι:

-Οι πλέον άχρηστοι είναι και οι πλέον διάσημοι.

-Η τηλεόραση, αντί να γνωστοποιεί ειδήσεις, διαμορφώνει συνειδήσεις.

-Οι δημοσιογράφοι, αν και είναι οι πιο άσχετοι σε όλα, παριστάνουν τους ειδήμονες  επί πάντων.

-Το STAR κάνει θραύση στα νεανικά κοινά.

-Η Τρέμη έχει κεντρικό δελτίο.

-Μαζί με την Τρέμη στο κεντρικό δελτίο είναι και ο Πρετεντέρης (epic FAIL)

-Πρωθυπουργός της χώρας είναι ένας (ακόμα) Παπανδρέου (ο πιο βλαξ απ’ όλους)

-Πρωθυπουργός της χώρας επί 7 συναπτά έτη διετέλεσε ο «Mr Hot Dog –βαριέμαι να κυβερνήσω-Νατάσα πάρε τηλέφωνο στο «Μπαρμπαλιά» για τα πιτόγυρα»

-Οι πολιτικοί, από  «αξιότιμοι», έχουν γίνει σκέτο «άτιμοι».

-Ο Καρατζαφέρης έχει αφίσα του Τσε στο γραφείο του. (Παναγία μου…-Α,ναι,και απ’αυτό έχει στο γραφείο του!)

-Ο Άδωνις  Γεωργιάδης πουλάει βιβλία ανθρώπων που ήταν φιλόξενοι με τους αλλοδαπούς (βλέπε Αρχαίοι Αθηναίοι)

-Ο Άδωνις Γεωργιάδης έριξε το πιπίνι «Μανωλίδου».

-Ο Άδωνις Γεωργιάδης έριξε το πιπίνι «Μανωλίδου» και της έκανε και παιδί! (epic WIN)

-Ο Κακλαμάνης συμπεριφέρεται σα να έχει πιάσει τον απαυτόν από τα αρχίδια (κυριολεκτικά στην περίπτωσή του…)

-Η Βουλή –κέντρο της νόησης- έχει μετατραπεί σε κέντρο της ανοησίας.

- Η Αθήνα –πόλη του Φωτός-βυθίζεται στο σκοτάδι των συμφερόντων και τη βρωμιά του περιθωρίου.

-Η Ελλάδα –γενέτειρα της Δημοκρατίας- έχει εγκλωβιστεί στην ολιγαρχία δέκα οικογενειών.

-Τα όνειρα, που άλλοτε φάνταζαν άπιαστα, τώρα μοιάζουν αστεία.

-Οι κόποι γενεών πάνε χαμένοι.

-Το χαμόγελο αποτελεί πορσελάνινο είδος πολυτελείας.

-Το γέλιο είναι μόνο μέσο εκτόνωσης (συνήθως αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα).

-Οι θολές σκέψεις γίνονται πράξεις, ενώ οι λαμπρές πράξεις θολώνουν τη σκέψη.

-Οι νέοι μοιάζουν (και νιώθουν) πιο κουρασμένοι από τους γέρους.

- Η αδιαφορία πατάει πάνω στο άψυχο κουφάρι της πάλης.

-Τα ψηφία κι οι αριθμοί σώζουν ψυχές, λαούς και κυβερνήσεις.

Όποιος άντεξε να φτάσει μέχρι εδώ, έχει μπόλικη τροφή για σκέψη. Μην ψάξετε πολύ για το «τι ήθελε να πει ο ποιητής». Βασανιστείτε περισσότερο για το «πόσα πολλά θα μπορούσε να εννοεί ο ποιητής».

Καλή σας μέρα. Ξανά...

-Υ.Γ.: Η ευχή μου παραμένει η ίδια με αυτή που είχα εκφράσει ακριβώς πριν μια βδομάδα. Ελπίζω αυτή τη φορά να πιάσει τόπο...

Και, ως συνήθως, ένα κομμάτι σχετικό με τη δημοσίευση. Ένα από τα αγαπημένα μου. Σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Τους ευχαριστώ θερμά και τους δύο που δημιουργούν διαμάντια σε καιρούς τόσο "φτωχούς"...

Μας έχω βαρεθεί

Αποχή που άγγιξε το 40%, σε μια εποχή όπου η χώρα περνά τη μεγαλύτερη κρίση της Μεταπολίτευσης , σημαίνει ένα και μόνο πράμα:

«Σας έχω βαρεθεί !»

Μπορεί η καιροσκοπία των πολιτικάντηδων να μεταφράζει όπως θέλει την απροθυμία των πολιτών να ψηφίσουν, όμως εμείς ξέρουμε καλά τι συμβαίνει:

«Τους έχουμε βαρεθεί! »

Όμως…

Όμως…

Μη βιαστείτε να κουνήσετε συγκαταβατικά το κεφάλι όσοι απείχατε.

Γιατί όταν δεν πάμε να ψηφίσουμε δηλώνουμε ένα πράγμα και μόνο: «Μας έχουμε βαρεθεί! »

Τους εαυτούς μας βαρεθήκαμε, τους εαυτούς μας σιχαθήκαμε και με αυτούς τα ‘χουμε.

Γιατί τόσα χρόνια απέχουμε. Όχι από τις κάλπες. 

Απέχουμε από τη λογική. Απέχουμε από την πραγματική φύση της πολιτικής.

Οπότε η αποχή από τις κάλπες, εκτός από την  απαξίωση προς το πολιτικό σύστημα, δείχνει και την εσωτερική μας αγανάκτηση.

Γιατί να ξέρετε: Αν τα πράγματα δεν αλλάζουν, εμείς φταίμε γι’ αυτό.

Η Δημοκρατία μπορεί να έχει πολλά άσχημα, αλλά έχει και ένα μεγάλο καλό: ο κόσμος διαλέγει, ο κόσμος ψηφίζει, ο κόσμος επιβραβεύει και ο κόσμος κατακρίνει.

Κάποιοι λένε πως το όλο θέμα με το δικαίωμα της ψήφου στη Δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο από μια παγίδα, μια «φάκα». Το τυράκι είναι η ψήφος, το τσιμπάς, νομίζεις ότι είσαι ο κερδισμένος, αλλά στην ουσία είσαι φυλακισμένος στο χρυσό κλουβί της. Κοντολογίς, σου δίνεται η ψήφος σε αντάλλαγμα της μη-συμμετοχής σου.

Ε , λοιπόν αυτό είναι αλήθεια. Αλλά είναι αλήθεια  μόνο και μόνο επειδή η ψήφος έχει τη μορφή που έχει σήμερα: ψήφος σε αντάλλαγμα για μια χάρη, ένα ρουσφέτι που έγινε ή που ελπίζουμε να γίνει, ψήφος με ιδιοτελή συμφέροντα, κερδοσκοπική  ή καιροσκοπική ψήφος, ψήφος αβασάνιστη με το σκεπτικό  ότι «όλοι ίδιοι είναι, οπότε όποιον και να ψηφίσεις το ίδιο κάνει».

Μια ψήφος με πολιτικά κριτήρια, μια ψήφος με κοινωνικό προσανατολισμό, μια ψήφος «ψαγμένη» ΔΕΝ είναι μια χαμένη ψήφος.

Ξέρετε, σ’αυτές τις εκλογές κατάλαβα ένα πράγμα: η αποχή δεν είναι λύση. Η αποχή είναι παραίτηση. Παραιτείσαι από το θεμελιώδες δικαίωμα και τη μοναδική ευκαιρία που έχεις να συμβάλεις στον τρόπο με τον οποίο θες να λειτουργεί το κράτος και η κοινωνία σου.

Η αποχή είναι δειλία. Φυγοπονείς, να μην μπεις στον κόπο να διαλέξεις, να ψάξεις,να στηρίξεις ή να κατακρίνεις μέσω της ψήφου σου. Χίλιες φορές μια ψήφος διαμαρτυρίας, από το να μην ψηφίσεις καθόλου.

Το πιο εγωιστικό πράγμα που ακούω στις εκλογές είναι: «Κανένας δεν με εκφράζει απόλυτα». Ναι βρε μπούφο, φυσικά και δεν σε εκφράζει κανένας απόλυτα. Μόνο εσύ μπορείς να σε εκφράσεις απόλυτα, κι αυτό μόνο όταν είσαι στα καλά σου, γιατί τις υπόλοιπες ώρες διαφωνείς ακόμα και με τον εαυτό σου. Άσε λοιπόν τις εγωκεντρικές μαλακίες και κάτσε ξεστραβώσου να υποστηρίξεις αυτόν που νομίζεις ότι σε εκφράζει καλύτερα. Ψάξ’ το! Δεν είναι ντροπή! Έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε «θύμα» αυτόν που πασχίζει να ενημερωθεί για τα κόμματα, αυτόν που τρέχει και ασχολείται.

Τόση σνομπαρία πια, ούτε στην Κηφισιά… Όλοι εμείς οι «υπεράνω» και οι υπόλοιποι οι «μαλάκες» που τρέχουν να ψηφίσουν ή να ψηφιστούν.

Γι’ αυτό τα κάναμε σαν τα μούτρα μας. Γι’ αυτό κυβερνόμαστε από ηλιθίους.

Αν η απαξίωσή μας γινόταν συμμετοχή και η αγανάκτηση αντίδραση τότε ,σας διαβεβαιώ, πράγματι κάτι θα άλλαζε.

Αγανάκτηση υπάρχει μπόλικη. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία μας… Τώρα μπορούμε.

-Ήταν ο Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός από καρδιάς, σε ένα άρθρο που γράφθηκε χωρίς διορθώσεις, με πηγαία έκφραση.

Καλή σας μέρα.

Υ.Γ.1: Ας πάρουμε επιτέλους την ευθύνη στις πλάτες μας.

Υ.Γ.2: Δεν έχω κάτι προσωπικό με την Κηφισιά...

Τα έχει γράψει πριν πολλά χρόνια Wolf Biermann και τα 'χει ντύσει με μουσική ο Θάνος Μικρούτσικος. Τα Υπόγεια Ρεύματα τα είπαν καλύτερα απ'όλους:

Σκωτσέζικο Ντους (Ωδή στην κυρα-Νίτσα)

Τα πράγματα είναι απλά και θα τα πούμε απ’ την αρχή όπως έχουν, δίχως εισαγωγές, δίχως μεγάλες κουβέντες και «βαθυστόχαστες» αναλύσεις.

Τον τελευταίο χρόνο- που η «κρίση»  έχει μπει πραγματικά στο πετσί μας (πρόστυχο υπονοούμενο αυτό, μειδιούμε εδώ) – υφιστάμεθα ένα διαρκές σκοτσέζικο ντους.

Ανοίγει η κυρά-Νίτσα (που ‘χει το περίπτερο στη γωνία  ντε) την τηλεόραση ,και ακούει πως η χώρα πάει κατά διαόλου,η οικονομία μας βουλιάζει στα βάραθρα, τα δάνεια  είναι πανάκριβα, οι πληρωμές μισθών βρίσκονται στον αέρα και η ανεργία στα ουράνια.

Επειδή όμως είναι μαζόχα και γουστάρει να ξαναδεί ειδήσεις, την ξανανοίγει την επόμενη μέρα (την TV , ποια άλλη; ) και –οποία έκπληξις- ακούει πως η χώρα πάει ικανοποιητικά καλά, η οικονομία δείχνει ενθαρρυντικά σημάδια ανάκαμψης, τα σπρεντς πέφτουνε (δεν ξέρει τι είναι αυτό, αλλά χέστηκε-καλό είπανε ότι είναι), το κράτος εγγυάται την καταβολή των δεδουλευμένων και η ανεργία-ειδικά σε κάποιους νομούς- δείχνει να μειώνεται.

Τώρα, η κυρά Νίτσα, με το φτωχό της το μυαλό, τα βάζει κάτω και σκέφτεται:

α. «Για άλλη χώρα μιλούσαν χθες και για άλλη σήμερα»

β. «Ο Γιωργάκης είναι τόσο γαμάτος Πρωθυπουργός που σε μια μέρα τα έφτιαξε όλα(καλά έκανα και τον ψήφισα, και γκόμενος και καταφερτζής) »

γ. «Η Τρέμη δεν είχε πάρει τα ηρεμιστικά της και διάβαζε ό,τι ήθελε στο ότο-κιου »

Όμως, για καλή της τύχη της κυρά-Νίτσας, θα της πω εγώ(με το δικό μου φτωχό μυαλό) τι παίζει:

Είναι η κουρτίνα «δ» κυρά-Νίτσα!

Αυτή που την ανοίγεις και πετάγεται όξω ο χοντρός ο Ζονκ και σου λέει: «Πήρες τα παπάρια μου!» (οκ,δεν στο λέει, αλλά το αφήνει να εννοηθεί…)

Βάλε τώρα με τη φαντασία σου (το ξέρω ότι έχεις-και μάλιστα βρώμικη) στη θέση του Ζονκ την Τρέμη και στη θέση του Μικρούτσικου (που αυτός σε παρακίνησε, ουσιαστικά, να διαλέξεις την κωλοκουρτίνα) τον Γιωργάκη (ή τον Παπακωνσταντίνου, ή τον Κωστάκη τον fat, ή όποιον άλλο ψεύτη σε εμπνέει).

Βγάζεις άκρη τώρα; Καταλήγεις σε κάποιο συμπέρασμα; Βλέπεις φως στην άκρη του τούνελ (κλείσ’ τη Νικολούλη και συγκεντρώσου!) ;

Στημένο το παιχνίδι κυρά-Νίτσα μου! Στημένο κάργα σου λέω! Πάρε γραμμή!

Τη μια έτσι και την άλλη γιουβέτσι! Πώς το λένε ρε παιδί μου στα ελληνικά: Φόλα η δουλειά!

Αλλά τώρα είμαι σίγουρος πως κάτι θες να με ρωτήσεις κυρά-Νίτσα μου. Ναι,ναι, το ξέρω… Πάντα με ρωτάς σ’ αυτό το σημείο…

Έλα, μη ντρέπεσαι, ρίχ’το .

Μμμμ… Γιατί να το παίζουν όλο αυτό το θέατρο ε ; Γιατί να μπαίνουν σ’αυτή τη διαδικασία; Αυτό δε θες να ρωτήσεις;

Ναι, αυτό θες (με βολεύει κιόλας).

Είναι απλό κυρά μου. Πάρε παράδειγμα εσένα : δε μπερδεύτηκες μ ‘αυτά που άκουσες ; Δεν είπες « τι σκατά γίνεται τελικά ρε παιδιά» ; Δεν ένιωσες κουρέλι την πρώτη μέρα και θεά τη δεύτερη ;

Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς θέλουν κι αυτοί: Να είσαι ένα πλάσμα μπερδεμένο, με τα νεύρα ζαρτιέρες και την ψυχολογία γαμημένη(συγγνώμη κυρίες μου) όσο δεν πάει!

Γιατί το θέλουν αυτό; Γιατί έτσι είσαι έτοιμη να ακούσεις το καθετί  κυρα-Νίτσα μου και να το δεχτείς αμάσητο! Γιατί έτσι θα πέσεις σε απόγνωση και θα πάψεις να ασχολείσαι, να σκέφτεσαι και ν’ αντιδράς! Γιατί έτσι θέλουν αυτοί: να βαράνε παλαμάκια κι εσύ να χορεύεις στο σκοπό.

Θα τους κάνεις τη χάρη όμως κυρα-Νίτσα μου; Τώρα που ξέρεις την αλήθεια, θα συνεχίσεις να παίζεις το παιχνίδι τους; Θα συνεχίσεις να είσαι το μικρό τους π(ι)όνι που θα το κουνάνε αυτοί κατά το δοκούν ;

Δε νομίζω… Είπαμε, λίγο φτωχή στο μυαλό είσαι, δεν είσαι και ηλίθια!

Και να σου πω και κάτι άλλο κυρα-Νίτσα μου, τώρα που γίναμε φίλοι και λέμε αλήθειες; Ούτε μόνη σου είσαι. 

Υπάρχουν ίσα με δέκα εκατομμύρια σαν κι εσένα, με κοιμισμένες συνειδήσεις και φυλακισμένα όνειρα. Αλλά επειδή ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη (και ξέρω ότι είσαι καλή νοικοκυρά), μας έχει μάθει να «προσδοκάμε Ανάσταση νεκρών» .

Και, πίστεψέ με, η νεκρή σου σκέψη θα νιώσει πολύ ζωντανή με το που τη βουτήξεις στην αντίδραση…

Άντε και γεια σου κυρά-Νίτσα. Αύριο θα περάσω για καπνό, φρόντισε να έχεις φέρει Καρέλια.

Υ.Γ: Θεωρώ πως όποιος δεν πάει στον "Σταυρό του Νότου" να ακούσει το Θάνο Μικρούτσικο και το Χρήστο Θηβαίο χάνει πραγματικά κάτι απ' τη ζωή του... Μυσταγωγία μουσική, ανάταση ψυχική...

 Μόνο και μόνο για τους στίχους "Τώρα τι να σου πω, τι να μου πεις κι εμένα , έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο με ζάρια πειραγμένα", θεωρώ το παρακάτω τραγούδι εξαιρετικά επίκαιρο (πέρα από εξαιρετικά εξαιρετικό...)

Ακολουθεί ένα επίσης επίκαιρο, στου οποίου την τέταρτη στροφή "ο ποιητής έπεσε πολύ μέσα ο κερατάς" (δανείζομαι τα λόγια του Θάνου Μικρούτσικου)

Άφησα για το τέλος το πιο αισιόδοξο. Αφιερωμένο σε όσους-σε πείσμα των καιρών- συνεχίζουν να είναι βαθιά μέσα τους αισιόδοξοι και να πιστεύουν πως κάτι μπορεί ν'αλλάξει...

Όνειρα στα σκουπίδια

Δεν ήμουν φίλος μ’ αυτό το παιδί. Τα λέγαμε στη Σχολή βέβαια, αλλά περισσότερο ως «γνωστό» θα τον χαρακτήριζα.

Σήμερα κανονίσαμε να πάμε για καφέ στην παραλία. Μέναμε κοντά, οπότε θα πηγαίναμε με τα πόδια-πέντε λεπτά δρόμος είναι.

Δε θα αναλύσω τον καφέ τώρα. Δεν είμαι καφετζού άλλωστε (εδώ γελάμε).

Θα μείνω όμως στο περιστατικό μετά τον καφέ:

Στο δρόμο της επιστροφής, είδαμε κάποιον να ψάχνει στα σκουπίδια. Ηταν σκαρφαλωμένος στον πράσινο κάδο και φαινόταν να προσπαθεί να ξεχωρίσει τα αποφάγια από τα υπόλοιπα σκουπίδια. Η εικόνα είναι πάντα θλιβερή. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή τη φορά με έθλιψε ακόμα περισσότερο. Πήγα κοντά του, έβγαλα από την τσέπη μου ένα δεκάευρω που είχα από τα ρέστα του καφέ, και του το έδωσα. Σχεδόν ντράπηκα-μάλλον από τύψεις που εγώ μπόρεσα σήμερα να πιώ καφέ και να διασκεδάσω, ενώ αυτός όχι. Ο άνθρωπος ήξερε τη μαγική λέξη: Ευχαριστώ.  Η ανάγκη τον είχε κάνει να τη μάθει. Δεν ήταν από εδώ. Ήταν μία ακόμα σμπαραλιασμένη ύπαρξη που –το δίχως άλλο- είχε πέσει θύμα εκμετάλλευσης λαθρεμπόρων και έψαχνε τρόπο επιβίωσης σ’ αυτή την εχθρική χώρα που παρεμβαλλόταν μεταξύ του νόστου και της Ιθάκης του. Ένας ακόμα που έβλεπε τα όνειρά του να πνίγονται σιγά-σιγά μέσα σε ένα σωρό από σκουπίδια.

Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Ένιωσα περισσότερο «άνθρωπος».

Όταν γύρισα στο γνωστό μου, εκείνος μου είπε: «Μάγκας. Μπράβο ρε συ.» Δε μίλησα, δε χρειαζόταν άλλωστε.  Αυτός αμέσως εκμεταλλεύθηκε τη σιωπή μου και συνέχισε: «Ρε μαλάκα, δε βρώμαγε όμως;».

Και τότε ένιωσα εκείνο το περίεργο συναίσθημα. Μια δόση τρομακτικής οργής-ανεξήγητης σχεδόν- ανέβηκε από τα σωθικά μου στο κεφάλι και έκανε τους κροτάφους μου να χτυπάνε ρυθμικά στο τέμπο της καρδιάς. Συγκρατήθηκα μια στιγμη.Δύο.Τρεις. Δεν υπήρξε τέταρτη:

«Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα; Ο άνθρωπος ψάχνει φαγητό μες στα σκουπίδια. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, το τζακούζι του δουλέμπορα έχει βουλώσει και δεν μπόρεσε να πλυθεί χθες βράδυ. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, έκανε πολύ κρύο χθες για να κάνει μπάνιο στην ολυμπιακή πισίνα του καταυλισμού. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, του τέλειωσε η “Aqua di Gio” και δεν είχε άλλη καβάτζα να βάλει. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, έφτασε αργά για το δείπνο και τα ψαροκόκαλα  βρώμισαν μέχρι σήμερα το μεσημέρι που τα έφαγε. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, τσακώθηκε με τον κολλητό του και δεν του έδωσε να βάλει AXE. Πώς να μη βρωμάει ρε μαλάκα, αφού πρέπει να προσαρμοστεί σε μια ακόμα πιο βρώμικη κωλοκοινωνία, που δε βρωμάει απλά: ζεύει.

Και ποιος τον ρώτησε αυτόν τον έρμο αν εμείς δεν του βρωμάμε χειρότερα; Που ξέρεις ρε μαλάκα αν εσύ αποτελείς μεγαλύτερη «μόλυνση» για την κοινωνία, παρά αυτός ; Αυτός δεν  περνάει με κόκκινο, αυτός δεν έχει να πληρώσει φόρους για να κλέψει, αυτός δε χρειάζεται να γλύφει τον κώλο κάθε πολιτικάντη για να τον διορίσει Γενικό Γραμματέα στα αρχίδια του, αυτός δε λέει ψέματα στην γκόμενά του ότι πάει για ύπνο ενώ ξενοπηδάει τη Μαρίτσα, αυτός δε ζει με 15 πλασματικά επιδόματα, αυτός δε ζητάει από το γέρο του λεφτά για να λέει ότι σπουδάζει. Αυτός... Αυτός… »

Η έκρηξη που γινόταν εντός μου πρέπει να άφησε το στίγμα της στο πρόσωπο και στα μάτια μου.

-«Είσαι καλά ρε συ; Φαίνεσαι κάπως…» ,με ρώτησε ο γνωστός μου.

-Καλά είμαι ρε μαλάκα. Καλά είμαι…

Και ένα τραγουδάκι στο κλιμα της εποχής. Αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν-μάταια-να εγκλωβίσουν τα όνειρά μας στο κεφάλι μας...